مجمع عمومی سازمان ملل متحد سرانجام در باره تصویب فراخوان در مورد نابود کردن کامل زرادخانۀ اتمی اسرائیل و اجازه به بازرسان سازمان انرژی اتمی برای بازدید تجهیزات اتمی رأی داد. در این رأی‌گیری ۱۵۲ کشور رأی «آری» دادند، ۵ کشور – کانادا، اسرائیل، میکرونزی، پالائو، و آمریکا – رأی مخالف دادند، و ۲۴ کشور، از جمله اعضای اتحادیه اروپایی، از رأی دادن به آن خودداری کردند.
افراد کمی می‌توانند بگویند «کشورهای بزرگ» میکرونزی و پالائو در کجای دنیا واقع شده اند. بر کسی پوشیده نیست که بالاترین مقام رسمی کانادا پادشاه انگلستان است، و جای شگفتی نیست که این سه کشور، به عنوان خوش خدمت‌ها، به اتفاق آراء از فرمان آمریکا پیروی کردند. اغلب کشورها، با آگاهی از خطرات عظیم سلاح‌های مخفی اسرائیل و نحوه استفاده از آن، مسؤولانه به تصویب آن رأی مثبت دادند.
در این سند آمده است که اسرائیل تنها کشور در منطقه غرب آسیا و یکی از معدود کشورهای عضو سازمان ملل (جمعاً ۱۹۳) است که پیمان منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای (ان پی تی) را امضاء نکرده است. حمایت قاطع از تصویب مجمع عمومی سازمان ملل در نیویورک بازتاب ناخوشنودی گسترده بین‌المللی از تهدید هسته‌ای رژیم اسرائیل در غرب آسیاست. باید به ویژه به این واقعیت توجه داشت که اسرائیل بارها کشور‌هایی را مورد اشغال و حمله قرار داده و جنایات متعددی مرتکب شده است. وجود سلاح‌های اتمی اسرائیل، رژیم اشغالگر اعراب فلسطین را، چنان‌که روزنامه سعودی، عرب‌نیوز، می‌نویسد: «به منشاء بی‌ثباتی فوق‌العاده‌ای برای منطقه تبدیل کرده است.»
این مصوبه بار دیگر بر «اهمیت پذیرش اسرائیل به پیمان عدم اشاعه سلاح‌های هسته‌ای و قرار دادن همه تأسیسات هسته‌ای آن تحت نظارت جامع آژانس بین‌الملی انرژی اتمی به منظور دستیابی به تبعیت جهانی به این پیمان در خاورمیانه (غرب آسیا)،» تأکید می‌ورزد. این سند اسرائیل را فرامی‌خواند تا «بدون درنگ از این پیمان تبعیت کند، از توسعه، تولید، آزمایش یا هر گونه سلاح اتمی که در اختیار دارد دست بکشد، و به عنوان اقدامی اعتمادساز میان همه کشورهای منطقه و تقویت صلح و امنیت، همه تأسیسات خود را تحت نظارت جامع آژانس بین‌المللی انرژی اتمی (آی اِی ای اِی)، قرار دهد.»
با وجود تبلیغات خشم‌آلود، گسترده، و عصبی غرب علیه برنامه اتمی ایران، که بارها از سوی سازمان بین‌المللی انرژی اتمی صلح‌آمیز بودن آن اعلام شده است، این مصوبه تأکید می‌کند که اسرائیل یک تهدید واقعی در منطقه است. پیشنهاد ایجاد منطقه عاری از سلاح‌های اتمی در غرب آسیا نیز از سوی نخستین کمیته با ۱۷۰ رأی، از جمله رأی ایران، به تصویب رسید. شاید جای شگفتی نباشد، اسرائیل تنها دولتی بود که یک بار دیگر، مانند دفعات مکرر در سازمان ملل، با این متن مخالفت کرد. ایالات متحده، کامِرون، کوموروس، و تانزانیا تنها چهار کشوری بودند که رأی ممتنع دادند.
حیدرعلی بلوجی نماینده ایران در کمیته نخست مجمع عمومی سازمان ملل، اسرائیل را برای داشتن سلاح‌های کشتار جمعی و پرداخت هزینه‌های عظیم برای سلاح‌های متعارف تهاجمی نظامی مورد انتقاد قرار داد: «رژیم اسرائیل علاوه بر سلاح‌های کشتار جمعی، با مقادیر زیادی از سلاح‌های پیچیده تهاجمی صلح و امنیت منطقه و فرا منطقه را مورد تهدید قرار می‌دهد.» بلوجی افزود: «این رژیم بیش‌ترین دریافت کننده کمک‌های خارجی از ایالات متحده پس از جنگ دوم جهانی بوده است.» سال گذشته اسرائیل ۲۴.۳ میلیارد دلار صرف هزینه‌های نظامی کرده است، که معادل ۵.۲ درصد تولید ناخالص ملی آن بوده و آن‌را در ردیف پنج کشوری قرار می‌دهد که بیش‌ترین هرینه‌های نظامی را در غرب آسیا داشته اند. این‌که اسرائیلی‌ها چقدر برای برنامه هسته‌ای نظامی و بهبود مستمر این تسلیحات مرگبار هزینه می‌کنند، هنوز مشخص نیست.
در سال ۱۹۸۶ مردخای وانونو، یک تکنیسین اسرائیلی در مرکز هسته‌ای دیمونا پرده از اسرار اتمی پنهان اسرائیل برداشت که در جهان خبرساز شد. رژیم اسرائیل وی را به زندان انداخت و تنها در سال ۲۰۰۴ پس از گذراندن محکومیت ۱۸ ساله در حبس، که اغلب آن در زندان انفرادی بود، آزاد شد. اما شروط سختی برای آزادی وی گذاشته شد، از جمله این‌که از اسرائیل بیرون نرود، وارد سرزمین‌های فلسطینی نشود، و با خبرنگاران خارجی ارتباط برقرار نکند. از زمان آزادی، وانونو حداقل دو بار زندان را پس از محکوم شدن به اتهام نقض آزادی مشروط گذرانده است.
اسرائیل نه تنها دارای سلاح اتمی و سلاح‌های کشتار جمعی است، بلکه زباله‌های اتمی و رادیو اکتیو خود را در مناطق اشغالی کرانه غربی رها می‌کند. براساس گزارش‌های متعددی که طی سال‌های اخیر در روزنامه‌های فلسطینی و عربی منتشر شده است، نگرانی‌های فزاینده‌ای درباره میزان زیاد انواع سرطان و نقص‌های مادرزادی میان مردم در جنوب کرانه غربی به وجود آمده است. اسرائیل شهرها و روستاهای فلسطینی‌ها را به محل تخلیۀ زباله‌های هسته‌ای و رادیو اکتیو خود تبدیل کرده است. تحقیقات در شهرک الخلیل نشان داده است که ساکنان آن از آلودگی رادیو اکتیو رنج می‌برند. بر مبنای گزارش‌ها، تشعشعات از مراکز هسته‌ای اسرائیل و انبارهای زباله‌های اتمی در آن نواحی سرچشمه می‌گیرد. این می‌تواند به خاطر استفاده از سلاح‌های حاوی اورانیوم ضعیف شده علیه فلسطینی‌ها نیز باشد. بر اساس مطالعات متعدد، این باور گسترده وجود دارد که پیوند محکمی بین تشعشعات اتمی و زباله‌های اتمی ناشی از رآکتور اتمی دیمونا (این تأسیسات تسلیحات اتمی در سال ۱۹۶۳ به پایان رسید) و افزایش موارد سرطان در جنوب کرانه‌های غربی، وجود دارد. در همین منطقه جنوب کرانه غربی اشغالی، حتی یک مورد سرطان قبل از ایجاد کارخانه تولید سلاح‌های اتمی وجود نداشت. به تازگی بسیاری از فلسطینی‌ها از سرطان، نواقص مادرزادی و نیز سقط جنین مکرر در میان زنان رنج می‌برند.
طبق گزارش تحقیقی رونامه عربیک پُست، مقامات اسرائیلی به هشدار‌های مقام‌های فلسطینی که نگرانی‌های جدّی خود را در باره خطرهای ناشی میزان زیاد تشعشعات اتمی در اتمسفر و آب‌های زیرزمینی، به ویژه در شهر الخلیل (هبرون) که موارد سرطانی و نواقص جنینی هر سال ثبت می‌شود، بیان کرده اند، بی‌اعتنا بوده اند.
در سال ۲۰۲۱ محمد اشتیه نخست‌وزیر تشکیلات خودگردان فلسطین، اسرائیل را به ریختن زباله‌های اتمی و دیگر ضایعات خطرناک مانند روغن سوخته، مواد شیمیایی و زباله‌های الکترونیک و غیره در سرزمین‌های فلسطینی متهم کرد. وی افزود، همه این‌ها تهدیدی درازمدت علیه محیط زیست فلسطین (خاک، آب، هوا و حیات وحش) است، حال به این‌ها شیوع سرطان و اختلالات مادرزادی را هم بیافزایید. محمد اشتیه اظهار داشت: «در کشور ۶.۲۵۱ بیمار سرطانی وجود دارد که در مقایسه با کشورهای همسایه درصد بسیار بالایی‌ست.» وی هم‌چنین این‌را به زباله‌های اتمی اسرائیل در سرزمین‌های اشغالی نسبت داد.
سخنگوی وزارت خارجه ایران، ناصر کنعانی، در سخنان خود در سازمان ملل گفت که برنامه پیشرفته اتمی اسرائیل یک تهدید جدی علیه امنیت بین‌المللی و ثبات است. کنعانی آژانس بین‌المللی انرژی اتمی را به وظایف و تعهدات خود در این باره فراخواند.
شایان توجه است که اسرائیل به خاطر سیاست فعال اتمی و به ویژه پشتیبانی ایالات متحده بین ۲۰۰ تا ۴۰۰ کلاهک اتمی در زرادخانه خود دارد. اسرائیل بارها به شدت از بازرسی تأسیسات نظامی خود امتناع کرده است، و از امضای پیمان عدم اشاعه تسلیحات اتمی (ان پی تی) سر باز می‌زند. در صورتی که ایران عضو ان پی تی است و پیوسته اعلام کرده است که سرشت برنامه‌های اتمی‌اش صلح‌آمیز است و مورد شدیدترین نظارت سازمان ملل و آژانس بین‌المللی قرار دارد. جای تعجب نیست که ایران مکرراً مورد شدیدترین نظارت‌های نهاد‌های بین‌المللی قرار می‌گیرد، اما در مورد اسرائیل حتی کارشناسان هم نمی‌دانند چه تأسیساتی در کجا واقع شده است، چه رسد به این‌که آژانس بین‌المللی انرژی اتمی از آن بازدید کرده باشد.
سیاست استانداردهای دوگانه بسیار آشکار است. وقتی کار به متوقف کردن اشاعه اتمی می‌رسد، اسرائیل مبرّا از هر مسؤولیتی است. اما اگر ایران به عنوان عضو پیمان عدم اشاعه سلاح‌های اتمی، از آن برای مقاصد انرژی و دارویی استفاده کند، مورد سخت‌ترین بازرسی‌ها در تاریخ آژانس واقع می‌شود. در عین حال غرب، به خصوص آمریکا، سخت‌ترین تحریم‌ها را علیه جمهوری اسلامی ایران اعمال می‌کند.
در همین حال، اسرائیل که صدها کلاهک هسته‌ای دارد، نه از سوی سازمان ملل و نه از سوی آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، مورد بازرسی قرار نمی‌گیرد، و این سازمان‌ها حتی نمی‌خواهند کلمه‌ای درباره مهار برنامه نظامی هسته‌ای اسرائیل بشنوند. برعکس، زرادخانه‌های اسرائیل با سلاح‌های بی‌پایان پُر می‌شود و (به خرج مالیات دهندگان آمریکایی) پول‌های عظیمی از غرب به آن اختصاص می‌یابد، و در صحنه بین‌المللی از حمایت‌های دیپلماتیک و سیاسی برخوردار می‌شود. به اصطلاح یک چتر غیرقابل کنترلی بر فراز تل آویو پهن شده است. غرب برای اسرائیل روشن کرده است: هرچه می‌خواهی انجام بده، ما پشت سر تو ایستاده ایم. اما چنین چیزی برای دیگر کشورهای منطقه وجود ندارد، بر فراز سر مردم منطقه یک شمشیر داموکلس اتمی آویزان است، که با رَها کردن آن در هر لحظه می‌توان به کشتار صدها هزار شهروند بی‌گناه دست زد.