تارنگاشت عدالت
نویسنده: الیزابت نارانخو
برگرفته از: گرانما
۱۰ اکتبر ۲۰۲۵
عبداﷲ سمیر، یک دانشجوی جوان فلسطینی که در کوبا به تحصیل علم پزشکی مشغول است، نسل کشی در غزه را این طور توصیف می کند:
«تصویر فلسطین امروز، تصویر پدری است که دختر کوچک خود را به خاک می سپارد، قبل از این که اولین حرف ها را از دهان او شنیده باشد. تصویر فلسطین، تصویر کوله پشتی است که حامل رؤیا و یا کتاب نیست، بلکه باقیمانده جسد یک انسان را در خود انباشته. تصویر فلسطین، تصویر تنوری است که نانی نمی پزد. تصویر فلسطین تصویر مرگ ناشی از گرسنگی است. ولی در عین حال تصویر فلسطین، تصویر خلقی است که حاضر نیست تسلیم شود. خلقی که زندگی را دوست دارد.»
او وقتی از کوبا به خاطر حمایت های مداومش تشکر می کرد، صدایش می لرزید.
دیروز از پشت تریبون ضدامپریالیستی خوزه مارتی، دبیر اول حزب کمونیست و رئیس جمهور جمهوری کوبا، میگل دیاس کانل برمودس به اتفاق اعضای دفتر سیاسی استپان لازو هرناندس، رئیس مجلس ملی قدرت خلق و مانوئل مارِرو کروس نخست وزیر، روبرتو مورالس اوخِدا دبیر تشکیلات حزب در حضور ۱۰۰ هزار کوبایی، خواستار پایان بخشیدن به جنایت وحشیانه شدند. دیاس کانل گفت: «فلسطین شانه به شانه کوبا ایستاده، زیرا نمونه ای از امید برای خلق ما است.»
سابرینا پادین لئون با معصومیت وخودانگیختگی یک کودک پیشگام کوبایی نامه به «دوستان فلسطینی» خود را قرائت کرد:
«… هیچ کودکی نباید قبل از این که خواندن و نوشتن را بیاموزد، با ترس آشنا شود. می دانم که در میان این همه سروصدا و فریاد و فغان آرزو می کنی که در صلح زندگی کنی و رشد یابی، فوتبال بازی کنی، به خانه ات بازگردی و بدون ترس و واهمه پدر و مادر بزرگت را در آغوش گیری؛ دوست من، قدرتمندترین چیزی که داری، امید توست.»