بهار زیبای دیگری از راه می‌رسد و اول ماه مه (۱۱ اردیبهشت) دیگری. اول ماه مه فرصت مناسبی است برای ارزیابی مبارزات گذشته و هم‌اندیشی دوباره و برنامه‌ریزی برای نبردهای آینده طبقه کارگر و زحمتکشان.
در اول ماه مه یک صد و سی و شش سال پیش، یعنی در سال ۱۲۶۵/۱۸۸۶، نیروی عظیم کار در سراسر شهرهای ایالات متحده آمریکا، دست از کار کشید و به پا خاست.
غریو رعدآسای کارگران، سراسر آمریکا را در هم نوردید: ۸ ساعت کار، ۸ ساعت استراحت و ۸ ساعت آزاد تا با خانواده به سر ببریم، مطالعه و ورزش کنیم، بیندیشیم، در فعالیت‌های اجتماعی یا سیاسی مشارکت کنیم و به علایق خود بپردازیم.
اول ماه مه ۱۸۸۶، صدهاهزار تن از کارگران و زحمتکشان، دست از کار کشیدند و در یک همایش عظیم صلح‌آمیز شرکت کردند. این همایش عظیم توده‌ای در نوع خود، در تاریخ مبارزات کارگران جهان کم‌نظیر بود.
بزرگ‌ترین همایش کارگران، در شیکاگو برگزار شد و در آن ۹۰ هزار کارگر که ۴۰ هزار تن از آنان را کارگران زن تشکیل می‌دادند، پس از اعتصاب، در حالی‌که بازوان خود را به یکدیگر گره زده بودند، خیابان‌های اصلی و پر ازدحام شهر را به لرزه درآوردند. در نیویورک ۱۰.۰۰۰ تن و در دیترویت ۱۱.۰۰۰ تن از کارگران به سوی میدان «اتحادیه‌ها» راهپیمایی کردند. راهپیمایی‌های عظیم اول ماه مه در دو شهر لوئیزویل و بالتیمور که در آن‌ها هزاران تن از کارگران سفیدپوست و سیاه‌پوست، شانه به شانه یکدیگر وارد عرصه مبارزه با سرمایه‌داران شدند، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار بود. به طور کلی در اول ماه مه ۱۸۸۶، بیش از نیم میلیون کارگر آمریکایی از مِین و تگزاس تا نیوجرسی و آلاباما، در همایش‌های عظیم ضد سرمایه‌داری شرکت کردند. زمین زیر پای آنان به لرزه در آمده بود.
سرمایه‌داران و صاحبان صنایع، در برابر این خیزش عظیم، هراسان به تکاپو درآمدند و برای دفاع از منافع خود و خرد کردن مبارزه کارگران دست یاری به سوی پلیس و آدمکشان جلاد، دراز کردند …