«کودکان کار» به کودکانی گفته می‌شود که به دلیل فقر و نابسامانی‌های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و جنگ و مهاجرت‌های ناشی از ناپایداری‌های سیاسی، از حقوق کودکانۀ خود محروم شده و ناگزیر به کار در کارگاه‌ها، خیابان‌ها، منازل، مزارع و غیره مبادرت می‌ورزند. این شروع به کار زودهنگام، علاوه بر محرومیت برای آنان با آسیب و بهره‌کشی نیز همراه است.
به همین دلیل نزدیک به یکصد و پنجاه سال است که تلاشی جهانی برای پایان بخشیدن به این پدیدۀ زیانبار آغاز شده است؛ که به عنوان فرازهایی از این تلاش جهانی می‌توان به تلاش‌های «مری جونز» و «فلورانس کِلِی» در سال‌های پایانی قرن نوزدهم و تصویب مقاوله‌نامۀ شماره ۵ سازمان جهانی کار (ILO) در اولین نشست خود در سال ۱۹۱۹ و مصوبات متعدد دیگری که پس از آن توسط سازمان ملل متحد و سازمان جهانی کار برای کنترل و پایان‌بخشی به این پدیده صورت گرفته، اشاره نمود.
هم‌اکنون نیز جنبش جهانی «گلوبال مارش» به رهبری «کایلیش ساتیاراتی» هم‌چنان به تلاش جهانی خود ادامه داده و به ابتکار این جنبش هر ساله دوازدهم ژوئن «روز جهانی لغو کار کودک» نامگذاری شده است…