حملات مداوم به طبقه کارگر و مردم و همچنین تأثیرات مستقیم و غیرمستقیم بیماری ویروسی کورونا بر سلامتی مردم در ایالات متحده باعث شده است که امید به زندگی آنها دو سال کاهش یابد. این نتیجه مطالعاتی است که دانشکده پزشکی دانشگاه کامن ولث ویرجینیا در ریچموند در مورد « تأثیر همه گیری کووید -۱۹ در سال ۲۰۲۰ در رابطه با امید مردم به زندگی در ایالات متحده آمریکا و دیگر کشورهای با درآمد بالا” انجام داده و اخیراً در مجله بریتیش مدیکال جورنال منتشر شده است. به طور دقیق تر ، امید به زندگی از سال ۲۰۱۸ تا ۲۰۲۰، ۱،۸۷ سال کاهش یافته و به گفته پژوهشگران مطالعات بالا ، این امر عمدتا ناشی از تاثیر همه گیری بیماری کورونا بوده است.
این اولین تحقیقاتی است که تغییرات اخیر در امید به زندگی مردم در کشورهای مختلف را مقایسه می کند. و در اینجا تفاوت آشکاری بین ایالات متحده آمریکا و کشورهای هم طراز وجود دارد (۱۶ کشور دیگر که مقایسه با آنها انجام شده است)، تفاوتی که ده ها سال ادامه یافته و تشدید می گردد. همین طور در نتیجه نژادپرستی گسترده ذاتی در ایالات متحده ، بین بخشهای سفیدپوست ، سیاه پوست و اسپانیایی تبار ایالات متحده نیز تمایز روشنی به چشم می خورد.
عدد ۱،۸۷ ذکر شده فقط یک حد متوسط است که بسیار نابرابر تقسیم شده است: مدت به طور قابل توجه طولانی تری به ترتیب شامل جمعیت اسپانیایی تبار (۳،۸۸ سال) و سیاه پوست (۳،۲۵ سال) می شود. و در تمام این موارد سهم مردان به مراتب بیشتر از زنان است. به عنوان مثال امید به زندگی مردان سیاه پوست به ۶۸ سال، یعنی به سطح سال ۱۹۹۸ رسیده است. تفاوت بین ایالات متحده و کشورهای قابل مقایسه از نظر حد متوسط امید به زندگی در سال ۲۰۱۰ تقریباً ۱،۸۸ سال بود. این مقدار تا سال ۲۰۱۸ به ۳،۰۵ سال افزایش یافت و تا سال ۲۰۲۰ بار دیگر به ۴،۶۹سال افزایش یافت.
دانشمندان از نام بردن علل این تفاوت در نتیجه گیری های خود ابا ندارند . “تصمیمات سیاسی و رفتار غلط در مقابل همه گیری” و همچنین “عوامل ریشه داری که ده ها سال برای سلامتی در ایالات متحده مضر بوده است” مسئول اعلام می شود. تحقیقات نشان می دهد که در اثر “نژادپرستی سیستمیک” ، تفاوت بین رنگ پوست نه تنها در امید به زندگی ، بلکه در کاهش بیشتر طول عمر نیز تاثیرگذار است.
هرچند که همه این گفته ها درست است، ولی تأکید بر این نکته نیز مهم است که تصمیمات سیاسی و عدم تعادل در سیستم های بهداشتی همه کشورهای سرمایه داری نتیجه صلاحدید افراد منفرد نیست که در نتیجه بتوان با جایگزین کردن آنها، آن را از بین برد، بلکه نتیجه مبارزات طبقاتی است. پزشکی و بهداشت طبقاتی ، که روز به روز افزایش می یابد و فاصله بین فقیر و غنی بیشتر و همچنین با هر خصوصی سازی و آزادسازی در سیستم مراقبت های بهداشتی ، بدتر می شود، تنها یکی از عواقب منطقی بی شمار غیرانسانی سیستم اجتماعی − اقتصادی جامعه سرمایه داری است.