تارنگاشت عدالت
برگرفته از: عصر ما
۲۴ سپتامبر ۲۰۲۴
مصاحبه با ریم هازان
بیش از ۴۰ هزار کشته در غزه، بعلاوه قربانیان بی شماری که هنوز مدفونند، گسترش جنگ تا کرانه باختری و حملات اسرائیل به لبنان و سوریه. نسل کشی فلسطینی ها در مقابل چشم جهانیان بیداد می کند اما مقاومت در اسرائیل علیه سیاست جنگی رژیم صهیونیستی دولت بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر، نیز در حال افزایش است. این مقاومت با این که «فقط» به خواست توافق برای آزادی گروگان‌های اسرائیلی اشاره دارد با سرکوب و خشونت مواجه است. هفته نامه عصر ما در باره این موضوع و این سوال که صهیونیسم نژادپرست چگونه به امپریالیسم کمک می رساند با “ریم هازان”، دبیر بین المللی حزب کمونیست اسرائیل صحبت کرد.
س: ریم، جهان از جنگ دولت اسرائیل علیه مردم فلسطین حیرت زده شده است. آیا می توانید در مورد اینکه جامعه اسرائیلی به مناقشه کنونی چگونه نگاه می کند اطلاعاتی در اختیار ما بگذارید؟
پ: سالها اشغال، محاصره، نظامی‌گری فزاینده و تحریک علیه مردم فلسطین، جامعه اسرائیل را به این باور رسانده است که مردم فلسطین حق زندگی و آزادی ندارند. سی سال پس از توافق اسلو – که آشکارا هرگز قصد ایجاد یک کشور مستقل فلسطینی را نداشت – امیدها برای صلح، غیرواقعی و بی اهمیت به نظر می رسد. دولت نتانیاهو سگ صفتانه از آسیب روحی مردم اسرائیل پس از حمله ۷ اکتبر سوء استفاده کرد تا به قتل عام در غزه و به خرابکاری در هر فرصتی برای آتش بس و توافق ادامه دهد.
بعلاوه، به قدرت رسیدن جناح راست افراطی مذهبی، که حاشیه های باقی مانده باریک دموکراسی را نیز تضعیف می کند، به وضعیتی منجر شده است که جامعه اسرائیلی-یهودی، بدر اثر تأثیر ترومای جمعی، تنها خواستار بازگشت گروگان ها است و نه یک توافق جامع، برای پایان بخشیدن به این نسل کشی در غزه و یافتن راه حلی پایدار.
حمایت مستمر قدرت‌های غربی به رهبری دولت آمریکا از سیاست‌های اسرائیل، گواه مواضع ریاکارانه و استانداردهای دوگانه در مورد زندگی فلسطینیان است. اینها همان نیروهایی هستند که در ۲۰ سال گذشته به عراق، افغانستان، سوریه، یمن و لیبی حمله کرده و این کشورها را ویران کرده اند. چنین طرز فکر و چنین حمایتی حامل این پیام به جامعه اسرائیل است که آنها حق کشتن و اشغال کردن دارند. ما به خوبی می دانیم که وقتی کشوری منافع غرب یا ناتو را “نقض” می کند، تحریم های بین المللی چگونه عمل می کند. در مورد اسرائیل اینطور نیست. حمایت دیپلماتیک و نظامی اسرائیل نشان می‌دهد که پایان بخشیدن به جنگ علیه مردم فلسطین مورد نظر نیست.
در بین مردم اسرائیل جامعه فلسطینی وجود دارد – فلسطینی هایی که پس از رخداد النکبه در سال ۱۹۴۸ در سرزمین خود و در خانه های خود باقی ماندند. از آغاز جنگ، فاشیسم به وضوح روح دولت نتانیاهو و افکار عمومی اسرائیل را تسخیر کرده است، که دیگر نمی توان آن را پنهان کرد: سرکوب، آزار و اذیت کارگران، هنرمندان و فعالان مدنی، دستگیری ها، محدودیت های شدید برای هرگونه فعالیت سیاسی که آشکارا مخالف جنگ در غزه باشد. ، آزار و اذیت نمایندگان ما (حزب کمونیست اسرائیل بخشی از لیست چاداش – جبهه دموکراتیک برای صلح و برابری است ، که در کنست حضور دارد، یادداشت سردبیر) و یهودیان چپ واقعی در اسرائیل که با نسل کشی و نظامی گری مخالفت و در مقابل آن مقاومت می‌کنند. نخست وزیر (یا جنایتکار اصلی) نتانیاهو در ماه اکتبر گفت که اسرائیل در چهار جبهه می جنگد: ۱. در غزه، ۲.کرانه باختری اشغالی، ۳. در شمال – علیه حزب الله و ایران – و با اشاره به شهروندان فلسطینی ۴. در داخل اسرائیل.
این واقعاً یک فاجعه است که مردم اسرائیل نمی‌خواهند کشتار جمعی و گرسنگی در غزه، پاکسازی قومی در کرانه باختری و جنایات روزانه شهرک نشینان مسلح و تحت حمایت ارتش اسرائیل را ببینند یا به آن اهمیت دهند. این جنگ سود صنایع دفاعی اسرائیل را ۲۴ درصد افزایش داده است. درآمد بیش از ۱۵۰ هزار خانواده اسرائیلی به صنایع نظامی وابسته است. حمایت نظامی که اسرائیل از آمریکا و اروپا دریافت می کند قطعا به نفع صنایع نظامی این کشورها است. این شرکت ها برای آزمایش محصولات خود و اطمینان از اینکه “در خدمت هدف مورد نظر» قرار دارند، به جنگ و درگیری نیاز دارند.
س: اثرات اجتماعی سیاست جنگ فعلی اسرائیل چیست؟
پ: لایحه بودجه جدید درنظر دارد تمام «امدادهای اجتماعی» افرادی که به آنها نیاز دارند حذف شود. هزینه زندگی که قبلاً به طرز وحشتناکی بالا رفته بود، به میزان قابل توجهی بیشتر شده است. مالیات های جدید، به کارگران، معلولان، افراد مسن، والدین مجرد و طبقه متوسط ضربه می زند و نه به شرکت‌ها و سرمایه بزرگ. هزینه های جنگ بر دوش کارگران و اقشار آسیب پذیر است – اگر روزی فشار این اقدامات ثروتمندان را هم مظور کند، ممکن است مقامات را مجبور به تغییراتی کند .
این روزها ده ها هزار نفر در خیابان ها هستند و اگرچه ما در بسیاری از مسائل سیاسی با آنها مخالفیم، اما باید به واکنش بسیار وحشیانه پلیس برای سرکوب این اعتراضات اشاره کنیم. آدم تعجب می‌کند که این توده‌ها کی می‌فهمند که اگر این نظام سیاسی و ارزش‌هایی که بر آن استوار است تغییری اساسی پیدا نکند، این ظلم بر سایر جنبه‌های زندگی آنها نیز تأثیر خواهد گذاشت. با وجود آپارتاید یا اشغال و یا فاشیسم، وجود دموکراسی ممکن نیست.
تنها درخواست برکناری این دولت و سرنگونی بنیامین نتانیاهو از طریق انتخابات جدید کافی نیست – کل ذهنیت و درک واقعیت باید تغییر کند تا واقعاً این جنگ پایان یابد و این تنها از طریق تحول درونی در اسرائیل زیر فشار بین المللی ممکن خواهد شد.
آن کسانی که به دنبال دموکراسی در اسرائیل هستند نمی توانند اجازه دهند جنگ، اشغال و فاشیسم ادامه یابد. این معادله معتبری در تاریخ مبارزات مردم برای رهایی و آزادی نیست.
س: در حالی که ارتش اسرائیل مردم غزه را بمباران می کند، شهرک نشینان در کرانه باختری جبهه دیگری را علیه فلسطینی های ساکن آنجا گشوده اند. می توانید برای ما توضیح دهید که آنجا چه خبر است؟
پ: جبهه در کرانه باختری مدت زیادی است که باز شده است. از زمان روی کار آمدن این دولت، کشتارها و حملات شهرک نشینان شدت گرفته است و از اکتبر سال گذشته، دست آنها برای ارتکاب هر جنایتی علیه فلسطینیان آزاد است. از ماه اکتبر تاکنون بیش از ۶۰۰ فلسطینی در کرانه باختری توسط ارتش اشغالگر اسرائیل کشته شده اند که از جمله بیش از ۱۴۰ نفر آنان به سن بلوغ نرسیده بودند.
در سال ۲۰۱۷، وزیر دارایی فعلی بزالل اسموتریچ (که خود یک شهرک نشین است) “طرح قاطع اسرائیل” را ارائه کرد،که دستورالعملی روشن به مقامات دولتی برای فراهم کردن مقدمات اسکان نیم میلیون شهرک نشین دیگر در کرانه باختری بود. این بدان معناست که بنابر برنامه‌های او هرگز یک کشور مستقل فلسطینی درون مرزهای ۱۹۶۷ وجود نخواهد داشت و به دنبال اجرای این طرح هیچ فلسطینی در کرانه باختری باقی نخواهد ماند.
محله های فلسطینی در کرانه باختری رود اردن با نظارت و حمایت ارتش اسرائیل مورد حمله روزافزون شهرک نشینان مسلح قرار دارند. آنها گله های دام را می دزدند، محصولات را از بین می برند و ماشین ها و خانه ها را می سوزانند. حملات فیزیکی روزانه باعث شده است که حدود ۲۰ محله سرزمین‌های خود را ترک کنند تا مکان امن تری برای زندگی جستجو کنند. تهاجم ارتش اسرائیل به اردوگاه آوارگان جنین، تخریب زیرساخت‌ها، خانه‌ها و مشاغل، بمباران غیرنظامیان با هواپیماهای بدون سرنشین و سرکوب هرگونه نشانه‌ای از مقاومت در برابر اشغالگران در سراسر کرانه باختری به وضوح نشان می‌دهد، که هدف آنها دقیقا مثل غزه غیرقابل سکونت کردن این مکان‌ها است.
س: دادگاه بین المللی دادگستری در ماه ژوئیه حکم کرد که شهرک سازی یهودیان غیرقانونی است. برخورد جامعه اسرائیل با چنین تصمیمات دادگاه بین المللی یا قطعنامه های سازمان ملل چگونه است؟
پ: در طول النکبه و تا به امروز در کرانه باختری و غزه، دستور کار دولت اسرائیل استقرار سلطه برتری نژادی بر تمام مناطق تحت کنترل خود است. تصاحب منابع طبیعی، تبعید مردم از سرزمینشان، همه اینها استعمار مدرن در خدمت امپریالیسم است.
شهرک‌سازی‌ها در کرانه باختری مدت‌هاست که از جمله توسط دولت ایالات متحده و اتحادیه اروپا غیرقانونی طبقه‌بندی شده‌است. اما هرگز گام واقعی برای نتیجه‌گیری و اجرای این ارزیابی و در واقع تلاش برای برچیدن شهرک‌ها و ایجاد یک کشور مستقل فلسطینی در مرزهای ۱۹۶۷ با پایتختی بیت‌المقدس شرقی و راه‌حلی که بر اساس قطعنامه های سازمان ملل منجر به بازگشت آوارگان شود، انجام نشده است.
اسرائیل در ۷۷ سال گذشته قطعنامه های سازمان ملل و شورای امنیت سازمان ملل را نادیده گرفته است. دولت‌های اسرائیل چندین دهه است که قوانین بین‌المللی را نادیده می‌گیرند، بدون اینکه با پیامدهای چندانی روبه‌رو شوند. شاید رهبران اسرائیل در گذشته، نقش دیپلماتیک خود در سطح بین‌المللی را بهتر ایفا می‌کردند، اما امروز جهان شاهداست که کل جمعیت نابود می‌شود. وقتی رسانه های جریان اصلی اسرائیل به طور سیستماتیک فقط مواضع و برنامه های دولت را منعکس می کنند، این همان چیزی است که افکار عمومی را مسخ می‌کند. پس چرا باید مردم معمولی اسرائیل فکر کنند که درست نیست که اسرائیل از عواقب هر جنگی مبرا بماند؟ چرا باید یک اسرائیلی معمولی در سال ۲۰۲۴، پس از سال ها شستشوی مغزی توسط رسانه ها و سیستم آموزشی، به قوانین بین المللی یا قطعنامه های آن احترام بگذارد، در حالی که دولت های متوالی اسرائیل سازمان ملل را به سخره گرفته اند و ایالات متحده هر تصمیم مهمی علیه اسرائیل را وتو می کند؟ جامعه اسرائیل به این قطعنامه‌ها احترام نمی‌گذارد، زیرا دولت‌های آن از سال ۱۹۴۷ تاکنون هرگز پاسخگوی نقض این قطعنامه‌ها نبوده اند.
تظاهرات گسترده ای که خواستار پایان دادن به این جنگ و پاکسازی قومی هستند، به مبارزه و پایداری مردم فلسطین قدرت زیادی می بخشد. این تظاهرات باید به یک تغییر واقعی در سیاست در مورد حمایت نظامی و تلاش برای به رسمیت شناختن کشور فلسطین تبدیل شوند، زیرا این می تواند تأثیر فوری بر وضعیت فلسطینی ها داشته باشد.
س: شما قبلاً در مورد سرکوب اعتراضات علیه دولت گزارش داده بودید. شما خود در ماه اوت توسط پلیس دستگیر شدید. موضوع چه بود؟
پ: اسرائیل مدت‌هاست که در مسیر فاشیسم گام برمی‌دارد. آپارتاید، نژادپرستی و ناسیونالیسم افراطی در دستور روز است. از اکتبر، حزب کمونیست اسرائیل اولین سازمانی بود که علیه جنگ به خیابان ها آمد. اعتراضات ما سرکوب شد و هر فعالیتی که برنامه ریزی می کردیم- حتی در داخل خانه توسط پلیس ممنوع می‌شد!
در حیفا، شعبه محلی حزب کمونیست اسرائیل، در نظر داشت در چارچوب بخشی از پویش کمک‌های بشردوستانه، پویشی که در ماه مه برای جمع‌آوری کمک‌های بشردوستانه و پزشکی در غزه سازمان داده شد#Think_Gaza فیلم جدید کارگردان رفیق “محمد باکری” «نطفه جنین» را به نمایش بگذارد. (نطفه جنین، دنباله ای بر فیلم سال ۲۰۰۲ درباره اردوگاه جنین “جنین، جنین” که توسط دادگاه اسرائیل در سال ۲۰۲۲ ممنوع شد، بود). نیروهای راست فاشیست چند روز قبل از نمایش شروع به تحریک علیه ما کردند، چون گویا قصد داشتیم فیلم توقیف شده را نمایش دهیم. من ساعت ها توسط پلیس دستگیر و بازجویی شدم. البته بعداً آزاد شدم، تا روز بعد دوباره احضار شوم و دستور بستن دفاتر ما توسط رئیس پلیس حیفا به این ادعا که نمایش فیلم باعث ایجاد «مزاحمت یا بی نظمی» می شود، به من اعلام گردد. پلیس می دانست که این فیلم متفاوت است و همچنین می دانستند که نمی توانند ما را از نمایش فیلم منع کنند. از این رو به ابزار دیگری متوسل شدند که به آنها اجازه داد دفاتر ما را ببندند. این چیزی است که ما حتی در دوران رژیم حکومت نظامی که در سال ۱۹۶۶ به پایان رسید، تجربه نکردیم. این نیز سند دیگری از حضور فاشیسم بود. پلیس به ابزاری در دست ایتامار بن گویر برای سرکوب فلسطینی ها و چپ های اسرائیل تبدیل شده است. جز یک دولت جنایتکار که به دنبال تشدید تنش است، چه کسی وزارت امنیت داخلی را به فردی که به خاطر اقدامات تروریستی محکوم شده است، واگذار می کند؟
س: حزب کمونیست اسرائیل تنها حزب در اسرائیل است که اعضایش از هر دو خلق تشکیل می‌شود. کمونیست ها موضع خود را بر اساس تحلیل طبقاتی مارکسیستی قرار می دهند. تا چه حد می توان منازعه بین اسرائیل و فلسطین را به عنوان یک درگیری طبقاتی درک کرد؟
پ: در اسرائیل، مانند سایر نقاط جهان، در واقع یک بورژوازی، یک طبقه کارگر، یک طبقه متوسط، یک خرده بورژوازی، یک لایه از کارگران نسبتاً ممتاز و کارمندان سخت کوش، و قطعاً لایه هایی که از بیکاری مزمن رنج می برند و همچنین گروه های مختلف حاشیه نشین و همه اینها وجود دارد، اما با توجه به نقشی که استعمار و نژادپرستی از همان ابتدا در شکل دادن به ساختار طبقاتی ایفا کرده، مفاهیم طبقه مالک (ارتباط طبقه و موقعیت آن در ارتباط با ابزار تولید) برای توضیح این موضوع پیچیده اجتماعی و برای توصیف واقعیتی که در آن زندگی می کنیم و سعی می کنیم بر آن تأثیر بگذاریم کافی نیست.
به عبارت دیگر، برای قشربندی اقتصادی-اجتماعی و ایجاد طبقات و روابط قدرت اجتماعی، تقسیم‌بندی بین یهودیان و اعراب، بین یهودیان و غیریهودیان، بین گروه‌های قومی و مذهبی مختلف و بین ساکنان انواع مکان‌ها اهمیت زیادی دارد. نمی توان طبقات را در اسرائیل توصیف کرد و رنگ آنها را نادیده گرفت، همانطور که تبعیض علیه اعراب را نمی توان صرفاً به عنوان یک امر ملی که بر وضعیت اجتماعی آنها تأثیر نمی گذارد تلقی کرد و همان طور که اشتباه است اگر بخواهیم مسئله “مزراحی” (فرزندان مشرق) را صرفاً یک امر فرهنگی تلقی کنیم.
چگونه می‌توان مبارزه طبقاتی را پنهان و از دید عموم نامرئی کرد؟ با سرگرم کردن عموم با مبارزات ملی، با ایجاد ترس از «دیگری» و دشمن آفرینی فعال – مانند این مورد. این مناقشه دعوای بین اعراب و یهودیان نیست، دعوای فلسطینی ها – و مردم عرب منطقه – و صهیونیسم است – یک جنبش استعماری نژادپرست که مالکیت انحصاری خود را بر این سرزمین و سرزمین های دیگر اعلام می کند. مطمئن نیستم که بتوانیم این را یک درگیری بین اسرائیل و فلسطین بدانیم زیرا هیچ کشور مستقلی به نام فلسطین وجود ندارد. اسرائیل در حال جنگ با مردم فلسطین است. ما همواره جنبش صهیونیستی را جنبشی نژادپرستانه و عامل دست امپریالیسم در منطقه – یعنی نه تنها به عنوان سرگوبگر جوامع محلی، بلکه به عنوان حامی کنسرن‌های بین المللی و منافعشان تعریف کرده ایم.
مبارزه طبقاتی در اسرائیل به خوبی پنهان شده است. ما برای افشای آن با برجسته کردن منافع مشترک کارگران هر دو ملت در مواجهه با سیاست‌های نئولیبرالی، خصوصی‌سازی، هزینه‌های زندگی و حمله دولت به حقوق کارگران تلاش می‌کنیم. این کار آسان نیست، زیرا سیاست‌ها و اعمال نژادپرستانه اسرائیل به موجب قانون، یهودیان را بر شهروندان فلسطینی تقریباً در همه زمینه‌ها – آموزش، حمل‌ونقل، مناطق صنعتی، بودجه دولت محلی، و توسعه زیرساخت‌ها‑ ترجیح می‌دهد.
برای این که کمونیسم و جامعه سوسیالیستی را ترویج کنیم، باید استثمار و ستم را به عنوان یک هدف استراتژیک از بین ببریم. برای ایجاد همبستگی و توانمندسازی گروه‌های مختلف برای مبارزه مشترک، باید به مبارزات خاص هر گروه فضا و مشروعیت داد – و گروه‌های مختلف را به این معنا تقویت کرد. سرکوب تلقی نژادپرستانه (عربی-یهودی) یا تبعیض آمیز بین گروه های مختلف یهودی، فی نفسه سرکوب و عدم آگاهی از روابط قدرت در این جامعه است. در این جهان، ما باید تعاریف روابط طبقاتی و قدرت را گسترش دهیم تا اهداف مبارزه خود را بهتر تعریف و مشخص کنیم. به همین دلیل است که ما در حزب کمونیست اسرائیل می گوییم که مشارکت اعراب و یهودیان در جامعه اسرائیل وسیله مناسبی برای برچیدن و از بین بردن این ساختارهای ستم و استثمار و ابزاری برای ساختن جامعه ای عاری از سلطه نژادی، استعمار و استثمار کارگر است.
ریم هازان مسئول روابط خارجی حزب کمونیست اسرائیل
باوجود سرکوب، حزب کمونیست اسرائیل در خیابان حضور دارد