دوستان کوبای سوسیالیستی در ۱۷ ژوئیه در بروکسل از میگل دیاز کانل، رییس‌جمهوری این کشور استقبال کردند.
نشست سران اتحادیه اروپایی و جامعه کشورهای آمریکای لاتین و کارائیب (CELAC) هفته گذشته در بروکسل برگزار شد. جامعه کشورهای آمریکای لاتین و کارائیب (CELAC) رسماً در سال ۲۰۱۱ در نشستی در کاراکاس پایتخت ونزوئلا تأسیس شد و امروز شامل ۳۳ کشور عضو – همه کشورهای مستقل در قاره به استثنای ایالات متحده آمریکا و کانادا است. این کنفرانس با «اجلاس خلق‌ها» و یک دادگاه بین‌المللی علیه محاصره کوبا از سوی ایالات متحده همراه بود. هدف اعلام شده شرکت کنندگان تقویت نمایندگان کشورهای CELAC در برابر تحمیل‌های نو استعماری اتحادیه اروپایی بود.
در آستانه این نشست، کشورهای اتحادیه اروپایی باید درمی‌یافتند که دیگر نه با دست نشاندگان مطیع در آن سوی اقیانوس، بلکه با شرکای مذاکره کنندۀ با اعتماد به نفس، سروکار دارند. چند روز قبل از آغاز اجلاس، بروکسل اولین نشانه آن‌را که آمریکای لاتینی‌ها اجازه نمی‌دهند هر رفتاری با آن‌ها بشود، تجربه کرد. قرار بود به ابتکار پدرو سانچز، نخست‌وزیر اسپانیا، ولادیمیر زلنسکی، حاکم اوکراین به عنوان مهمان دعوت شود. این به دلیل وتوی CELAC که اعضای آن می‌خواهند بی‌طرفی خود را در قبال درگیری بین اوکراین و روسیه حفظ کنند، شکست خورد. بر این اساس، CELAC هم‌چنین برای سند نهایی این جمله‌بندی را که خواستار «راه‌حل‌های دیپلماتیک جدی و سازنده برای مناقشه فعلی در اروپا» است، پیشنهاد کرد.
روزنامه کوبایی «گرانما» در ۱۳ ژوئیه نوشت: «بیایید امیدوار باشیم که عزم آمریکای لاتین برای تبدیل شدن به منطقه صلح سرمشقی برای کشورهای اتحادیه اروپایی باشد تا در درگیری‌ها به گوشت دم توپ تبدیل نشوند و به خواست ایالات متحده مبنی بر دامن زدن به جنگ و اعمال تحریم در همه جا گردن ننهند.» هم‌چنین مایته مولا (Maite Mola) کمونیست اسپانیایی، که به عنوان نایب رییس حزب چپ اروپا با «دویچه وله» درباره این اجلاس مصاحبه کرده بود، دیدگاه یکجانبۀ اتحادیه اروپایی در مورد درگیری های کنونی را زیر سؤال می‌برد: « آیا این تهاجمی نیست که آمریکا ۶۰ سال است با محاصره خود علیه کوبا انجام می‌دهد، با وجود این‌که مجمع عمومی سازمان ملل سال به سال مخالف آن رأی می‌دهد؟» حتی اگر تهاجم نظامی آشکارتر باشد، به گفته مولا، هم‌چنین یک «تهاجم بالفعل» نیز وجود دارد.
کمیسیون اتحادیه اروپا پیش از اجلاس بروکسل با انتشار استراتژی جدید آمریکای لاتین خود در ماه ژوئن ادعای نواستعماری خود را آشکارا فرموله کرده بود: «این منطقه از نظر تنوع زیستی، منابع طبیعی، انرژی‌های تجدیدپذیر پایدار، تولیدات کشاورزی و مواد خام مهم استراتژیک، دارای پتانسیل منحصر به فردی است.» به منظور تضمین نمودن این دسترسی، توافق‌نامه تجارت آزاد «مرکوسور» در نظر گرفته شده، که از سال ۲۰۱۹ به تعلیق درآمده است. آنالنا بائربوک، وزیر امور خارجه آلمان در جریان سفر اخیر خود به آمریکای جنوبی هشدار داد: امیدوار است این توافق‌نامه محقق شود – اگر نه، «آنگاه دیگران این شکاف را پّر خواهند کرد، مانند چینی‌ها که به استانداردهای اجتماعی و اقلیمی اهمیتی نمی‌دهند. افزون بر این‌که راه ورود ما مسدود می‌شود.» که می‌تواند کاملاً اتفاق بیفتد.
اعضای جامعه کشورهای آمریکای لاتین و کارائیب (CELAC)، به ویژه کشورهای حوزه دریای کارائیب، به جای سرگرم شدن با توافق‌نامه تجارت آزاد (FTA) و چپاول مجدد، خواستار جبران خسارت‌ها و جنایاتی بودند که قدرت‌های اروپایی در طول دوران «کنکیستادور» (Conquista) و استعمار مرتکب شدند. در پیش‌نویس بیانیۀ ارسال شده از سوی CELAC آمده است: «ما رنج بی حد و حصری را که بر میلیون‌ها مرد، زن و کودک در نتیجه تجارت فراآتلانتیک بردگان آفریقایی تحمیل شده است، به رسمیت می‌شناسیم و عمیقا متأسفیم. پرداخت غرامت و جبران خسارت هم‌چنین برای بازگرداندن حیثیت قربانیان ضروری است.»