دورانی بود که ناوگان قدرتمند بریتانیای کبیر بر یک چهارم کره زمین حکمرانی می کرد. من نام رزمناوهای جنگی این کشور مانند جورج پنجم، پرنس ولز، هود، پرنسس رویال، آیرون دوک و تعداد زیادی کشتی‌های جنگی معروف دیگر را به خاطر دارم.
هفته گذشته، شیر امپراتوری انگلیس برای بار آخر غرشی نحیف از خود بروز داد و یکی از ناوشکن های ضد هوایی جدید خود به نام “Defender” را اعزام کرد تا با گشت خود در سواحل جنوب غربی کریمه روس‌ها را خشمگین کند.
روسیه و اوکراین هر دو مدعی مالکیت کریمه هستند که از سال ۱۷۸۳ به روسیه تعلق داشته است. پس از یک ضیافت شام، رهبر فقید شوروی، نیکیتا خروشچف، که سرحال و شنگول بود، جمهوری شوروی کریمه را “به جمهوری اوکراین اوکراین” بخشید.
در سال ۲۰۱۴ پس از این که دولت هوادار روسیه در اوکراین به دنبال کودتایی که از طرف ایالات متحده رهبری می‌شد سرنگونی گردید، روسیه کریمه را که یکی از مهمترین پایگاه های دریایی این کشور است اشغال کرد. انگلستان، ایالات متحده آمریکا و سایر اعضای ناتو اصرار دارند که کریمه متعلق به اوکراین باشد. طبیعی است که آنها این را می‌خواهند. همه کارها برای همین بوده است.
تلاش ناو ضدموشکی “Defender”برای به چالش کشیدن خرس روسیه در زمانی اتفاق افتاد که نیروی دریایی و هوایی ناتو برای ترساندن روسیه و تشویق متحدین خود مانند رومانی، بلغارستان و لهستان، این سه خواهر ضعیف اروپای شرقی در نظر داشتند در جنوب دریای سیاه به مانور نظامی بپردازند.
این هیاهو برای هیچ پس از پیدا شدن انبوهی از اسناد خیس شده مخفی و محرمانه دریایی انگلیس در پشت نیمکتی در پارکی در کنت، ناگهان به مضحکه تبدیل شد. در این اسناد درباره ماموریت ناو “دفندر”، واکنش احتمالی روسیه و در مورد حتی عملیات جدید انگلیس در افغانستان بحث و گفتگو صورت گرفته بود، که البته همه برای جلب رضایت عمو سام بود.
این اسناد خجالت آور در انگلیس هیاهویی برپا کرد و دولت را مانند یک احمق دست و پا چلفتی جلوه داد و ادعای “وایت‌هال“ (خیابانی در لندن که مقر دولت انگلیس است) مبنی بر اینکه عملیات دریایی فقط یک گشت ساده و معمولی بوده را بی‌معنی کرد. انگلیسی ها افراد بسیار باهوش اما شلخته‌ای هستند که سازمان‌دهیشان ضعیف است. انگلیس از زمان جنگ تاکنون شکارگاه جاسوسی مطبوعی برای شوروی / روسیه بوده است.
جای تعجب نیست که فرانسوی ها بریتانیا را “آلبیون موذی” (آلبیون نام کهنه بریتانیا) می نامند. انگلیسی ها استاد دسیسه ، دودوزه بازی و تبلیغات هستند. تبلیغات انگلیس ایالات متحده را به دو جنگ جهانی کشاند. در دوران ما انگلیس پیشگام تلاش‌های تبلیغاتی غرب علیه روسیه و متحدانش بوده است.
اکثر روس ها که معمولاً دارای تحصیلات کافی هستند، از حمله انگلیس در اتحاد با فرانسه، امپراتوری عثمانی و آنچه در آن زمان پادشاهی ساردنی نام داشت، در سال ۱۸۵۳ به کریمه آگاه هستند. جنگ کریمه یک جنگ خونین سه ساله بود که برای از خارج کردن شبه جزیره مهم استراتژیک از کنترل تزاری و جلوگیری از گسترش روسیه به بالکان طراحی شده بود.
در این جنگ کریه، سرانجام انگلیسی ها به قلعه سواستوپل حمله کردند و نفوذ روسیه را در دریای سیاه و بالکان به طور موقت کاهش دادند. برای فرانسه، این جنگ بازگشت پرهیجان پیروزی‌های نظامی پس از سالهای تاریک جنگ‌های ناپلئون بود. این جنگ به رغم فاجعه “بالکلاوا” (در کریمه) و خسارات شدید در اثر بیماری، برای انگلیس نیز یک پیروزی محسوب شد، که اما در پایان، جنگ به بن بست رسید: قدرتهای خارجی از کریمه خارج شدند و روسیه را ترک کردند تا به درمان زخمهایش بپردازد.
حمله جدی بعدی در سال ۱۹۴۱ از طرف آلمان و رومانی به رهبری ژنرال آلمانی “اریش فون مانشتاین“ صورت گرفت. محاصره دوم سواستوپل ۲۵۰ روز به طول انجامید. من از قلعه های قدیمی شوروی که مدتها در برابر حملات آلمان مقاومت کرده بودند بازدید کردم. کریمه یکی از سخت‌ترین کارزارهای جنگ جهانی دوم بود. سواستوپل به دلیل مقاومت افسانه‌ای خود یکی از “شهرهای قهرمان” اتحاد جماهیر شوروی لقب گرفت.
کسی که این گذشته را می‌شناسد تعجب نخواهد کرد که چرا حملات غرب به سواستوپل و کریمه چنین واکنش شدید روسیه را سبب شده است. تصور کنید که واکنش ایالات متحده در برابر مانور اسکادران نیروی دریایی روسیه مثلاً در خلیج مکزیک یا در سواحل شهر نیویورک چگونه می تواند باشد.
هدف مانور ناو “دفندر” این بود که روسیه را تحقیر کند و ضعف آن را نشان دهد. این بخشی از استراتژی دراز مدت ایالات متحده، انگلیس و ناتو برای تقسیم فدراسیون روسیه به همان روشی است که اتحاد جماهیر شوروی گذشته را از هم پاشیده بود. هدف مانورهای بزرگ ناتو در دریای سیاه این است و احتمالا بر تعداد این مانورها نیز افزوده خواهد شد.