بر اساس گزارش «انجمن مراکش برای حقوق بشر» (AMDH) جمعه گذشته، دست‌کم ۳۷ نفر در تلاش برای بالا رفتن از حصارهای مرزی بین مراکش و منطقه اسپانیایی ملیلا (Melilla) جان خود را از دست دادند و حداقل ۷۰ نفر مجروح شدند. دولت مراکش تعداد قربانیان را ۲۱ نفر اعلام کرده است. گفته می‌شود که همه آن‌ها از کشورهای جنوب صحرا آمده اند.
در ۲۴ ژوئن، تا ۲۰۰۰ مهاجر سعی کردند از سه حصار مرزی به ملیلا و در نتیجه وارد خاک اسپانیا شوند. نیروهای مراکشی باعث یک سراسیمگی عمومی شدند. آن‌ها به سوی مهاجران گلوله‌های لاستیکی شلیک کردند، به سوی آن‌ها سنگ پرتاب کردند، از گاز اشک‌آور استفاده کردند و مجروحانی را که به شدت روی زمین دراز کشیده بودند، ضرب و شتم کردند. خاویر باولوز، یک خبرنگار عکاس در توییتر گزارش داد: «ابتدا با گاز اشک‌آور مورد حمله قرار می‌گیرند و ده متر سقوط می‌کنند. سپس با گلوله‌های پلاستیکی دو بار به بدن آن‌ها شلیک می‌شود.» نیروهای امنیتی مراکشی حتی در سمت اسپانیایی مرز، فراریان را شکار کرده و آن‌ها را به مراکش بازگرداندند. سازمان «گاردیا سیویل» اسپانیا نیز در این «اخراج‌های داغ» غیرقانونی شرکت داشت. ویدیوهای به اشتراک گذاشته شده در شبکه‌های اجتماعی، علاوه بر آن‌چه در بالا توضیح داده شد، نشان می‌دهد که چگونه افسران پلیس کشته‌ها و مجروحان شدید را روی هم انباشته می‌کنند.
سازمان‌های حقوق بشر در مراکش و اسپانیا خواستار روشن شدن کامل این حوادث هستند. رسانه‌های اسپانیایی روز دوشنبه گزارش دادند که از روز یکشنبه گورهای دسته‌جمعی در گورستانی در نادور، شهر همجوار ملیلا در قلمرو مراکش حفر شده است.
AMDH نگران است که ممکن است مردگان بدون شناسایی و کالبدشکافی اولیه دفن شوند. سخنگوی این سازمان گفت: «مقامات می‌خواهند بر این فاجعه سرپوش بگذارند. از ملاقات خبرنگاران با مجروحان در بیمارستان‌ها و ورود آن‌ها به گورستان ممانعت به عمل آمده است.»
پدرو سانچز، نخست‌وزیر سوسیالیست اسپانیا، از نیروهای امنیتی مراکش به دلیل دفع «حمله به تمامیت ارضی کشورش» تمجید کرد. خود او، در مقام رهبر اپوزیسیون، کشته شدن در مرزهای خارجی اتحادیه اروپایی را یک زمانی محکوم کرد.
مرگبارترین مرز جهان
حزب کار اتریش
۱ ژوئیه ۲۰۲۲
نیمی از مرگ و میر پناهجویان در سراسر جهان از سال ۲۰۱۴ به اتحادیه اروپایی مربوط می‌شود که می‌خواهد از خودش در برابر بقیه جهان محافظت کند. بر این اساس، اگر آمار سازمان بین‌المللی مهاجرت را دنبال کنیم، علاوه بر ۲۴۰۰۰ قربانی در مرزهای مدیترانه، تعداد بالایی از موارد گزارش نشده را نیز دربر می‌گیرد.
این با گزارش اخیر سازمان عفو بین‌الملل مطابقت دارد که بر اساس آن با پناهندگان در لیتوانی (عضو اتحادیه اروپایی) به گونه‌ای رفتار می‌شود که شبیه شکنجه است. البته این در مورد پناهندگان اوکرائینی‌تبار صدق نمی‌کند – از آن‌ها استقبال می‌شود. برای همه پناهندگان دیگر، این به معنای تبعیض نژادی در مقیاس عظیم است.
اردوگاه‌های بازداشت «به شدت نظامی» و پر ازدحام هستند. در یک اردوگاه، تا ۲۴ مرد مجبور بودند در اتاق‌هایی به وسعت فقط هشت مترمربع زندگی کنند. تأمین آب و غذا به شدت ناکافی است، چه رسد به مراقبت‌های پزشکی. اعتراضات علیه شرایط و رفتار نابرابر با خشونت سرکوب می‌شود. لازم به ذکر است که هیأت عفو بین‌الملل تنها اجازه ورود به بخش‌های منتخب از کمپ‌ها را داشت و بارها مجبور شد مصاحبه با پناهندگان را قطع کند.
این اروپایی است که جنگ‌طلبان امپریالیست می‌خواهند با سلاح‌های سنگین و خون ده‌ها هزار نفر در اوکرائین از آن دفاع کنند. حقوق بشر؟ آزادی؟ دمکراسی؟ حتی نزدیک نیست. اگر قرار باشد اومانیسم دوباره به یک مقوله سیاسی در اروپا تبدیل شود، این امر در هر صورت تحت حاکمیت طبقه‌ای که دوران آن به سر رسیده است، به وقوع نخواهد پیوست.