داستان مردم آمریکا، جلد سوّم

 

چنین صداهایی پس از حمله‌ی ۱۱ سپتامبر به طور عمده از رسانه‌های آمریکایی رانده شد. ولی صدایی پیش‌گویانه بود و دست‌کم این امکان وجود داشت که پیام اخلاقی تاثیرپذیری که در آن بود، بتواند در میان مردم آمریکا پراکنده شود، هنگامی که بیهودگی پاسخ خشونت با خشونت برای همه آشکار می‌شد. اگر تجربه‌ی تاریخی اصلا معنایی داشت، بنابراین آینده‌ی صلح و دادگری در آمریکا نمی‌توانست به خواست خوب دولت بستگی داشته باشد. آن اصل دمکراتیک که در واژه‌های اعلامیه‌ی استقلال به روشنی بیان شده است، می‌گوید، دولت در رده‌ی دوم است و مردمی که دولت را تشکیل می‌دهند، در رده‌ی نخست. بنابراین آینده‌ی دمکراسی به مردم بستگی دارد و از آگاهی رو به رشد آنان برای رفتاری صادقانه با دیگر مردمان در سراسر جهان.

جلد سوّم و پایانی کتاب «داستان مردم آمریکا» در هفت بخش:
* سورپرایز (رویدادهای غیرمترقبه)
* خارج از کنترل
* سازش بین دو حزب
* ایستادگی پنهان
* قیام در پیش
* پرزیدنت کلینتون
* انتخابات سال ۲۰۰۰ و «جنگ علیه تروریسم»

منتشر شد. در آخر این کتاب می‌خوانیم:
… سه سال پیش از رویدادهای هراسناک ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ ستوان یکم پیشین نیروی هوایی ایالات متحده، روبرت بومن که ۱۰۱ ماموریت جنگی بر آسمان ویتنام پرواز کرده بود و دیرتر اسقف کاتولیک شد، بمب‌گذاری تروریست‌ها را در سفارت‌خانه‌های آمریکا در کنیا و تانزانیا را تفسیر کرده و در مقاله‌ای در گزارشگر سراسری کاتولیک (National Catholic Reporter) در بارۀ ریشه‌های تروریسم نوشت: «ما مورد نفرت نیستیم، چون که از دمکراسی نگهداری می‌کنیم، به آزادی ارج می‌گزاریم یا حقوق بشر را گرامی می‌داریم. ما منفور هستیم، زیرا که دولت ما این چیزها را از مردم کشورهای جهان سوم دریغ می‌کند، شرکت‌های فراملیتی ما بر مواد اولیه آنها را غارت می‌کنند. این نفرتی را که ما خود بذرش را افشانده ایم، اکنون به شکل تروریسم به خود ما باز می‌گردد. … به جای آنکه پسران و دخترانمان را به سراسر گیتی گسیل داریم تا عرب‌ها را بکشند که ما بتوانیم نفت زیر شن‌هایشان را داشته باشیم، باید آنها را بفرستیم تا ساختارهای زیربنایی‌شان را دوباره بسازند،آب آشامیدنی پاک برایشان آماده کنند و کودکان گرسنه را سیر کنند. …»

 

سخن کوتاه: باید به جای بدی، نیکی کنیم. چه کسی می‌خواهد جلویمان را بگیرد؟ چه کسی می‌خواهد از ما نفرت داشته باشد؟ چه کسی می‌خواند ما را بمباران کند؟ این واقعیتی است که مردم آمریکا باید آن را بشنوند.

 

چنین صداهایی پس از حمله‌ی ۱۱ سپتامبر به طور عمده از رسانه‌های آمریکایی رانده شد. ولی صدایی پیش‌گویانه بود و دست‌کم این امکان وجود داشت که پیام اخلاقی تاثیرپذیری که در آن بود، بتواند در میان مردم آمریکا پراکنده شود، هنگامی که بیهودگی پاسخ خشونت با خشونت برای همه آشکار می‌شد. اگر تجربه‌ی تاریخی اصلا معنایی داشت، بنابراین آینده‌ی صلح و دادگری در آمریکا نمی‌توانست به خواست خوب دولت بستگی داشته باشد.

 

آن اصل دمکراتیک که در واژه‌های اعلامیه‌ی استقلال به روشنی بیان شده است، می‌گوید، دولت در رده‌ی دوم است و مردمی که دولت را تشکیل می‌دهند، در رده‌ی نخست. بنابراین آینده‌ی دمکراسی به مردم بستگی دارد و از آگاهی رو به رشد آنان برای رفتاری صادقانه با دیگر مردمان در سراسر جهان.