تارنگاشت عدالت
نویسنده: ناتالی بنلی
برگرفته از: گلوبالبریج
۲۰ اکتبر ۲۰۲۵
نیکلاس مادورو، به دلیل سرپیچی از قواعد ایالات متحده برای به دست آوردن کنترل بر نفت، گاز و سایر منابع طبیعی در سراسر جهان، و همچنین به دلیل تضمین اینکه پولهای کلان در ونزوئلا باقی بماند و در درجه نخست به فقرا اختصاص یابد، از سوی کلیّت جهان غرب اهریمنی جلوه داده شده است. در حال حاضر، به بهانه آشکار مبارزه با قاچاق بینالمللی مواد مخدر، دونالد ترامپ به خود اجازه میدهد کشتیهای ونزوئلایی را در آبهای بینالمللی – با تلفات جانی – منهدم کند. و او با هدف «تغییر رژیم» در کاراکاس، به اقدام نظامی بیشتر تهدید میکند. به چه حقی؟ سیاست خارجی معمول ایالات متحده!
در ۲۵ سپتامبر و ۸ اکتبر ۲۰۲۵ دو مراسم در مورد ونزوئلا، در بازل (سوئیس) برگزار شد. ناظر بینالمللی انتخابات، ناتالی بنلی از سوئیس، گزارشی با جزییات جالب در مورد ونزوئلا ارایه داد که به ما اجازه داده شد تا آن را در گلوبالبریج بازنشر دهیم و از این بابت بسیار سپاسگزاریم.
*****
رسانههای جریان اصلی در سوئیس، اروپا و آمریکای شمالی عمدتاً گزارشهای منفی در مورد ونزوئلا و دولت آن منتشر میکنند. رییسجمهور مادورو به عنوان فردی اقتدارگرا توصیف میشود، اگرچه به ندرت کشور دیگری در جهان به اندازه ونزوئلا انتخابات برگزار میکند و مردم به طور فعال در فرآیند تصمیمگیری مشارکت دارند.
من در مورد واقعیتی در ونزوئلا گزارش خواهم داد که از طرف رسانههای جریان اصلی نادیده گرفته یا تحریف میشود. گزارش من بر اساس تجربیات دست اولی است که در طول چهار سفرم به ونزوئلا از سال ۲۰۱۹ به دست آورده ام. من دو بار به عنوان ناظر بینالمللی انتخابات در آنجا بودم: در ژوئیه ۲۰۲۴ برای انتخابات ریاست جمهوری و در مه ۲۰۲۵ برای انتخابات منطقهای.
۱. تاریخچه مختصر
ونزوئلا بزرگترین ذخایر نفتی شناخته شده جهان و همچنین ذخایر زیادی از گاز، طلا و آب شیرین دارد.
تا سال ۱۹۹۸، این کشور به طور متناوب از سوی دو حزب بورژوایی اداره میشد – حزب سوسیال دمکرات Acción Democratica که در سال ۱۹۴۱ تأسیس شد و حزب سوسیال-مسیحی COPEI که در سال ۱۹۴۶ تأسیس شد. آنها تضمین میکردند که درآمدهای صنعت نفت و سایر منابع طبیعی ارزشمند به یک الیگارشی کوچک محلی و شرکتهای نفتی خارجی مانند شرکتهای چندملیتی آمریکایی Exxon (که اکنون ExxonMobil نام دارد) و Conoco Philippine برسد، در حالی که اکثر مردم در فقر زندگی میکردند.
رسانههای جریان اصلی در سوئیس، اروپا و آمریکای شمالی عمدتاً گزارشهای منفی در مورد ونزوئلا و دولت آن منتشر میکنند.
چارلز هاردی، کشیش کاتولیک رومی (یک کابوی در کاراکاس)، محلهای را که در سال ۱۹۸۵ در آن زندگی میکرد، اینگونه توصیف میکند:
«این محله شامل انواع مختلفی از مسکن بود. آلونکهایی از مقوای فشرده و حلبی وجود داشت. تنها دیواری که یک آپارتمان را از دیگری جدا میکرد، یک دیوار مقوایی بود. (…) [هیچ] آب لولهکشی، توالت و سیستم فاضلاب بستهای وجود نداشت. بیرون از خانه من، جریانی از آب سیاه، فاضلاب آپارتمانهای همسایههایم را به رودخانه سیاه کوچک پشت خانهام منتقل میکرد.»
ونزوئلا در سال ۱۹۹۸، هوگو چاوز از جنبش جمهوری پنجم (Movimiento V República)، رییسجمهوری را که نماینده اکثریت جمعیت بود، انتخاب کرد. قبل از انتخابات، چاوز به سراسر کشور سفر کرد تا با مردم در مورد اهداف جنبش خود صحبت کند. مبارزات انتخاباتی او بر اساس وعده اصلاحات قانون اساسی برای ایجاد یک جمهوری «جدید» – جمهوری پنجم – بود که شامل همه ونزوئلاییها صرفنظر از پیشینه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی آنها میشد.
چاوز پس از روی کار آمدن در ژانویه ۱۹۹۹، یک همهپرسی برای انتخاب مجلس مؤسسان برگزار کرد. همهپرسی تصویب شد و مجلس مؤسسان انتخاب شد. این مجلس، قانون اساسی جدیدی را برای جمهوری بولیواری ونزوئلا تدوین کرد که همچنان یکی از مترقیترین قوانین اساسی موجود است.
چند نمونه:
ماده ۸۲ حق داشتن خانهای آبرومند، امن و تمیز را برای همه شهروندان تضمین میکند.
ماده ۵۸ حق دسترسی به اطلاعات کافی، صادقانه و بیطرفانه بدون سانسور را تضمین میکند.
قانون اساسی همچنین حق آموزش (مادههای ۱۰۲ و ۱۰۳) و مراقبتهای بهداشتی (ماده ۸۳) را تضمین میکند. همچنین شامل عناصری از ساختار جدید دولت مبتنی بر دمکراسی مشارکتی است. (در ادامه بیشتر در این مورد صحبت خواهیم کرد.)
از زمان انتخاب هوگو چاوز به عنوان رییسجمهور در سال ۱۹۹۸، ونزوئلا در معرض حملات مداوم و تلاشهای کودتایی از سوی ایالات متحده و متحدانش در آمریکا، اروپا و اپوزیسیون ونزوئلا قرار گرفته است.
از زمان به قدرت رسیدن، دولت بولیواری از درآمدهای حاصل از فروش نفت برای برنامههای اجتماعی متعددی در زمینههای تأمین غذا، آموزش، مسکن و بهداشت به نفع ساکنان کمدرآمد استفاده کرده است:
طرح بولیوار ۲۰۰۰ (آغاز شده در فوریه ۱۹۹۹): سربازانی که به مردم خدمت میکنند:
توزیع غذا در کمپینهای خانه به خانه، تعمیر زیرساختها، جادهها و ساختمانها در محلههای فقیرنشین.
۲۰۰۳: «مأموریت باریو آدنترو»، حاصل همکاری با پزشکان کوبایی، خدمات درمانی رایگان را در محلههای فقیرنشین که پزشکان طبقه مرفه تمایلی به کار در آنها نداشتند، ارایه میدهد.
پیش از چاوز، وضعیت مراقبتهای بهداشتی در ونزوئلا ناپایدار بود. بیمارستانهای دولتی در حال فروپاشی بودند، در حالیکه بیمارستانهای خصوصی به ثروتمندان خدمات ارایه میدادند. پزشکان کوبایی و ونزوئلایی در محلههای کارگری، گاهی در خانههای مردم، مطبهایی راهاندازی کردند تا مراقبتهای جامعی را به مردم ارایه دهند. آنها با شوراهای محلی (consejos comunales) همکاری میکنند که نیازهای مردم را درک میکنند.
۲. جنگ اقتصادی و رسانهای علیه ونزوئلا
از زمان انتخاب هوگو چاوز به عنوان رییسجمهور در سال ۱۹۹۸، ونزوئلا در معرض حملات مداوم و تلاشهای کودتایی از سوی ایالات متحده و متحدانش در آمریکا، اروپا و اپوزیسیون ونزوئلا قرار گرفته است. مخالفان نمیتوانند بپذیرند که کنترل صنعت نفت ونزوئلا را از دست داده اند و درآمدهای نفتی برای منفعت مردم ونزوئلا و کشورهای جنوب جهان استفاده میشود.
از زمان به قدرت رسیدن، دولت بولیواری از درآمدهای حاصل از فروش نفت برای برنامههای اجتماعی متعددی در زمینههای تأمین غذا، آموزش، مسکن و بهداشت به نفع ساکنان کمدرآمد استفاده کرده است
در سال ۲۰۱۵، باراک اوباما، رییسجمهور وقت آمریکا، ونزوئلا را تهدیدی برای امنیت ملی ایالات متحده اعلام کرد و با این اعلامیه، اقدامات قهری یکجانبه – به اصطلاح تحریمها – را علیه ونزوئلا اعمال کرد. تا به امروز، دولت ایالات متحده و متحدانش در اروپا بیش از ۱۰۰۰ اقدام قهری یکجانبه علیه ونزوئلا اعمال کرده اند. بیش از ۱۰۰ مورد از این اقدامات علیه شرکت نفت و گاز دولتی PDVSA، منبع اصلی درآمد ونزوئلا، انجام شده است. حسابهای PDVSA در بانکهای بینالمللی مسدود شده، پالایشگاههای خارج از کشور مصادره شده و از تردد کشتیهای نفتی در سراسر جهان جلوگیری شده است. داراییهای ونزوئلا به ارزش ۲۲ میلیارد دلار در ۲۹ بانک خارجی، از جمله بانک انگلستان، صندوق بینالمللی پول (IMF) و بانک توسعه بین آمریکایی، مسدود شده است.
تأثیر این امر بر اقتصاد ونزوئلا ویرانگر است: عدم دسترسی به بازارهای بینالمللی و سیستمهای مالی به معنای عدم دسترسی به غذا، دارو و قطعات یدکی مورد نیاز مردم برای زنده ماندن و همچنین عدم دسترسی به مواد و ماشینآلات مورد نیاز برای ساخت و توسعۀ صنایع است. همچنین به معنای ناتوانی در نگهداری زیرساختهای کشور است که منجر به قطع برق، به عنوان مثال، با پیآمدهای گسترده برای زندگی همه میشود.
اقدامات و تحریمهای اجباری با هدف خفه کردن اقتصاد کشور و فرو بردن مردم در فقر و تبدیل آنها به مخالفان دولت انجام میشود.
در نتیجه اقدامات اجباری غیرقانونی و یکجانبه، درآمدهای حاصل از تولید نفت بین سالهای ۲۰۱۴ تا ۲۰۲۰، ۹۹ درصد کاهش یافت. فرانسیسکو رودریگز، اقتصاددان و حامی مخالفان، تأثیر این تحریمها بر اقتصاد ونزوئلا را با انفجار میدانهای نفتی از سوی ارتشهای دشمن مقایسه کرد. توماس شانون، دیپلمات سابق آمریکایی، در مقالهای در فایننشال تایمز در ۷ ژوئیه ۲۰۱۹ اظهار داشت که اثرات جنگ اقتصادی علیه ونزوئلا با بمباران دِرِسدِن و توکیو در جنگ جهانی دوم قابل مقایسه است.
به گفته جفری ساکس از دانشگاه کلمبیا و مارک وایزبروت از مرکز تحقیقات اقتصادی و سیاسی در واشنگتن، اقدامات قهری یکجانبه، ونزوئلا را از میلیاردها دلار برای خرید غذا، دارو و سایر کالاهای ضروری محروم کرد. تنها بین سالهای ۲۰۱۷ و ۲۰۱۸، مرگ و میر در ونزوئلا ۳۱ درصد افزایش یافت که معادل ۴۰ هزار مرگ اضافی است.
در ۲۵ سال گذشته – از زمان به قدرت رسیدن جنبش بولیواری در ونزوئلا – ونزوئلا بیش از ۳۰ انتخابات برگزار کرده است.
علاوه بر این، تبلیغات گسترده رسانهای نیز مادورو را به عنوان دیکتاتوری که مردم را گرسنه نگه میدارد و چهرههای مخالف را شکنجه میدهد، به تصویر میکشد. قبل از انتخابات ریاست جمهوری در ۲۸ ژوئیه ۲۰۲۴، روزنامهها به طور پیشگویانهای از پیروزی بعید مادورو در انتخابات سخن گفتند. در ۲۶ ژوئیه، دو روز قبل از روز انتخابات، لسآنجلس تایمز تیتر زد: «مادورو در نظرسنجیها بسیار عقب است. آیا او شکست در انتخابات یکشنبه را خواهد پذیرفت؟» روزنامه آلمانی Zeit Online در روز انتخابات نوشت: «آیا انتخابات در ونزوئلا از قبل قطعی شده است؟» و ادامه داد: «ونزوئلا بیش از ده سال است که به دست رییسجمهور نیکولاس مادورو اداره میشود. مخالفان اکنون میتوانند برای اولین بار او را شکست دهند. آیا رژیم اجازه تغییر قدرت را میدهد؟»
تلویزیون سوئیسی SRF و سایر رسانهها ادعا کردند که ونزوئلا به ناظران انتخاباتی اجازه ورود به کشور را نمیدهد. من به عنوان ناظر انتخابات در ونزوئلا در طول انتخابات ریاست جمهوری در ژوئیه ٢٠٢۴ و انتخابات منطقهای در مه ۲۰۲۵ در محل حضور داشتم.
۳. انتخابات در ونزوئلا: ونزوئلا چگونه رأی میدهد
در سال ١۹۹۹، ۴٣ درصد از افراد در سن رأیدهی قادر به رأی دادن نبودند. آنها در میان افرادی بودند که از نظر اقتصادی، اجتماعی و سیاسی از حق رأی محروم، بیسواد و بدون کارت شناسایی بودند.
با «مأموریت رابینسون اول»، دولت بولیواری تحت رهبری چاوز در سال ۲۰۰۳ یک کمپین سوادآموزی سراسری را آغاز کرد و همه، از جمله جمعیت بومی، را به درخواست کارت شناسایی تشویق کرد.
در نتیجه، تعداد رأیدهندگان واجد شرایط از ۷ میلیون نفر در سال ۱۹۹۸ به ۲۱ میلیون نفر در حال حاضر، سه برابر شده است.
در ۲۵ سال گذشته – از زمان به قدرت رسیدن جنبش بولیواری در ونزوئلا – ونزوئلا بیش از ۳۰ انتخابات برگزار کرده است. در ۲۵ مه ۲۰۲۵، انتخابات برای ۲۴ فرماندار ایالت و ۲۸۵ عضو مجلس ملی برگزار شد. من به عنوان ناظر انتخابات، با سیستم انتخاباتی ونزوئلا آشنا شدم و از حوزههای رأیگیری مختلف در کاراکاس، پایتخت ونزوئلا، بازدید کردم.
عناصر کلیدی سیستم انتخاباتی در ونزوئلا
– انتخابات ۱۰۰ درصد خودکار است
– در مجموع ۱۶ مرحله از روند انتخابات در حضور احزاب شرکت کننده در انتخابات حسابرسی میشود. همه طرفهای درگیر در حسابرسی، گزارشهای حسابرسی هر مرحله را امضاء میکنند و تأیید میکنند که همه چیز به درستی تنظیم شده و طبق مقررات کار میکند: نرمافزار، دستگاهها و غیره. نرمافزار انتخاباتی با رمز عبور محافظت میشود.
– هر حزب شرکت کننده در انتخابات بخشی از رمز عبور را برای رمزگذاری نرمافزار اختصاص میدهد.
– هیچکس کل رمز عبور را نمیداند و هیچکس نمیتواند نرمافزار را به تنهایی تغییر دهد.
– ۵۴ حزب سیاسی در انتخابات مه ۲۰۲۵ شرکت کردند – اکثریت از مخالفان.
رأیدهندگان واجد شرایط و مأموران اخذ رأی
– رأیدهندگان واجد شرایط، افراد ۱۸ سال به بالا هستند که در فهرست انتخاباتی ثبتنام کرده اند.
– فهرست انتخاباتی در وبسایت شورای ملی انتخابات (CNE) به صورت عمومی قابل دسترسی است. هر کسی میتواند ثبتنام خود را در آنجا بررسی کند.
– رأیگیری حضوری انجام میشود. رأیدهندگان باید کارت شناسایی خود را همراه داشته باشند.
– اکثر حوزههای رأیگیری در مدارس دولتی واقع شده اند. برای تسهیل رأیگیری برای گروههای جمعیتی خاص، حوزههای رأیگیری در خانههای سالمندان، زندانها و غیره قرار دارند.
– مأموران اخذ رأی به صورت تصادفی از فهرست رأیدهندگان ثبتنام شده ۱۸ تا ۶۵ ساله انتخاب میشوند. برای هر حوزه رأیگیری، ٣٠ نفر قرعهکشی میشوند، از جمله یک رییس، یک منشی، دو عضو اصلی و اعضای علیالبدل.
برای تأیید اعتبار، مأموران حوزه رأیگیری باید یک ویدیو تماشا کنند و به سه سؤال ساده در مورد روند رأیگیری به درستی پاسخ دهند. نامزدها نمیتوانند عضو یک حوزه رأیگیری شوند.
اعضای حوزه رأیگیری صورتجلسه افتتاح و اختتامیه حوزههای رأیگیری را امضاء میکنند.
– همه احزاب سیاسی شاهدانی را پیشنهاد میدهند که در روز انتخابات در حوزههای رأیگیری حضور خواهند داشت. وظیفه آنها نظارت بر روند رأیگیری و اطمینان از انجام همه چیز طبق قوانین است.
مواردی وجود داشته است که رأیدهندگان به جای انداختن برگههای رأی خود در صندوق رأی، آنها را از بین برده اند تا نتایج انتخابات را دستکاری کنند. این اتفاق، به عنوان مثال، در انتخابات سال ۲۰۱۳ رخ داد، زمانی که مادورو با اختلاف کمی ۲۳۴۹۳۵ رأی پیروز شد. مخالفان خواستار حسابرسی ۱۰۰ درصد دستگاههای رأیگیری و مقایسه آرای خودکار با آرای کاغذی ریخته شده در صندوقهای رأی شدند. ۹۹.۹۸ درصد از آرای خودکار به وسیلۀ آرای کاغذی تأیید شدند. تنها ۰.۲ درصد از آرای کاغذی به دلیل از بین رفتن برگههای رأی مفقود شدند.
از بین بردن برگه رأی یا عدم انداختن آن در صندوق رأی جرم است.
۴. واکنش ونزوئلا به جنگ اقتصادی: دمکراسی مشارکتی و خودگردانی جمعی
ونزوئلا با تقویت ساختارهای خودگردانی محلی (consejos comunales و comunas) و تولید جمعی، و همچنین با مشارکت دادن کارآفرینان خصوصی در تحول کشاورزی و صنعتی، به جنگ اقتصادی پاسخ میدهد. امروزه، ۴۹۰۰۰ consejos comunales در ونزوئلا و تقریباً ۴۵۰۰ comunas برای تولید خودگردان در کشاورزی، صنعت و/یا خدمات وجود دارد.
۱۳.۹۵۶.۰۰۰ هکتار زمین به خانوادههای دهقانی واگذار شده است و ۴۲۷.۰۰۰ خانواده در تولید ادغام شده اند. از طریق مشارکت شرکتهای خصوصی در تحول کشاورزی و صنعت، ونزوئلا اکنون ۹۷ درصد از غذای خود را تولید میکند. خودکفایی ١٠٠ درصد در قهوه، موز سبز، پنیر سفید، شیر کامل، هویج، فلفل، کدو تنبل، کدو حلوایی شیرین، آناناس، سیبزمینی شیرین، گواوا، پرتقال، خربزه، سیبزمینی، پیاز، ماهی تازه، گوجه فرنگی، گوشت گاو، مرغ و گوشت خوک حاصل شده است.
ونزوئلا ۷۰ درصد از درآمد خود را در برنامههای اجتماعی سرمایهگذاری میکند. ۸ میلیون خانواده در سال ۲۰۲۴ به طور منظم از طریق برنامه CLAP غذای یارانهای دریافت میکردند. از سال ۲۰۱۱، بیش از ۵.۱ میلیون خانه ساخته و بین خانوادههای کمدرآمد توزیع شده است.
دو نمونه از خودگردانی جمعی
شهرسازی خورخه رودریگز پادره:
مسکن در ونزوئلا یک کالا نیست، بلکه یک حق است. قانون اساسی جمهوری بولیواری ونزوئلا مسکن مناسب را برای همه تضمین میکند (ماده ۸۲). این موضوع قبل از به قدرت رسیدن جنبش بولیواری صدق نمیکرد.
در سال ۲۰۱۱، بارانهای شدید باعث رانش زمین در کاراکاس شد و بسیاری از خانوادهها را بیخانمان کرد. دولت متعاقباً برنامه ملی مسکن «مأموریت بزرگ ونزوئلا»(GMVV) را برای تأمین مسکن برای کسانی که خانههای خود را از دست داده بودند، راهاندازی کرد.
ونزوئلا ۷۰ درصد از درآمد خود را در برنامههای اجتماعی سرمایهگذاری میکند. ۸ میلیون خانواده در سال ۲۰۲۴ به طور منظم از طریق برنامه CLAP غذای یارانهای دریافت میکردند. از سال ۲۰۱۱، بیش از ۵.۱ میلیون خانه ساخته و بین خانوادههای کمدرآمد توزیع شده است.
پروژه «شهرسازی خورخه رودریگز پادره» بخشی از پروژه «مأموریت بزرگ ونزوئلا» است که با استفاده از روش ساخت خودکار (self-construction) است.
۹۶ خانواده در دو پروژه در حال ساخت خانههای خود هستند. ساختمان اول، با ۴۸ آپارتمان برای تقریباً ۱۵۰ نفر در ۶ طبقه، اکنون تکمیل شده است. هر طبقه هشت آپارتمان دارد. آپارتمانهای گوشه، آپارتمانهای دو خوابه با ۶۶ مترمربع و آپارتمانهای میانی، آپارتمانهای سه خوابه با ۷۶ مترمربع هستند. (در اینجا، سخنران چندین عکس نشان داد.)
من این فرصت را داشتم که یک بعدازظهر را با خانوادۀ ایاری و برخی از همکارانشان صحبت کنم. در اینجا گزیدههایی از این گفتوگو آمده است:
این پروژه بسیاری از الگوها را شکست.
ایرسیدیا: «همۀ ما حرفههای مختلفی داشتیم. ما چیزی در مورد ساختوساز نمیدانستیم. ما مجبور بودیم همه چیز را یاد بگیریم.»
۸۵ درصد از سازندگان زن و ۱۵ درصد مرد هستند.
ایاری: «ما یک جمع زنانه هستیم که از نقش سنتی زنان جدا شده ایم. ما زنان خانهداری هستیم که خانههای خود را ساخته ایم. ما ثابت کرده ایم که زنان، برخلاف تصویر رایج از آنان، قادر به انجام این کار هستند.»
«ما موفق به یادگیری و پیشرفت شدیم.»
خوزه: «ما خانههای ثروتمندان را ساختیم، اما نتوانستیم برای خودمان خانه بسازیم.» از آشپزخانهی ایاری، میتوان محلههای حاشیهی تپههای اطراف کاراکاس را دید.خوزه: «ما از اینجا آمده ایم.»
«در جامعهی سرمایهداری، از مشارکت افراد کمدرآمد قدردانی نمیشود.» «ما ثابت کرده ایم که مردم سازمانیافته و متحد میتوانند این کار را انجام دهند.» «ما به جهان و جامعه ثابت کرده ایم که میتوانیم به این هدف دست یابیم.» «ما این را به لطف چاوز داریم.»
ایاری: «۷۰ درصد از ساخت مسکن در دست قدرت مردمی است. این امر مستلزم کار مشارکتی و سیاسی است. ما میدانیم چه چیزی نیاز داریم. هیچکس این را بهتر از ما نمیداند. چاوز گفت: خودتان را سازماندهی کنید تا بتوانید آنچه را که میخواهید دنبال کنید. خودساخت مسکن مبتنی بر داوطلبی است. همه ما برای رسیدن به یک هدف مشترک با هم کار میکنیم. زیرا دیوار من دیوار شماست، سقف شما حیاط من است. اما بیش از آن، مسأله ساختن یک جامعه است. ما با فردگرایی به چیزی دست نخواهیم یافت.»
ایاری: «همه چیز بر اساس یک فرآیند مشارکتی است: چگونه میخواهیم زندگی کنیم؟ در گروه من، ابتدا ایدههایمان را به معماران و مهندسان ارایه دادیم که آنها را عملی کردند. سپس آنها را به وزارت مسکن بردیم که ۹۵ درصد از مصالح را در اختیار ما قرار میدهد. ما باید درک میکردیم که نمیتوانید هر آپارتمان را به صورت جداگانه طراحی کنید، اما همه حمامها/اتاقهای مرطوب باید در یک مکان خاص باشند، همین امر در مورد آشپزخانه و غیره نیز صدق میکند.» «با معماران و مهندسان کشمکشهای زیادی وجود داشت، اما ما ۸۰ درصد از ایدههایمان را عملی کردیم.»
ایاری ارزش بازار آپارتمان را حدود ۴۵٠٠٠ دلار آمریکا تخمین میزند. ساکنان شهرک شهری اجاره نمیپردازند، زیرا خودشان آپارتمانهایشان را ساخته اند. «ما به دولت و رییسجمهور نشان دادیم که افراد سازمانیافته میتوانند این کار را انجام دهند.» رییسجمهور این موضوع را تشخیص داد و خانوادهها را از مالیات معاف کرد و به آنها سند مالکیت (titles de propiedad) اعطاء کرد.
برگرفته ازنوشته کارلوس رائول ویلانوئوا، شهرسازی (مه ٢٠٢۵)
توسعه شهری (Urbanismo) کارلوس رائول ویلانووا در فورت تیونا، کاراکاس.
۹۹۸ خانواده در اینجا زندگی میکنند که بسیاری از آنها اعضای نیروهای مسلح و خانوادههایشان هستند و بقیه کارمندان دولت هستند که برای وزارت دفاع یا سایر سازمانهای دولتی کار میکنند. ساختمانها و زیرساختها به دست کادر نظامی و کارمندان دولت ساخته شده اند. به هر خانواده یک آپارتمان اختصاص داده شده است. این آپارتمانها به عنوان بخشی از مأموریت بزرگ مسکن ونزوئلا (Gran Misión Vivienda Venezuela, GMVV) ساخته شده اند. خانوادهها بر اساس درآمد، تعداد اعضای خانواده و غیره اجاره پرداخت میکنند. میانگین اجارۀ ماهانه ۲۵۰ بولیوار، حدود ۲ دلار است.
ما از مرکز بهداشتی کارلوس رائول ویلانوئوا که به تازگی ساخته شده است بازدید کردیم که مراقبتهای بهداشتی اولیه رایگان، از جمله اطفال، زنان، پزشکی عمومی، فیزیوتراپی و دندانپزشکی را ارایه میدهد.
ساخت این مرکز بهداشتی با رأی خانوادههای ساکن در اینجا تصویب شد. دولت ونزوئلا «صندوق ویژه برای یک شهر انسانی» (Fondo especial “Ciudad Humana”) را برای تأمین مالی پروژههای انتخاب شده از سوی جمعیت سازمانیافته محلی تأسیس کرده است. چهار انتخابات برای سال ۲۰۲۵ برای انتخاب پروژههای محلی در سطح کمون برنامهریزی شده است. این بخشی از برنامه دولت برای تقویت کمونها و جمعیت سازمانیافته است.
فراخوان اقدام
کاملاً امکانپذیر است
میدانم که اکثر یا بسیاری از شما شنوندگان، قبل از آمدن به این سخنرانی، تصویر متفاوتی از ونزوئلا داشتید. رسانههای جریان اصلی، واقعیتهای این کشور را منعکس نمیکنند. این رسانهها در مورد اثرات مرگبار جنگ اقتصادی و رسانهای علیه ونزوئلا و پیرامون برنامهها و اقدامات مثبتی که دولت و مردم ونزوئلا به آنها واکنش نشان میدهند، گزارش نمیدهند. پوشش رسانهای جریان اصلی از ونزوئلا که در راستای منافع دولت ایالات متحده و متحدانش در شمال جهان و نخبگان ثروتمند ونزوئلا است، نه تنها جان ونزوئلاییها را تهدید میکند، بلکه صلح در آمریکای لاتین و زندگی میلیونها نفر از مردم آنجا را نیز به خطر میاندازد. این موضوع با تهدید نظامی اخیر ونزوئلا از سوی ایالات متحده به بهانه مبارزه با قاچاق مواد مخدر نشان داده شده است – علیرغم این واقعیت که طبق گزارش جهانی مواد مخدر ۲۰۲۵ دفتر مقابله با مواد مخدر و جرم سازمان ملل متحد، هیچ جرم سازمانیافته یا قاچاق مواد مخدری در ونزوئلا وجود ندارد.
*****
«نویه پرسه» (نشریهای نزدیک به نویسنده) گزارشهایی از مردم برای مردم تهیه میکند و از دیدگاه کسانی که مستقیماً تحت تأثیر قرار گرفته اند، شرایط واقعی زندگی و کار آنها را گزارش میدهد. تنها از طریق گزارشهای مبتنی بر جامعه میتوانیم حقیقت را در مورد کشورهایی که به وسیلۀ رسانههای جریان اصلی نادیده گرفته یا تحریف شده اند، و در مورد راهحلهای موفق این کشورها برای مشکلات مبرم زمانهمان، منتشر کنیم.