چگونه می‌توان یک شکست را لاپوشانی کرد؟ با یک پیروزی مفروض. این درست مطابق با خبری است که روز دوشنبه پخش شد. نخست وزیر اسرائیل بنیامین نتانیاهو طی نامه‌ای به پادشاه مراکش محمد ششم اطمینان خاطر داد که حاکمیت دولت پادشاهی بر صحرای غربی را به رسمیت می‌شناسد. این نامه در رباط به عنوان یک پیروزی با شادی و سرور روبه رو شد، هرچند که از نظر حقوق بین‌الملل بی‌ارزش است، زیرا هر تصمیمی هم که تک تک کشورها اتخاذ کنند، سازمان ملل متحد حق تعیین سرنوشت را برای شهروندان صحرای غربی تضمین‌کرده است.
رضایت نتانیاهو نتیجه یک باج‌خواهی بود. رباط کراراً انجام کنفرانسی متشکل از کشورهای امضاء کننده به اصطلاح قرارداد ابراهیم را به عقب افکند. این قرارداد به ابتکار رئیس جمهور سابق ایالات متحده آمریکا دونالد ترامپ تهیه شده بود و هدفش عادی سازی روابط بین کشورهای عربی و اسرائیل بود. ولی قبل از تشکیل کنفرانس مراکش می‌خواست که اسرائیل غصب صحرای غربی توسط دولت مراکش را بالاخره تایید کند.
نامه مزبور به داد محمد شاه رسید زیرا دوشنبه روز سیاهی برای رباط بود. در این روز اعتبار قرارداد ماهی‌گیری که با اتحادیه اروپا بسته شده بود و جبهه آزادی‌بخش صحرای غربی پولیساریو با موفقیت علیه آن شکایت کرده بود، منقضی می‌شد. زیر لوای این قرارداد ناوگان‌های ماهی‌گیری اتحادیه اروپا همین‌طور حریم دریایی صحرای غربی را تاراج می‌کردند. برخلاف انتظار بروکسل تصمیم گرفت، تا دیوان دادگستری اروپا در مورد تجدید نظر تصمیم نگرفته، قرارداد مزبور را تمدید نکند. برای این کار دو رسوایی که باید آنها را به حساب رباط گذاشت، نقش داشت: یکی ماجرای شنود «پگازوس» و دیگری رسوایی ارتشاء در اتحادیه اروپا.
نامه نتانیاهو سفری را که وزیر امور خارجه اسرائیل الی کوهن روز یک‌شنبه برای شرکت در همایش سران اتحادیه افریقا آغاز کرده بود به هم زد. چون جمهوری دمکراتیک عربی صحرا که جبهه پولیساریو موسس آن است برخلاف مراکش، عضو موسس کنفدراسیون است و در آن از حمایت همپیمانان باوفایی چون الجزیره برخوردار است. آنها این نزدیکی بین مراکش و اسرائیل را یک خطر حیاتی می‌دانند.
مردم مراکش نیز در نامه «بی‌بی به می‌می» دلیلی برای شادی و سرور نمی‌بینند. تظاهرات یکی پس از دیگری علیه نزدیکی مراکش به اسرائیل و خیانت به مردم فلسطین از طرف دولت این کشور ممنوع شد. بیگانگی بین شاه و «خلق عزیز» او تا این حد عمیق نبوده است. دیگر قابل اغماض نیست که در این‌جا دو نیروی اشغالگر فعالیت می‌کنند تا متقابلاً یکدیگر را در باطل خود تقویت کنند.