آفریقا، قاره ای که از دست امپریالیست ها بسیار رنج کشیده و می کشد.
این امپریالیست ها فقط یک کلیشه در ذهن خود دارند: آفریقا سرزمین بردگان است.
آنها آفریقا را اینگونه می بینند.
برای آنها همه آفریقایی ها به آنها تعلق دارند، سرزمین ما مال آنهاست، منابع زیرزمینی ما مال آنهاست.
آنها هنوز نتوانسته اند طرز فکر خود را تغییر دهند – این مایه تاسف است.
اما آنها چگونه عمل می‌کنند؟
متأسفانه، از دهه ۱۹۶۰، یعنی از وقتی که این به اصطلاح استقلال به آفریقا اعطا شد، تنها کاری که آنها انجام داده اند این است که عروسک های محلی را در راس کشورها قرار دادند تا کماکان تغذیه آنها ادامه یابد.
این عروسک‌های محلی، که اکنون آنها را «برده‌های کراواتی» می‌خوانیم، هدف دیگری جز این ندارند که مانند ارباب زندگی کنند، ارباب را راضی نگاه دارند و هر کاری که ارباب حکم می‌کند انجام دهند.
آنها دزدی می کنند، کشورهای ما را غارت می کنند، همه چیز را به درگاه ارباب می آورند و دارایی آنها نزد ارباب نگهداری می شود.
آنها دست به هر عملی می‌زنند تا مانند ارباب زندگی کنند و همیشه او را راضی نگاه دارند.
وقتی ارباب امر می کند، آنها عمل می کنند.
آیا می دانید این برده های کراواتی چه کسانی هستند؟ اکنون برای شما توضیح می‌دهم.
اینها مردمانی هستند بی کرامت، بی اخلاق، بی شخصیت.
اما ارباب برده همیشه می‌دانست چگونه این افراد را بشناسد.
آنها همیشه آماده خیانت به برادران خود هستند تا ارباب را خشنود کنند.
آنها از آغاز استقلال تا کنون به ما خیانت کردند و دیگران تا امروز به نفع اربابشان به ما خیانت می کنند.
این افراد باوجود همه مقاومتهاهمچنان به غارت آفریقا ادامه می دهند و به ارباب کمک می کنند تا آفریقا را استثمار کند.
آنها هر سال در گزارش های اقتصادی خود با افتخار اعلام می کنند: بورکینافاسو فقیرترین کشور، مالی فقیرترین کشور، نیجر فقیرترین کشور است.
ما در رتبه آخرینها طبقه‌بندی شده‌ایم.
بسیار عالی، اگر ما آنقدر فقیریم که می گویند، پس چرا وقتی زمان قبول مسئولیت فرا رسید نمی خواهند بروند؟
بیایید مورد نیجر را در نظر بگیریم: بیش از ۴۰ سال است که برخی از کشورها برای تولید انرژی مورد نیاز خود از اورانیوم استفاده می کنند.
از اتاوا تا پاریس همه خیابان ها چراغانی و روشن است، اما در نیجر تاریکی حکمفرما است.
اگر به کشورهای ما بروید، همه جا درجستجوی فلزات ارزشمندی مانند طلا زمین‌های ما حفاری می‌شود، اما اغلب حتی یک جاده قابل دسترسی برای رسیدن به مناطقی که طلا استخراج می‌کنند وجود ندارد، چه رسد به برخی خدمات اجتماعی اولیه.
به همین دلیل است که تصمیم گرفته ایم قیام کنیم و سرنوشت کشورهای خود را به دست خود گیریم.