این کاملاً شرم‌آور است که دولت آمریکا، که مدام روسیه را مقصر می‌داند، خود حدود ۸۰۰ پایگاه نظامی در سراسر جهان، در قلمرو کشورهای دیگر دارد.
برخی در بخشی از خاک سوریه مستقر شده اند و به وضوح برای سرقت نفت آن کشور مورد استفاده قرار می‌گیرند، برخی دیگر بخشی از سرزمین کوبا را در گوانتانامو اشغال می‌کنند، جایی که پایگاه نیروی دریایی و هوایی و یک زندان غیرقانونی که مرکز شکنجه است استقرار یافته است. و به همین ترتیب، در سایر نقاط جهان از آن‌ها برای اهداف مختلفی استفاده می‌شود.
به گفته دیوید واین «David Vine» از دانشگاه آمریکایی در واشنگتن، حدود ۱۷۳.۰۰۰ سرباز آمریکایی در آنجا مستقر هستند، در حالی‌که بودجه نظامی سالانه در حال حاضر بیش از ۷۰۰ میلیارد دلار است.
همان‌طور که الکساندر ووچیچ «Aleksandar Vucic»، رییس‌جمهور صربستان در سازمان ملل آن‌را محکوم کرد، طرح «تجزیه و از هم پاشیدن کشورها هنوز پایان نیافته است.» ایالات متحده زمانی که تصمیم به تجزیه جمهوری سوسیالیستی فدرال سابق یوگسلاوی گرفت، تعلل نکرد.
مثله کردن کشور بالکان و تصرف کوزوو طرحی بود که از پیش تدارک دیده شده بود، که بزرگ‌ترین تجلی آن بین ۲۴ مارس تا ۱۰ ژوئن ۱۹۹۹ رخ داد، زمانی که پنتاگون و ناتو بدون تأیید شورای امنیت سازمان ملل متحد، آن‌را اجراء کردند. وحشیانه‌ترین بمباران‌ها در بلگراد و دیگر شهرهای صربستان، در بیمارستان‌ها، مهد کودک‌ها، ایستگاه‌های تلویزیونی، مدارس، سفارتخانه‌ها، مناطق مسکونی و کارخانه‌ها آغاز شد. اورانیوم رقیق شده‌ای که این بمب‌ها را پوشانده بود، هنوز آسیب‌های جدی به مردم، به ویژه کودکانی که پس از این جنایت به دنیا آمدند، وارد می‌کند.
بیش از ۳۰۰۰ غیرنظامی صرب کشته و هزاران نفر دیگر مجروح یا معلول شدند. هزاران تأسیسات زیربنایی ویران شد و آب دانوب به اورانیوم آلوده شد.
اختلافات قومی بین بخش‌هایی از جمعیت آلبانیایی ساکن کوزوو و صرب‌های آنجا بهانه‌ای برای یک کمپین کینه‌توزانه بود که دروغ ادعایی پاکسازی قومی علیه آلبانیایی‌های کوزوو از سوی صرب‌ها را اشاعه داد و در نتیجه نابودی یوگسلاوی را «توجیه» کرد.
رییس کنونی دولت صربستان در سخنرانی خود در سازمان ملل متحد مجدداً در مورد کوزوو هشدار داد. در سال ۲۰۰۸، پس از اجرای طرح بی‌ثباتی علیه جمعیت صربستان، این ایالت تحت نظارت ایالات متحده اعلام استقلال کرد. ووچیچ گفت: «تلاش برای تکه تکه کردن کشورم هنوز به پایان نرسیده است.» وی افزود: «این بخشی از استانداردهای دوگانه غرب است.»
پس از به اصطلاح «استقلال»، ایالات متحده بزرگ‌ترین پایگاه نظامی خود را در اروپا و یکی از بزرگ‌ترین پایگاه‌های نظامی خود را در جهان، در کوزوو ایجاد کرد. پنتاگون و ناتو اساساً یک هدف را دنبال می‌کردند: ایجاد یک تأسیسات نظامی که از آنجا – به دلیل موقعیت استراتژیک آن – بتوان کشورهای قاره کهن، بالکان، روسیه و خاورمیانه را رصد کرد و از آن به عنوان تختۀ پرش برای حملات نظامی، بمباران و سایر مداخلات در این منطقه وسیع، استفاده کرد.
در نهایت، جنگ‌هایی که از سوی ایالات متحده برانگیخته می‌شوند به گسترش سلطه آن به ضرر بقیه جهان خدمت می‌کنند.