تا آخرین اوکراینی؟
بوریس پیستوریوس- در جریان اعتراضات علیه کنفرانس امنیتی مونیخ در سال گذشته (قبل از ورود روسیه به جنگ)، مخالفان ناتو نشان دادند که چه کسی باعث جنگ در اوکراین شد. (عکس: zuse24 / Flickr /CC BY-SA 2.0)
مدت کوتاهی پس از شروع جنگ، خروج «مردان با توانایی رزمی» از اوکراین ممنوع شد. با افزایش تلفات، تلاش‌ها برای سربازگیری بیش‌تر می‌شود. ارتش به دنبال سربازان وظیفه در سراسر کشور است. کسانی که توانایی مالی دارند به افسران رشوه می‌دهند و آزادی خود را می‌خرند. راه مردم و کارگران فقیر به جبهه یا زندان ختم می‌شود. در واسیلکو، ارتش بازار را محاصره کرد و به دنبال مردانی بین ۱۸ تا ۶۰ سال می‌گشت. همان‌طور که دیمیتری کووالویچ در «دنیای جوان» گزارش داد، برخی را سوار اتوبوس کرده و به مقصد نامعلومی منتقل کردند.
در حالی‌که کی‌یف به هر طریقی تلاش می‌کند تا نیروهای از دست رفته خود را جایگزین کند و گوشت دم توپ جدید پیدا کند، ناتو روی تشدید تنش حساب می‌کند. تصمیمات برای آوردن سلاح‌های جدید و خطرناک‌تر به منطقه جنگی در فواصل زمانی کوتاه‌تری گرفته می‌شود. تصمیم طولانی مدت جنجالی دولت آلمان برای تحویل ۱۴ دستگاه تانک لئوپارد ۲ به اوکراین به سرعت با اعلام صدور ۱۷۸ دستگاه تانک لئوپارد ۱ همراه شد. این تقاضاها هنوز به زبان نیامده بود، که هواپیماهای جنگی و موشکی درخواست شد. ینس استولتنبرگ دبیرکل ناتو روز دوشنبه گفت: «واضح است که ما در یک مسابقه لجستیکی قرار داریم.» تنها یک روز بعد، وزرای جنگ ائتلاف در بروکسل ملاقات کردند تا در مورد تسریع در تأمین مهمات و افزایش حضور نظامی خود در جناح شرقی گفت‌وگو کنند.
وزیر جنگ آلمان، بوریس پیستوریوس از حزب سوسیال دمکرات سفارشات بزرگ‌تر مهمات را فاش و اعلام کرد که تولید در آلمان گسترش خواهد یافت. همکار او از هلند گفت که تقاضاهای جت جنگنده اوکراین را «بسیار جدی» تلقی می‌کند. نروژ تحویل تانک‌های جدید را اعلام کرد و اسپانیا می‌خواست سربازان اوکراینی را برای مأموریت لئوپارد آموزش دهد. بالاتر از همه، استولتنبرگ، دبیرکل تحمیلی ناتو بود، که با عدم تحویل هواپیماها مخالفت کرد و در هر فرصتی برای تسریع در تصمیم‌گیری‌ها فشار وارد می‌آورد. آن‌چه در بروکسل گذشت نه یک «اجلاس»، بلکه نشست یک شورای جنگ بود.
همه این‌ها با این افسانه که ناتو طرف جنگ نیست در تضاد است. اتحاد غرب حتی فراتر از این است: این ناتو بود که علی‌رغم وعده‌ها، تا مرز روسیه گسترش یافت. این دولت آلمان بود که از توافق‌نامه مینسک ۲ تنها به دلایل تاکتیکی حمایت کرد تا به اوکراین زمان بدهد تا دوباره مسلح شود، همان‌طور که آنگلا مرکل صدراعظم سابق اکنون اعتراف کرده است. همان‌طور که نفتالی بنت، نخست‌وزیر سابق اسرائیل به تازگی اعلام کرد، این بازها در واشنگتن و جنگ‌طلبان در لندن بودند که مانع از پایان مذاکرات صلح نویدبخش شدند. علی‌رغم ادعاهای مخالف، این کشورهای ناتو هستند که مذاکرات جدید را رد می کنند.
در آخر هفته، این نیروها که تهاجم بی‌وقفه آن‌ها باعث جنگ در اوکراین شد و یک سال است که آن‌را تشدید کرده است، برای «کنفرانس امنیتی» در مونیخ گرد هم می‌آیند. اما آن کسانی که در به جدّ دغدغۀ امنیت را داشته باشند، مذاکرات صلح را آغاز می‌کردند. و برای پایان دادن به کشتارهای روزانه و جلوگیری از جنگ جهانی سوم هر کاری انجام می‌دادند. صلح به مقاومت نیاز دارد – مقاومت در برابر این کنفرانس و جنگ‌افروزانی که آن‌را سازماندهی می‌کنند.
