«در جمهوری اوکراین حوادثی در جریان است که تمام رسانه‌های غرب، یکپارچه آن را تجاوز روسیه به اوکراین تبلیغ می‌کنند. از سوی دیگر آمریکا و کشورهای اروپایی تمام رسانه‌های روسیه اینترنت- امواج رادیویی و تلویزیونی- را مسدود کرده و یکطرفه مردم را زیر بمباران خبری قرار داده اند که گفته می‌شود بیش‌تر آن‌ها جعلی و ساختگی است. خوشبختانه در ایران این محدودیت‌ها اعمال نشده اما گوش‌ها عمدتاً به رسانه‌های غربی عادت کرده اند و تقریبا تمام رسانه‌های داخلی نیز همان مطالب و اخباری را منتشر می‌کنند که رسانه‌های غربی پخش می‌کنند.
آنگونه که اطلاعات من اجازه می‌دهد مطرح کنم اینست که در اوکراین از سال ۲۰۱۴ تدارک یک ارتش فاشیستی را غرب به رهبری پیمان نظامی «ناتو» دیده بود.
آموزش و رفتار آن‌ها بسیار شبیه داعش است. شرح این که آن‌ها در شرق اوکراین چه جنایاتی مرتکب شدند، در این پیام و فراخوان کوتاه نمی‌گنجد. اکنون فاش شده که در اوکراین ۱۵ پایگاه اتمی وجود دارد که پایگاه «چرنوبیل» از جمله آن‌هاست. آن‌ها که ورود ارتش روسیه به اوکراین را محکوم می‌کنند، تنها برای لحظه‌ای فکر کنند که این پایگاه‌های اتمی برای یک جنگ اتمی ابتدا علیه روسیه و سپس برای اهداف دیگری که برایش در نظر گرفته می‌شد وارد عمل می‌شدند. این همان جنگ سوم و اتمی نیست که همه بشریت از آن هراس دارند؟
به نظر من جلوی انتشار اخبار واقعی را برای بی‌خبر نگه داشتن مردم از این حقیقت هولناک گرفته اند و توپخانه جعل و دروغ خود را به روی مردم باز کرده اند.
من به عنوان یک فعال سیاسی که جنگ دوم جهانی و جعل خبرهای دستگاه تبلیغاتی جهنمی هیتلر که «گوبلز» هدایت کننده آن بود را به یاد دارد، این فریاد را می‌خواهم از خود به یادگار بگذارم:
«مردم ایران، فعالان سیاسی، حکومتگران و منتقدان و مخالفان حکومت! به هوش باشید. زمان اظهارنظرهای عجولانه و آغشته به کم‌اطلاعی از آنچه در بخشی از جهان می‌گذرد و آینده همه ما را به کام خود می‌کشد نیست. من نمی‌دانم نطفه زایش دوباره فاشیسم، آن‌هم از نوع اتمی آن در اوکراین از بین خواهد رفت یا در قامت غولی هولناک رشد خواهد کرد. از نگاه من، این امر بستگی به سرانجام نبردی دارد که اکنون در اوکراین در جریان است. زمان انتظار نیست. فرصت‌ها را نباید از کف داد. من سال‌های پایانی جنگ دوم جهانی را به یاد می‌آورم که در ایران جبهه ضدفاشیسم تشکیل شد و امروز، بار دیگر تاریخ در حال تکرار است. صد افسوس که یاران آگاه و پر تجربه من در قید حیات نیستند تا همگی با هم این فراخوان را بدهیم. نه تنها فراخوان بدهیم، بلکه کارزاری را برای آگاهی مردم آغاز کنیم که ایران و مردم ما امروز به آن نیازمند هستند. صحنه را از ما گرفتند و کسانی صحنه گردان شدند که به ندرت می‌دانند جهان به کجا می‌رود و میهن ما امروز در چه شرایطی قرار گرفته و وظیفه تک تک ما چیست!»
محمد علی عموئی