روز ۲۹ نوامبر سال ۱۹۴۷ مجمع عمومی سازمان ملل متحد قطع‌نامه شماره ۱۸۱ (II)، طرح تقسیم فلسطین را به تصویب رساند. بلافاصله پس از آن اخراج و کوچانیدن سیستماتیک بیش از ۸۰۰ هزار نفر فلسطینی آغاز گردید. آن‌چه که اسرائیلی‌ها «جنگ استقلال‌طلبانه» می‌نامند، برای مردم فلسطین تا امروز نکبت یا فاجعه نام دارد.
بنا بر منشور سازمان ملل متحد، مجمع عمومی این سازمان مجاز نبود تصمیمی با این ابعاد اتخاذ کند. طبق بند ۱ پاراگراف ۲ منشور، باید «روابط بین ملل» بر مبنای «تساوی حقوق و حق تعیین سرنوشت خلق‌ها» از طرف همگان پذیرفته شود. فلسطین را به یک بخش عربی و یک بخش یهودی تقسیم کردن، حداقل مستلزم اجرای یک رفراندوم بین شهروندانی بود، که در این منطقه زندگی می‌کردند. ولی کمیسیون ویژه فلسطین که از طرف سازمان ملل تشکیل شد و از تقسیم منطقه حمایت می‌کرد، حرف خود را به کرسی نشاند. رفراندومی صورت نگرفت و با اکثریت ضعیف ۲۱ به ۲۰ رأی در کنار ۱۳ ممتنع تصمیم تقسیم فلسطین به عهده مجمع عمومی سازمان ملل نهاده شد. در این مجمع ۳۳ کشور موافق، ۱۳ کشور مخالف و ۱۰ کشور ممتنع به تقسیم منطقه رأی دادند.
هیچ یک از کشورهایی که موافق تقسیم منطقه بودند، در همسایگی فلسطین قرار نداشتند. در آن زمان، کلیه کشورهای موجود در منطقه مانند ترکیه، لبنان، سوریه، عراق، ایران، عربستان سعودی، یمن و مصر با این طرح مخالفت کردند و از طرف افغانستان، یونان، هندوستان، کوبا و پاکستان حمایت شدند.
نظر بیش از ۱.۹ میلیون نفر انسان در فلسطین خواسته نشد. دو سوم این افراد فلسطینی مسلمان، مسیحی و دروز و یک سوم یهودیانی بودند که ۵۰ سال پیش از آن به آنجا مهاجرت کرده بودند.
بلافاصله پس از تصویب قطع‌نامه تقسیم منطقه، این‌طور که در اسرائیل گفته می‌شود، «جنگ استقلال طلبانه» آغاز شد. از «روزنگارهای جنگ» نخست‌وزیر آیندۀ اسرائیل، دیوید بن گوریون روز ۱۵ ژانویه ۱۹۴۸می‌توان دریافت که هدف استراتژیک جنگ چه بود: «ویران کردن شهرها که جزو بخش‌های بسیار خوب سازمان‌یافته و از نظر سیاسی بسیار خودآگاه خلق فلسطین محسوب می‌شد.» جوامع روستایی حومه شهرها باید «تسخیر و ویران» می‌گردید تا شهرها و محلات فلسطینی از «وسایط حمل‌ونقل، مواد غذایی و مواد خام» محروم می‌شد. یک چنین «روند اضمحلال، قحطی و اغتشاشی» باید مردم فلسطین را به یأس و تسلیم مجبور می‌کرد.
در اوایل سال ۱۹۴۸ شبه‌نظامیان صهیونیست استراتژی نظامی خود را با «طرح -د-» Dalet که به وسیلۀ هاگانا آماده شده بود، تشدید کردند. مهم‌ترین سازمان شبه‌نظامی در سال ۱۹۲۰ هنگام قیمومیت انگلیس تشکیل شده بود. هنگام تأسیس کشور اسرائیل روز ۱۵ ماه مه ۱۹۴۸ هاگانا هسته اصلی ارتش اسرائیل را تشکیل می‌داد.
«طرح –د-» به معنی کوچانیدن خشونت‌آمیز شهروندان عرب بود. دهکده‌های آنان باید ویران می‌شد، تا از بازگشت تبعید شدگان ممانعت گردد.
روز ۹ آوریل ۱۹۴۸ دیر یاسین مورد حمله قرار گرفت. این دهکده کوچک در غرب بیت‌المقدس قرار دارد. ۶۰۰ سرنشین دیریاسین ۶ سال پیش از آن با دهکده یهودی همسایه رسماً طرح دوستی ریخته بودند. در این روز دهکده تقریباً بی‌دفاع بود، زیرا مردان دهکده به مراسم خاکسپاری احمد القادر الحسینی، سیاست‌مدار و مبارز آزادی‌خواه که روز قبل در مبارزه برای شهرک کاستل به قتل رسیده بود، رفته بودند.
شبه‌نظامیان سازمان ایرگون (رقیب هاگانا) از موقعیت استفاده کردند و به کشتار بلااستثنای مردم دیریاسین پرداختند. در گزارش کمیته بین‌المللی سازمان صلیب سرخ آمده بود: «حداقل ۲۰۰ نفر، مرد و زن و کودک، در دیر یاسین به دست افراد سازمان ایرگون بنابر اظهارات خود آن‌ها به قتل رسیدند.»
فیلم‌ساز اسرائیلی خانم ندا شوشانی به کنکاش در آرشیوهای اسرائیل پرداخت و فیلم‌ها و گزارشاتی در مورد آن‌چه در دیریاسین گذشته بود، پیدا کرد. مردم «مثله شده، سر از بدن آن‌ها جدا شده، شکم‌هایشان پاره شده و مورد تجاوز جنسی قرار گرفته بودند.» او این فیلم‌ها را در اختیار روزنامه هاآرتص نهاد و نوشت: «این فیلم مرد جوانی را نشان می‌دهد که به درختی بسته شده و آتش زده می‌شود. از پشت به یک زن و یک مرد پیر شلیک می‌شود. دختران جوان دست و پا بسته در مقابل دیوار قرار داده شده و تیرباران می‌شوند.»
در فیلم مستند شوشانی که در سال ۲۰۱۷ زیر نام «متولد دیریاسین» به اکران آورد، برخی از شبه‌نظامیانی که در این کشتار شرکت داشتند، سخن گفتند و بدون شرم و حیا عملکرد و رفتار خود را بیان داشتند. یکی از آن‌ها می‌گفت که یک فرد عرب مسلح و دو دختر جوان عرب را به قتل رسانده بود. «من آن‌ها را بیخ دیوار گذاشتم و آن‌ها را با دو گلوله مسلسل کشتم.» یکی دیگر از آن‌ها می‌گفت که مقدار معتنابهی زینت‌آلات طلا و نقره غنیمت گرفتند. می‌گفت که از کشته پشته ساخته و آن‌ها را به آتش کشیده بودند. یک سرهنگ سابق ارتش اسرائیل که دیگر در قید حیات نیست، از «کشتار» سخن می‌گفت.
خانم شوشانی فیلم‌ساز می‌گوید که کلیه مدارک در آرشیوهای ارتش، محرمانه بایگانی شده است و دیوان عالی نیز به همین صورت از ارایه فیلم‌ها با این استدلال خودداری می‌کند، که با انتشار فیلم‌ها به «روابط سیاست خارجی کشور و “احترام مردگان” لطمه خواهد خورد.»
بازماندۀ دیر یاسین: مریم آکیل ام اسامه (Mariam Akil Umm Osama)، اکنون ۸۵ ساله (اورشلیم شرقی، ۸ آوریل ۲۰۲۱)