بسیار عجیب است

علاوه بر ترس از ویروس، چه ویروس پرندگان، میمون ها یا خفاش ها، ترس از هر چیزی که مربوط به آب و هوا باشد نیز اغلب با رغبت پخش و منتشر می شود و در این زمینه انعطاف کامل  وجود دارد. اگر بیابان‌ها گسترش یابد – ترس، اگر از سطح بیابان‌ها کاسته شود و فضای سبزگسترش یابد – باز ترس. همه چیز در «علوم آب و هوا» قابل درک است.

مقاله ای در Bulletin of the Atomic Scientists جابه جایی موضوعات ترس را تحلیل می کند. تغییر روایت از گسترش بیابان‌ها به کاهش سطح بیابان‌ها به تازگی آغاز شده است. داده ماهواره هایی که پوشش سبز رو به افزایش کره زمین را نشان می دهند ظاهراًهنوز به درستی توسط نظریه‌پردازان آب و هوا حلاجی نشده است. در مناطق کویری بعضاً گرمتر و خشک‌تر شده است.  مرتع سازی بی رویه و شیوه های کشاورزی غلط نیز به این روند کمک کرده است.  فیزیکدانان اتمی می نویسند:
تا همین اواخر، دانشمندان آب و هوا و بوم شناسان تصور می کردند که این ترکیب از افزایش خشکسالی متئورولوژیک و فشار ناشی از فعالیت های انسانی منجر به کاهش پوشش گیاهی می شود.  آنها به طور روتین در مورد بیابان زایی گسترده هشدار میدهند و مقامات سازمان ملل نیز آن را “بزرگترین چالش زیست محیطی زمان ما” مینامند.

یا به قول آنتونیو گوترش، دبیرکل بی‌اطلاع سازمان ملل: «زمین در حال غلیان است». از سوی دیگر، TKP  (یک شبکه تحریریه از نویسندگان مستقل از احزاب و یا سازمانهای سیاسی)چندین بار در مورد توسعه از نظر علمی اثبات شده فضای سبز کره زمین گزارش داده است.

فیزیکدانان هسته ای تحلیل می کنند:    
در جنوب شرقی استرالیا هوا به طور فزاینده ای گرمتر و خشک تر می شود. خشکسالی طولانی تر شده است و دمای هوا مرتباً به بالای ۳۵ درجه سانتیگراد (۹۵ درجه فارنهایت) می رسد. آتش سوزی های جنگلی امری عادی شده است. اما به نوعی جنگل ها به رشد خود ادامه می دهند. یکی از افراطی‌ترین و فرارترین اکوسیستم‌های روی زمین، در مقابل  علم هواشناسی ایستادگی می‌کند وروز به روز  سبز تر می‌شود.

و استرالیا تنها نیست.  از ساحل آفریقا تا هند غربی خشک، از بیابان های شمال چین تا جنوب آفریقا – این داستان همه جا یکسان است.” جیسون ایوانز”، محقق چرخه آب در مرکز تحقیقات تغییرات آب و هوا در دانشگاه نیو ساوث ولز در سیدنی استرالیا می گوید: «در بیشتر مناطق خشک جهان، با وجود خشکسالی فزاینده فضای سبز رشد می‌کند.

چه خبر است؟ اکثر مطالعات اخیر نشان میدهد که در قیاس با دوران پیش از صنعتی شدن دلیل اصلی، افزایش ۵۰ درصدی غلظت دی اکسید کربن در جو است. این افزایش C02 نه تنها باعث تغییر آب و هوا می شود، بلکه فتوسنتز گیاهان را نیز تسریع می کند. از آنجایی که گیاهان می توانند به طور موثرتری از کمبود آب استفاده کنند، هوای غنی از CO2  باعث رشد پوشش گیاهی حتی در برخی از خشک ترین مکان ها می شود.

با این حال، برای دانستن این موضوع نباید حتماً یک فیزیکدان هسته ای بود. یک باغبان و یا یک کشاورز که گلخانه‌ای را  اداره کرده باشد این را تجربه کرده که کوددهی CO2 با غلظت حدود دو و نیم برابر جو، یعنی کم و بیش ppm ۱۰۰۰  در گلخانه، شرایط بهینه رشد و عملکرد بالا را فراهم می کند. با توجه به دانش علمی فعلی، محدوده بهینه برای گیاهان منطقه بین ۱۰۰۰ تا ۱۴۰۰ پی پی ام (۰،۱ تا ۰،۱۴درصد حجم) است.

نمودار زیر نسبت CO2 موجود در جو را در ۱۶۰ میلیون سال گذشته نشان می دهد.

 
با گذشت زمان CO2 کاهش یافت و کمبود ایجاد شد. حجم CO2   زیر ۱۵۰ پی پی ام، به زندگی گیاهان و در نتیجه به زندگی ما خاتمه خواهد داد. در پایان آخرین عصر یخبندان در حدود ۱۲۰۰۰ سال پیش، زمین قبلاً  با در حدود ۱۸۰ ppm  به این مرز نزدیک شده بود.  با توجه به گرم شدن متعاقب آن، اقیانوس ها دوباره CO2 را در جو آزاد کردند و خوشبختانه از ابتدای صنعتی شدن تا کنون ما به تلاش‌های خود در این زمینه ادامه داده ایم.

چرا حیات گیاهان در سطوح بالاتر CO2 بهترو آسان‌تر است؟ کشاورزان یا باغداران برای دستیابی به سطوح بالاتر CO2  با وارد کردن CO2 به گلخانه هایشان چه مزیتی دارند؟

CO2  بیشتر در هوا همچنین به معنای رطوبت بیشتر در خاک است. علت اصلی از دست دادن آب در گیاهان تعرق است که طی آن روزنه ها یا منافذ سطح زیرین برگ ها برای جذب CO2 باز می شوند.  با CO2 بیشتر، روزنه های مزبور برای مدت کوتاه تری باز می شوند، برگ ها آب کمتری از دست می دهند و در نتیجه رطوبت بیشتری در خاک باقی می ماند. جذب سریعتر مقدار مورد نیاز CO2 منجر به رشد سریعتر و همچنین گرمای بیشتر می شود.
 

همچنین ادعاهایی وجود دارد مبنی بر اینکه با کاهش سطح CO2 گیاهان می توانند به اکسیژن سوئیچ کنند. مشکل این است که آنها از کربن ساخته شده اند. واکنش شیمیایی فتوسنتز به شرح زیر است:
 ۶ CO2 + 6 H2O + ☀ → C6H12O6 + 6 O2

بنابراین ۶ مولکول CO2 و ۶ مولکول آب از طریق فتوسنتز با نور خورشید به یک مولکول قند به اضافه ۶ مولکول اکسیژن (O2) تبدیل می شود. در نتیجه سلولز، پوست درخت، چوب، برگ، روغن زیتون، جوانه گندم و روغن آن و غیره و به طور خلاصه زندگی بیولوژیکی میسر می‌گردد.

بنابراین ما در حال حاضر به طور خطرناکی به حداقل حجم CO2  برای حیات روی زمین نزدیک شده ایم. این سئوال پدید میآید که پس CO2 کجا رفت؟ میلیون ها سال باعث شده که این ماده به عنوان زغال سنگ یا نفت در اعماق زمین مخفی گردد. مرجان ها و صدف ها آن را به گچ و سنگ آهک (CaCO3) تبدیل کردند.  به عنوان مثال، در تولید سیمان، هنگامی که یک پایه ۶۰ تنی برای یک توربین بادی بتن ریزی می‌شود، CO2  دوباره از طریق واکنش
 CaCO3 → CaO + CO2

آزاد می شود. در اینجا ویدیوی کوتاهی از “جان شوچوک” هواشناس قدیمی وجود دارد که نشان می دهد چرا CO2 بیشتر برای زندگی روی زمین مفید است.

https:‎//tkp.at/2024/08/21/skurril-angst-vor-wuestenbildung-wird-ersetzt…