رائول کاسترو در کنار برادر بزرگترش فیدل که در سال ۲۰۱۶ از جهان رفت، بر تاریخ کوبا و آمریکای لاتین بیش از هر سیاست‌مدار دیگری اثر گذاشته است. در حالی که رسانه‌های غربی پادشاهان تعداد زیادی از کشورها را که هیچ انتخاباتی، مشروعیت آنان را تایید نکرده است، وقیحانه چاپلوسی می‌کنند و آنها را «روسای کشور» می‌نامند، رائول کاسترو را که پس از دو دوره ریاست جمهوری تصمیم گرفت از نامزدی مجدد خود برای پست ریاست جمهوری و ریاست حزب کمونیست کوبا صرفنظر کند، «دیکتاتور» می‌نامند. این انگ بیشتر مبین اخلاق دوگانه و تفهیم غرب از دمکراسی است و نه مبین زندگی و اثر رئیس جمهور سابق کوبا. روز ۳ ژوئن نودمین سالگرد تولد “رائول کاسترو روس” کمونیست و رهبر انقلاب و دولتمرد کوبایی است.
فعالیت‌های سیاسی او ۷۰ سال پیش آغاز شد. او یک دانشجوی جوان بود که اولین تماس‌های خود با گروه‌های اپوزیسیون و سازمان جوانان کمونیست را برقرار کرد. فیدل در مورد برادرش که معتقد بود تحولات واقعی در کوبا تنها از طریق یک انقلاب ممکن است، می‌گفت: «او در آن زمان هم خیلی چپ بود». او کودتای ۱۰ مارس ۱۹۵۲ توسط دیکتاتور “فولگنسیو باتیستا” که از هواداران ایالات متحده آمریکا بود را تاییدی بر انتقاد خود از دولت بورژاویی می‌دانست و به حمایت از برنامه فیدل برخاست که باید برای سرنگونی قهرآمیز باتیستا، سازمانی رادیکال ایجاد کرد. پس از شکست حمله به سربازخانه “مونکادا” در سانتیاگو دِ کوبا و یک شکست دیگر در “بایامو” که با وجود شکست نظامی نشانه آغاز انقلاب کوبا محسوب شد، رائول پس از زندان و عفو در تبعید مکزیک در کنار فیدل و چه‌گوارا هسته اصلی یک گروه پارتیزانی را بنا کرد که روز ۲ دسامبر ۱۹۵۶ با کشتی موتوری «گراما» وارد خاک کوبا شد تا کوبا را از شر دیکتاتوری آزاد سازد. هنگامی‌که فیدل کاسترو پس از پیروزی شورشیان اطلاعات در مورد سوءقصدی که علیه او برنامه ریزی شده بود دریافت کرد، رائول را در صورت مرگش به عنوان جانشین خود معرفی کرد زیرا او را نماد روند انقلابی می‌دانست که انقلاب را ادامه خواهد داد. ژنرال جبهه خلق اسپانیا “آلبرتو بایو” در مکزیک که در مقام مربی و تعلیم دهنده پارتیزان‌ها عمل می‌کرد، رائول را «غول دفاع از اصول انقلابی» می‌نامید. او شاگردش را این‌طور تعریف می‌کرد: «اگر قاتلین دیوانه روزی چراغ زندگی فیدل را خاموش کنند و فکر کنند که از این طریق برانقلاب غلبه خواهند کرد، کوچکترین اطلاعی از فردی که مشعل انقلاب را به دست خواهد گرفت، ندارند. رائول، فیدل ضرب در دو است. رائول سخت‌تر از فولاد است.»
این برداشت توجیه می‌کرد که رائول کاسترو که دهه‌های بعد به درجه ژنرالی ارتقأ یافت، روز ۲ فوریه ۱۹۵۹ از شورای وزیران به عنوان جانشین «فرمانده رهبر» و معاون فرمانده کل ارتش منصوب گردد. او به عنوان جوان‌ترین وزیر دفاع در جهان در کنار نیروی نظامی انقلابی Fuerzas armadas revolutionarias میلیشیای خلق را ایجاد کرد که در واقع «خلق زحمتکش مسلح» بود و وظایفی چون سازوکار سوادآموزی و غیره را عهده دار شد. در حمله سازمان سیا در خلیج خوک‌ها و یا در بحران موشکی و همین‌طور محاصره اقتصادی، تجارتی و مالی ایالات متحده که ۶۰ سال است که ادامه دارد، روابط گذشته رائول با اتحادجماهیر شوروی موثر بود. باوجود تهدید کشور خود، داوطلبین نیروهای نظامی زیر نظر فیدل و رائول در مبارزات رهایی بخش ازیوغ استعمار در مناطق دیگر جهان شرکت کردند و نقش تعیین‌کننده‌ای در آزادی آنگولا، نامیبیا و همین طور پایان بخشیدن به رژیم آپارتاید در افریقای جنوبی ایفأ نمودند. هنگامی که در سال ۱۹۹۱ آخرین نیروهای کوبا از افریقا بازمی‌گشتند، در کشورهای سوسیالیستی اروپای شرقی ضدانقلاب پیروز شده بود و اتحاد جماهیر شوروی در حال فروپاشی بود. رائول دوراندیشانه روسای حزب، دولت و ارتش را گردهم آورد تا بادرنظر گرفتن وضعیت جدید به قابلیت حیات کشور کمک کنند. او وظایف جدیدی را برای کمک به کشاورزی، صنایع گردشگری و شرکت‌های دولتی به ارتش محول کرد و برای آنها توضیح داد که اولین وظیفه آنها «سیرکردن شکم مردم است.» او در یک همایش نظامی گفت: «امروز لوبیا مهم‌تر از توپ است.» دفاع از کشور به طور هم‌زمان بر پایه «دکترین نظامی جنگ عمومی خلق» متحول شد. از این طریق رائول مهم‌ترین پیش‌شرط برای بقای انقلاب کوبا را در دوران «پریود ویژه» فراهم کرد.
روز ۳۱ ژوئیه ۲۰۰۶ فیدل که مریض بود کلیه مناصب خود را به یک گروه ۷ نفره زیر نظر رائول منتقل کرد. فیدل گفت: «با او کشور برای دفاع آماده شده است.» روز ۲۴ فوریه ۲۰۰۸ مجلس شورای ملی رائول کاسترو را به عنوان رئیس جمهور و رئیس شورای وزیران کشور انتخاب کرد. رئیس جمهور کنونی کوبا “میگل دیاس کانل” دستاوردهای همکار پیشین خود را ستود و گفت: «او در بعد دولتمردانه خود تغییرات برنامه‌ای و ساختاری عظیم و لازمی را به عنوان بخشی از روند بهبود و به روزکردن مدل اجتماعی و اقتصادی کوبا تشویق و ترغیب کرده و به وجود آورد.» در ۶ مین کنگره حزب روز ۱۹ آوریل ۲۰۱۱ که رائول به دبیراولی کمیته مرکزی حزب کمونیست انتخاب شد و «راهنمای به روزکردن اقتصاد و جامعه» به تصویب رسید، آب پاکی را روی دست همه کسانی که به تغییر کورس به سوی اقتصاد بازاردلبسته بودند ریخت. او گفت: «طی ۵۰۰ سال گذشته خونی زیادی از خلق ما ریخته شده، که ما امروز بخواهیم آن‌چه را که با این‌همه قربانی به دست آورده‌ایم، به کنار بگذاریم.» هدف کلیه اقدامات «دفاع از سوسیالیسم» است و نه لغو آن. همان‌طور که قبلاً تعیین شده بود رائول پس از دو دوره ریاست جمهوری دیگر خود را برای بالاترین مقام دولتی، سیاسی و اجتماعی نامزد نکرد.
در کنار به روز کردن سیاست اقتصادی و اجتماعی ، جا به جایی نسل از بزرگترین دستاوردهای سیاست‌های داخلی رائول بود. از نظر سیاست خارجی پس از آزاد شدن دیده‌بانان کوبایی Cuban5 پس از ۱۶ سال زندان در ایالات متحده آمریکا او مبتکر برقراری مجدد روابط دیپلماتیک با ایالات متحده آمریکا بود که از طرف ایالات متحده قطع گردیده بود. با میانجی‌گری در مذاکرات صلح در کلمبیا و همین‌طور با وحدت نظر با اتحادیه اروپا در مورد لغو «موضع مشترک» که ایجاد روابط نرمال را مشروط به تغییر سیستم در کوبا نموده بود و همین‌طور گسترش اقدامات کمکی بین‌المللی رائول موفقیت‌های دیگری به دست آورد. “میگل دیاس کانل” در آوریل سال جاری در ۸مین کنگره حزب کمونیست کوبا گفت کاری که به رهبری رائول در دهه اخیر صورت گرفت «عظیم » بود« و با درنظر گرفتن تهدیدات و تجاوزات، تجربه و میراث او در مقاومت و همین‌طوردر جستجوی راه‌های بهترکردن جامعه ما، راهنمای ما است». رائول کاسترو در سخنرانی آخر خود به عنوان دبیر اول حزب کمونیست به نوبه خود اطمینان داد: «تا وقتی جان در بدن دارم از استقلال کوبا، از انقلاب و از سوسیالیسم دفاع خواهم کرد.»
رائول کاسترو همراه چه گوارا در سال ۱۹۵۸ در کوه‌های جنوب هاوانا