تارنگاشت عدالت
با بیش از ۵۵ درصد سهم زنان، مجلس ملی کوبا در رتبه دوم جهان قرار دارد – تنها رواندا با ۶۱ درصد نسبت زنان در پارلمان بالاتر است.
سال‌های دشوارتری برای مردم کوبا در پیش است. رییس‌جمهور میگل دیاز کانل در اولین سخنرانی خود پس از انتخاب مجدد در روز چهارشنبه، ۴۷۰ نماینده مجلس ملی قدرت خلق (ANPP) را برای «چالش‌های بزرگ» در دوره پنج سالۀ جدید قانونگذاری آماده کرد. علاوه بر رییس دولت، نمایندگان پارلمان در جلسه تشکیل بالاترین نهاد قانونگذاری کشور، از جمله، رییس سابق کنفدراسیون سندیکاهای کارگری CTC، سالوادور والدس مسا، معاون رییس‌جمهور و نخست‌وزیر مانوئل ماررو کروز را به عنوان رییس دولت جمهوری کوبا تأیید کردند. در حالی‌که در رأس کشور و دولت هیچ تغییری رخ نداد، ده عضو از ۲۱ عضو شورای دولتی که قدرت قانونگذاری را بین جلسات مجلس ملی اعمال می‌کند، برای نخستین بار به این سمت انتخاب شدند. در آنجا نیز، نمایندگان زن با یازده عضو اکثریت شورای دولتی را تشکیل می‌دهند.
به طور سنتی، نخستین جلسه پارلمان جدید منتخب در ۲۶ مارس، در سالگرد پیروزی بر حمله مزدوران تحت حمایت ایالات متحده به خلیج خوک‌ها برگزار شد. دیاز کانل در ابتدای سخنرانی خود گفت: «به برکت این پیروزی است که امروز توانستیم برای دهمین بار مجلس خلق را تشکیل دهیم. کوبا در ۱۹ آوریل ۱۹۶۱، بر روی ماسه‌های پلایا ژیرون (خلیج خوک‌ها)، حق جشن گرفتن این روز را به دست آورد و اولین شکست بزرگ امپریالیسم را در قاره آمریکا به آن وارد کرد.» او سخنان خود را با شعار معروف فیدل کاسترو «¡Patria o muerte! – ¡Venceremos!» «میهن یا مرگ! – تا پیروزی!» به پایان رسانید.
رییس‌جمهور و دبیراول حزب کمونیست کوبا با بیان این‌که «حتی با گذشت ۶۲ سال، مغلوبان نمی‌توانند ما را ببخشند»، تحلیلی از مشکلات کنونی این کشور ارایه کرد: «همان‌طور که “ژیرون” را به یاد می‌آوریم، همیشه ظلم محاصره را که در شرایط همه‌گیری تقویت شده است، به یاد خواهیم آورد. از گنجاندن کوبا در فهرست معروف ایالات متحده از کشورهایی که گفته می‌شود از تروریسم حمایت می‌کنند و در نتیجه هرگونه اقدامات مالی را دشوارتر می‌کند. از اکسیژنی که در طول همه‌گیری – در حالی‌که به شورش‌های خیابانی دامن می‌زدند، از ما دریغ کردند. دیاز کانل توضیح داد: آن‌ها به انحاء مختلف ما را از هرگونه فرصت برای تجارت یا تأمین مالی محروم کرده اند.»
وی اذعان کرد که طی اولین دوره ریاست جمهوری خود، وضعیت اقتصادی و اجتماعی کشور «بسیار دشوارتر شده است و رؤیاها، طرح‌ها و پروژه‌ها کندتر پیش می‌روند.» علاوه بر محاصره، دلایل این امر اثرات بحران جهانی «و بحرانی است که خود ما با نارسایی‌های خود ایجاد می‌کنیم.» تشدید تحریم‌ها و بیماری همه‌گیری منجر به فروپاشی گردشگری و کاهش چشم‌گیر درآمد ارزی شده است. افزون بر این، اصلاحات ارزی بود که در بحبوحه این وضعیت در ابتدای سال ۲۰۲۱ رخ داد که منجر به افزایش قیمت‌ها و افزایش سفته‌بازی و در نتیجه دامن زدن به تورم شد. کمبود منابع و قطع برق بسیاری از مردم را خسته می‌کند. رییس‌جمهور در تحلیل خود می‌گوید: «یکی از بزرگ‌ترین دغدغه‌های چند ماه و سال اخیر» نیز «پیر شدن جمعیت و مهاجرت شدید اقشار جوان جامعه ما» است. با وجود تمام مشکلات، اولین نشانه‌های بهبود نیز وجود دارد. در حالی‌که شرکت‌های دولتی هم‌چنان در کانون توجه اقتصاد قرار دارند، شهروندان کوبایی با ایجاد شرکت‌های خصوصی کوچک و متوسط با حداکثر ۱۰۰ کارمند به بهبود طیف کالاها و خدمات کمک می‌کنند. گشایش تجارت عمده و خرده‌فروشی به روی سرمایه‌گذاری خارجی نیز باید در خدمت این هدف باشد. دیاز کانل به عنوان یکی از مهم‌ترین دست‌آوردهای پنج سال گذشته خاطرنشان کرد: «در بدترین شرایط و جنایتکارانه‌ترین فشارها، ما به یکی از معدود کشورهایی تبدیل شده ایم که با تلاش‌ها و استعدادهای خویش، خود از این همه‌گیری نجات داده ایم.»
پس از موفقیت غیرقابل انکار در مبارزه با همه‌گیری، کوبا اکنون با چالش‌های کم‌تر جدی در مواجهه با افزایش قیمت‌های جهانی غذا و انرژی، پی‌آمدهای تغییرات اقلیمی، بحران اوکراین، تحریم‌های غرب و تهدید فزاینده جنگ جهانی مواجه است. دیاز کانل اعلام کرد که به عنوان یک اولویت برای «آیندۀ نزدیک»، تمرکز اصلی دولت «بر تولید مواد غذایی، استفاده از ظرفیت تولیدی غیرفعال، افزایش درآمدهای ارزی، دگرگونی‌های مورد نیاز شرکت‌های دولتی سوسیالیستی، کارایی فرآیند سرمایه‌گذاری و … مشارکت سرمایه‌گذاری‌های خارجی» قرار دارد. همه اقدامات باید در جهت افزایش عرضه کالا و خدمات و کنترل تورم باشد. رییس دولت با بیان این‌که ۹۳ نماینده از ۴۷۰ نماینده (۱۹.۸ درصد) زیر ۳۵ سال سن دارند، گفت: «انرژی و همت طبیعی جوانان برای این کار از اهمیت اساسی برخوردار است.» وی خطاب به جوانان گفت که سوسیالیسم «یک اثر تمام‌شده نیست»، بلکه «هر روز از نو خلق می‌شود.» انقلاب نیز هدف نهایی نیست، بلکه «یک وسیله، و راهی برای دستیابی به بالاترین سطح ممکن از عدالت اجتماعی برای همه است. این در سیستم‌های دیگری که ثروت به وفور وابسته است، امکان‌پذیر نیست؛ در جایی که برخی افراد بسیار کم یا عملاً چیزی ندارند، در حالی‌که برخی دیگر بیش‌تر ثروت ایجاد شده از سوی کسانی را که کم‌تر دارند، تصاحب می‌کنند.»