تاراج کنترل شده

ایالات متحده آمریکا و هم پیمانان محلی آن در اواخر ماه مارس با تهاجم وسیع خود در بصره، دور جدیدی در مبارزه علیه جنبش مردمی تحت رهبری مقتدا الصدر را آغاز کردند. بنا بر ادعای دولت آمریکا، این حمله، حمله نیروهای عراقی است، تا به حیات میلیشیا پایان بخشند و نظم و امنیت کشور را مجدداً برقرار کنند. ولی این حمله سندیکای کارگران نفت و بندر در بصره را نیز مورد نظر داشت. زد و خوردها خیلی سریع در جنوب کشور وسعت پیدا کرد و تا بغداد رسید. در اینجا نیروهای ارتش آمریکا حملات خود را به شهرک صدر، پایگاه اصلی الصدر، حتا هفته‌ها پس از امضای قرارداد آتش‌بس ادامه دادند. بخش‌های وسیع مسکونی توسط نیروی هوایی با خاک یکسان شد و هزاران نفر کشته و زخمی گردیدند.

در رسانه‌های غربی این حملات نظامی، به عنوان کوشش دولت عراق برای محدود کردن نفوذ نیروهای «رادیکال»، که اتوریته دولت را زیر سؤال برده اند، قلمداد شد. ولی در واقع هدف این حملات، نابودی نفوذ آن جنبشی بود که در بین مردم از پشتیبانی بیش‌تری برخوردار است تا دولت. و همین نفوذ به بزرگ‌ترین مانع برای سیاست کاربردی ایالات متحده آمریکا در عراق تبدیل گردیده است. این نیرو نه تنها بخش عظیمی از بغداد و همین‌طور مناطق وسیع جنوبی کشور، یعنی منطقه مرکزی تولید نفت عراق را زیر نفوذ خود دارد، بلکه یکی از نیروهای تعیین کننده‌ای است که امیال اساسی نیروهای اشغالگر، یعنی تثبیت مواضع و مشروعیت بخشیدن به اقدامات خود در کشور را بلوکه می کند. نه قانون نفتی که کابینه عراق در تابستان ٢٠٠۷ وضع کرد و نه قانون فدرالیسم بیش‌تر و یا قرارداد در رابطه با استقرار درازمدت نیروهای آمریکا در این کشور، در حال حاضر هیچ‌یک شانس تأیید توسط یک اکثریت پارلمانی را ندارد. انتخابات جدید نیز اگر با اقدامات ویژه اجین نگردد و آماده نشود، مشکل را تشدید خواهد کرد. در نتیجه برای واشنگتن جنگ علیه جنبش الصدر، جنگ برای تحمیل اهداف اساسی ایالات متحده آمریکا در عراق است.