کار یک سازمان سیاسی به نوع و شیوه‌ای بستگی دارد که اصول آن در دل مردم ریشه می‌دواند. در قلب کوبا، حزب کمونیست کوبا زندگی می‌کند، که با میهن و مردم آن در همدلی و هماهنگی قرار دارد.
این حزب از سه نیروی اصلی که با پیروزی انقلاب در ژانویه ۱۹۵۹ ملت را به وجود آوردند، سرچشمه گرفت: جنبش ۲۶ ژوئیه، سازمان دانشجویی انقلابی ۱۳ مارس (Directorio Revolucionario Estudiantil) و حزب سوسیالیست خلق که در سال ۱۹۶۱ با عزم وحدت به رهبری فیدل سازمان‌های انقلابی یکپارچه (ORI) را تشکیل دادند، که پیشروی حزب متحد انقلاب سوسیالیستی کوبا (PURS) بود، که سال بعد ظهور کرد.
در اکتبر ۱۹۶۵ نخستین کمیته مرکزی حزب تأسیس شد که در شب ۳ اکتبر نام «حزب کمونیست کوبا» را برگزید و امروز ۵۷ ساله است و بنا به گفته سازندۀ آن، فرمانده «فیدل کاسترو روز» نتیجه انقلابی است که او خلق کرد و اکنون در حال هدایت آن است. فیدل گفت: «این برخاسته از دو عامل ماهوی، اساسی و ارزشمند است: اتحاد همه انقلابیون و یک دکترین علمی، یک فلسفه سیاسی-انقلابی: مارکسیسم-لنینیسم.»
همان‌گونه که از ۱۰ اکتبر ۱۸۶۸، زمانی‌که «کارلوس مانوئل د سسپیدس» (Carlos Manuel de Céspedes) شعله استقلال را در «لا دماجاگوآ» (La Demajagua) روشن کرد، تنها یک انقلاب وجود دارد، حزب کمونیست کوبا نیز هم‌چنان وارث حزب انقلابی کوبایی است که به وسیلۀ خوزه مارتی تأسیس شد. برای تحقق بخشیدن به همان آرزویی که «کارلوس مانوئل د سسپیدس»، رهبر سرزمین پدری در سر می‌پروراند. اگر اولی توده‌های مردمی بود که عقایدش را به نفع مردم ترویج کنند، دومی انقلاب او بود، نور یک ملت.
مبارزه بزرگ، اما زیبا بود، زیرا این دقیقاً یگانگی است، زیرا انسان است که آن را زیبا کرده است. با همان حس وحدتی که امروز در روح مقاومت کشوری می‌بینیم که در تلاش برای رهایی از طوفانی است که آن‌را ویران کرده است. کشوری که بی‌امان در برابر محاصره‌های نسلکشانۀ اقتصادی، تجاری و مالی علیه خود مقاومت می‌کند و دایماً در تلاش برای تفرقه آن هستند، زیرا امپراتوری‌ها از زمان‌های قدیم از اصل تفرقه بینداز و حکومت کن استفاده کرده اند.
حزب ما منحصر به فرد است، زیرا باشگاه میلیونرهایی نیست که ریشه در مردم نداشته باشد و به سرنوشت مردم عادی اهمیتی ندهد. ابزاری برای پیروزی در انتخابات با خرید آراء نیست. او منحصر به فرد است، زیرا کامل نیست، و هم‌چنین بی کاستی نیست، زیرا عاری از تضاد نیست و معایب خود را با انتقاد از خود می‌پذیرد. این منحصر به فرد است، زیرا به دست پیشاهنگ و وحدتی که از آن دفاع می‌کند، حمل می‌شود.