در انتخابات اخیر بریتانیا دولت محافظه کار این کشور با شکست عظیمی روبه‌رو شد ولی با دولت جدید حزب کار انتظار تغییری در سیاست های انگلیس نمی رود.
حزب کارگرانگلیس، که “استارمر” اکنون رهبر آن است، برای مدتی، واقعاً حزبی بود که می خواست تغییری در وضعیت اجتماعی کشور پدید آورد و از سال ۲۰۱۵ تا ۲۰۱۹ توسط “جرمی کوربین”، که منتقد سیر نئولیبرالی و جهانی‌گرایی غرب بود، رهبری می‌شد.
کوربین طرفدار مواضعی بود که مورد پسند «نظام ارزشی غرب» نبود. او می خواست بخش هایی از زیرساخت های بریتانیا را که خصوصی شده بود و از آن زمان به بعد در وضعیت بدی قرار داشت، دوباره ملی کند. او همچنین از منتقدان سیاست های اسرائیل بوده و با آرمان فلسطین ابراز همدردی می کرد. علاوه بر این، کوربین منتقد سرسخت ناتو بود، سیاست های آن را رد می کرد و خواستار انحلال ناتو شده بود.
همانطور که می دانیم، اینجا بود که دیگر کاسه صبر نمایندگان «ارزش های غربی» لبریز شد.
وقتی کوربین در سال ۲۰۱۵ رهبر حزب کارگر شد و این شانس وجود داشت که بتواند در انتخابات پیروز شود و به کرسی نخست وزیری برسد، جهان شاهد جنبه بسیار جالبی در مورد «دمکراسی بریتانیا» شد. در آن زمان، یک ژنرال ارشد بریتانیایی که نامش فاش نشد، علناً اعلام کرد که اگر حزب کارگر تحت رهبری کوربین در انتخابات پیروز شود چه اتفاقی خواهد افتاد:
«ارتش آن را تحمل نخواهد کرد. ستاد کل ارتش اجازه نمی دهد که یک نخست وزیر امنیت این کشور را به خطر بیافکند و فکر می کنم مردم از هر وسیله ممکن، خواه عادلانه و مشروع و خواه نادرست و نامشروع برای جلوگیری از آن استفاده خواهند کرد. امنیت یک کشور را نمی توان به یک فرد مرتد سپرد. در همه سطوح استعفاهای دسته جمعی وجود خواهد داشت و شما با چشم انداز واقعی رویدادی مواجه خواهید شد که عملاً یک شورش خواهد بود.»
به عبارت دیگر، دولت در سایه – که به گفته رسانه های غربی اصلاً وجود ندارد – می خواست اگر مردم انگلیس در انتخابات رای غلط به صندوقها بریزند، فعال شود و علیه کوربین کودتا کند. «دمکراسی» بریتانیا در واقع اینگونه عمل می کند.
با این حال، از پیروزی کوربین در انتخابات به روش سنتی در غرب جلوگیری به عمل آمد: رسانه ها یک سازوکار شدید علیه او به راه انداختند تا مردم بریتانیا از رای دادن به حزب کارگر منصرف کنند. ولی آنگاه که این کارزار کافی به نظر نرسید، ترفند«کلاسیک» انتخاب شد و کوربین به یهودستیزی متهم گردید، که سرانجام به خلع ید کوربین و نهایتاً به بیرون افکندن وی از حزب کارگر انجامید.