تارنگاشت عدالت
برگرفته از: روزنامه چپ
۲۸ اوت ۲۰۲۴
انتخاب مجدد بحث‌برانگیز رئیس جمهور نیکولاس مادورو ارتباط چندانی با نتیجه انتخابات ندارد. در واقع، هم‌اینکه حواریون لئو اشتراوس، که تفکر آنها توسط روزنامه نگاران نومحافظه کار ترویج شد (۱)، در ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ در ایالات متحده به قدرت رسیدند، بر این باور بودند که رئیس جمهور وقت ونزوئلا، هوگو چاوز، باید تیرباران شود. از آن زمان، ونزوئلا مدام با کودتاهای نظامی و انقلاب های رنگی مواجه بوده است.
رئیس جمهور فعلی، نیکولاس مادورو، صادقانه از سیاست های هوگو چاوز پیروی می کند، حتی با این‌که هم قد و قواره او نیست. در سال ۲۰۱۹، مایک پمپئو، وزیر امور خارجه ترامپ، الیوت آبرامز هوادار اشتراوس را برای سرنگونی رئیس جمهور مادورو استخدام کرد. الیوت آبرامز، که در قتل عام گواتمالا در دهه ۱۹۸۰ و سپس در ماجرای ایران-کنترا (که به خاطر آن در ایالات متحده محکوم شد (۲)) و در کودتا علیه رئیس جمهور چاوز در سال ۲۰۰۲ شرکت داشت (۳) امروز مردی است که از پشت پاکسازی قومی غزه در اسرائیل توسط بنیامین نتانیاهو را هدایت می کند (۴). در مورد ونزوئلا، آبرامز به نماینده جوانی به نام خوان گوایدو تکیه کرد. گوایدو از برخی نمایندگان خواست که او را به عنوان رئیس مجلس ملی انتخاب کنند، سپس انتخاب مادورو را باطل کرده و خود را به عنوان رئیس جمهور موقت معرفی کرد.
خوان گوایدو پس از این که توسط غرب به رسمیت شناخته شد(۵)، دارایی های ونزوئلا مستقر در خارج از کشور(۶) را غارت و جنگ های چریکی(۸) و کودتاهای (۷) ناموفقی را سازماندهی کرد و در سال ۲۰۲۳ به نفع یک آدمک سرخرمن که به نوبه خود به نفع ماریا کورینا ماچادو کنار رفت و امروز در تبعید در میامی به سر می‌برد، خود را کنار کشید.
طرح الیوت آبرامز (۹) توسط رئیس جمهور دونالد ترامپ کمی قبل از شروع عملیات نظامی SouthCom متوقف شد.
ماریا کورینا ماچادو در کودتا علیه رئیس جمهور هوگو چاوز در سال ۲۰۰۵ شرکت داشت. او در سال ۲۰۱۲ نامزد لیبرال‌ها علیه او بود. او در آن زمان از خصوصی سازی منابع طبیعی به ویژه نفت حمایت می کرد. او رئیس جمهور چاوز را به دلیل انجام مصادره ها که در اذای آنها غرامت پرداخته شد، “دزد” خواند. در سال ۲۰۱۴، او از حق نمایندگی خود در پارلمان محروم شد، زیرا پذیرفت که توسط مارتین توریخوس، رئیس جمهور پاناما به عنوان سفیر در سازمان کشورهای آمریکایی (OAS) منصوب شود.
در سال ۲۰۰۵، زمانی که حزب او توسط بنیاد ملی دموکراسی (NED) تامین مالی می‌شد، توسط رئیس جمهور ایالات متحده جورج دبلیو بوش در دفتر بیضی شکل به حضور پذیرفته شد. در سال ۲۰۱۴، او یکی از چهره‌های اصلی “لا سالیدا”، که کمپینی برای سرنگونی رئیس جمهور نیکولاس مادورو بود، بود. (۱۰) در سال ۲۰۱۵، او امیدوار بود که توسط ارتش ایالات متحده در جریان “عملیات جریکو” (۱۱) به قدرت برسد. در سال ۲۰۲۰، منشور مادرید را امضا کرد که حسرت به دلان دیکتاتوری آمریکای لاتین را گرد هم می‌آورد و دولت‌های چپ‌گرای آمریکای لاتین را حامی کمونیسم کوبا توصیف می‌کرد. نامزدی او در انتخابات ممنوع شد زیرا ایمیل‌های او نشان از آماده‌کردن مقدمات یک کودتا می‌داد.
از آنجایی که او نتوانست نامزد شود، فیلسوف ۸۰ ساله، خانم کورینا یوریس را به عنوان جانشین خود منصوب کرد. اما نامزدی او آینده ای نداشت. در نهایت، ماچادو ” ادموندو گونزالس”، یک دیپلمات سابق را به جای او انتخاب کرد. در حالی که ماریا کورینا ماچادو خود را مدافع «سرمایه داری مردمی» مارگارت تاچر معرفی می کرد، گونزالس با احتیاط از رئیس جمهور آرژانتین، خاویر می‌یلی شبه آزادی‌طلب، فاصله گرفت.
انتخابات ریاست جمهوری ۲۰۲۴
انتخابات ریاست جمهوری ونزوئلا در ۲۸ژوئیه برگزار شد. ۱۰ نامزد و نه دو نامزد آن طور که برخی از رسانه ها گزارش دادند، در رقابت شرکت داشتند. انتخابات توسط دستگاه‌های رای‌گیری که به اینترنت متصل نبود و برای هر رای رسید صادر می‌کرد صورت گرفت. برای تقلب، باید قبل از انتخابات، ماشین‌ها دستکاری می‌شد، با این خطر که وقتی نتایج با رسید رأی‌دهندگان مقایسه می‌شد، کشف می‌گردید. به هر حال، هیچ کس هیچ گونه دستکاری از این نوع را محکوم نکرد. از آنجایی که ونزوئلا کشوری بزرگ با مشکلات ارتباطی است، قانون اساسی به شورای ملی انتخابات (CNE) ۳۰ روز فرصت می دهد تا پروتکل های حوزه‌های رای گیری را جمع آوری کرده و نتایج را اعلام کند.
یک روز پس از ا نتخابات و مدت ها قبل از اعلام نتایج، در ۲۹ و ۳۰ ژوئیه، حزب سیاسی ماریا کورینا ماچادو ، Vente Venezuela! (“ونزوئلا بیا!”) اعلام کرد که در انتخابات تقلب شده است. شبه نظامیان آنها به ۱۲ دانشگاه، از جمله دانشگاه مرکزی تازه بازسازی شده ونزوئلا (UCV)، ۷ دبیرستان و ۲۱ کالج حمله کردند و در آنجا خسارت های زیادی وارد ساختند. سه بیمارستان و حداقل ۳۷ درمانگاه و ۶ انبار و مرکز توزیع مواد غذایی نیز مورد حمله قرار گرفت.
به گفته نیکولاس مادورو، رئیس‌جمهور مستعفی، ۷۰ درصد از مجرمان خشونت‌گرای دستگیر شده تبعیدی‌هایی بودند که به تازگی به کشوربازگشته بودند و بسیاری از آنها اعتراف کردند که در تگزاس آموزش دیده‌اند. «عناصر خشونت‌گرا یک ایستگاه رادیویی محلی را آتش زدند و به ۱۱ ایستگاه متروی کاراکاس حمله کردند. آنها می خواستند قطارها را آتش بزنند، اما توسط کارگران دفع شدند (…) ۱۰ مقر منطقه ای CNE نیز هدف قرار گرفت، و همچنین مقر مرکزی در کاراکاس درست در زمانی مورد حمله قرار گرفت که حداقل ۶۰ مهمان بین المللی در اتاقی که برای ناظران در نظر گرفته شده بود حضور داشتند. آنها به همت مداخله گارد ملی بولیواری که از آنها محافظت می‌کرد و بیش از ۲۰ کماندوی مهاجم را دستگیر کرد، توانستند سالم و سلامت جان به در برند.
در سال های اخیر، یک هفتم جمعیت ونزوئلا از کشور خود ، که شرایط اقتصادی آن همچنان رو به وخامت گذاشته است گریخته اند. آنها معمولاً به دلیل خشونت می گریختند و معتقد بودند که رئیس جمهور مادورو مالکیت خصوصی را اشتراکی می کند. آنها به سرعت متوجه شدند که اشتباه می کنند، اما اکنون نمی توانند به کشور خود بازگردند. کسانی که درست قبل از انتخابات این کار را انجام دادند اغلب از کمک اپوزیسیون طرفدار آمریکا بهره می برند.
یک حمله رایانه ای سیستم انتقال شورای ملی انتخابات (CNE) را در زمانی که ۸۱ درصد از نتایج جمع آوری شده بود مسدود کرد. تعمیر چند روز طول کشید.
نه ماریا کورینا ماچادو و نه ادموندو گونزالس، نوچه او، دعوت به خشونت کردند، اما شکی نیست که حزب سیاسی آنها آن را هماهنگ کرده بود.
در طول تلاش‌های شبه‌نظامی بی‌ثبات‌سازی که تکمیل‌شده بود، ایالات متحده تلاش کرد تا سازمان کشورهای آمریکایی (OAS) را نیز درگیر کند.از این طریق آنها می‌توانستندمداخله نظامی از خارج را مشروعیت بخشند. ولی، اکثر کشوهای عضو مخالف بودند (۱۲)
در ۲ اوت، مراسمی در اتاق انتخابات دیوان عالی برای امضای نتایج ارسال شده توسط شورای ملی انتخابات (CNE) برگزار شد. از ده نامزد انتخاباتی، هشت نامزد سند نهایی را امضا کردند و بدین ترتیب اعتبار رای را به رسمیت شناختند. انریکه مارکز از امضای سند امتناع کرد و ادموندو گونزالس نیز در آن جلسه شرکت نکرد.
گزارش انتخابات به امضای هشت نفر از ده نامزد رسیده است.
در پایان این مراسم، الویس آموروسو، رئیس شورای ملی انتخابات (CNE) اعلام کرد که علیرغم حمله سایبری که این شورا متحمل شد، ۹۶،۸۷ درصد از نتایج حوزه رای گیری برای وی ارسال شده است. بر این اساس و در انتظار اعلام نتایج کامل، وی نتایج ناکامل رسمی را با حمایت ۸ نفر از ۱۰ نامزد اعلام کرد.
مشارکت رای دهندگان تنها ۵۹،۹۷ درصد از ثبت نام کنندگان بود
- نیکلاس مادورو – PSUV (قطب میهن پرست سیمون بولیوار): ۵۱،۹۵ درصد از آرای ماخوذه
- ادموندو گونزالس – MUD (سکوی وحدت دموکراتیک) [طرفدار ایالات متحده]: ۴۳٫۱۸٪
- لوئیس ادواردو مارتینز – AD (اتحاد خلق تاریخی): ۱،۲۴٪
% • آنتونیو اکاری آنگولا – Lapiz (ونزوئلا جدید): ۰،۹۴٪
- بنجامین راوسِئو – CONDE: ۰،۷۵٪
- خوزه بریتو – PV (Plan B)۰،۶۸٪
- خاویر برتوچی – LE CAMBIO
- کلودیو فرمین – SPV ۰،۳۳ ٪
- انریکه مارکز – گرند ام – CG (پیمان تاریخی): ۰،۲۴٪
- دانیل کبایوس – آرپا (پیمان امید): ۰،۱۶٪
در ۴ اوت، نماینده عالی اتحادیه اروپا، جوزپ بورل، از این واقعیت که CNE برگه های رای را منتشر نکرده است ابراز تاسف کرد و تأکید کرد که در این شرایط نمی توان نتایج اعلام شده را باور کرد (۱۳) در واقع، قانون اساسی بولیواری تصریح می کند که پس از امضای سند نهایی توسط نامزدها ، کسانی که نتایج را به چالش می کشند باید ثابت کنند که حق با آنهاست.
ابزاری سازی بین المللی از اختلال‌های ونزولا
در نهایت، این بار اقدامات بی ثبات کننده ماریا کورینا ماچادو و ادموندو گونزالس تاثیر بیشتری از اقدامات قبلی نداشت. بر اساس یک نظرسنجی انستیتوی DatinCorp که قبل از انتخابات انجام شد و در آن ۵۰ درصد از رای دهندگان به گونزالس رای داده بودند، دو نفر نامبرده گزارشات مرکز رای گیری را منتشر کردند و صداقت شمارش توسط شورای ملی انتخابات (CNE) را به چالش کشیدند. آنتونی بلینکن، وزیر امور خارجه ایالات متحده، آن را “شواهد قاطع” خواند.
مشکل اینجا بود که DiatinCorp یک شرکت نظرسنجی نیست، بلکه یک شرکت ارتباطی است که برای منافع معدنی و نفتی کار می کند که تلاش دارد رئیس جمهور مادورو را سرنگون کند.
خورگه رودریگز، رئیس مجلس ملی، خاطرنشان کرد که این گزارش‌های “نابودکننده” مطابق با مقررات نیست: آنها نه نام مقامات حوزه رای گیری و نه امضای آنها را دارد.
دولت ونزوئلا که خود را برای هر گونه اعتراض آماده کرده بود، گروهی از کارشناسان انتخابات سازمان ملل را دعوت کرد. آنها نه تنها تشخیص دادند که انتخابات معتبر، قابل اعتماد و به خوبی سازماندهی شده بوده، بلکه همچنین «فرایند مدیریت نتایج شورای ملی انتخابات (CNE) به معیارهای اساسی شفافیت و یکپارچگی ضروری برای برگزاری انتخابات معتبر احترام نگذاشته. این فرآیند با قوانین، مقررات و مقررات اداری ملی مطابقت نداشت و تمام مهلت‌های تعیین شده رعایت نشد(۱۴). این گروه خاطرنشان کرد که نقص کامپیوتر که باعث شد CNE نتواند نتایج کامل را در مهلت های لازم اعلام کند، هنوز برطرف نشده است.
جوزپ بورل، با نادیده گرفتن اطلاعات منتشر شده از آن زمان توسط خورخه رودریگز، در ۲۴ آگوست به این گزارش ۹ آگوست پاسخ داد و از طرف اتحادیه اروپا اظهار داشت: «گروه کارشناسان سازمان ملل تأیید کرده است که نمونه ای از «اطلاعات» منتشر شده توسط نیروهای اپوزیسیون مشخصات امنیتی نتایج پروتکلهای اولیه را داراست و بنابراین قابلیت اطمینان آنها را تأیید می‌کنند. بر اساس نسخه‌های منتشر شده از «گزارش‌ها»، به نظر می‌رسد ادموندو گونزالس اوروتیا با اکثریت زیادی برنده انتخابات ریاست‌جمهوری است(۱۵).
با این حال، در سطح بین المللی، هیچ کس در موقعیتی نیست که بداند واقعاً در ونزوئلا چه می گذرد. و این دیگر مشکل اصلی نیست. از همه دعوت شده که یک طرف را انتخاب کنند: یا ادموندو گونزالس و ایالات متحده یا نیکولاس مادورو و جبهه مخالف آمریکا را.
در اصل، دولت‌های «دست راستی» (به معنای جنگ سرد) آمریکای لاتین از ادموندو گونزالس حمایت می‌کنند، در حالی که دولت‌های «چپ» (همچنین به معنای جنگ سرد) از نیکولاس مادورو حمایت می‌نمایند.
البته رئیس جمهور شیلی گابریل بوریچ یک مورد خاص است: او از طرف چپ به عنوان رئیس جمهور انتخاب شد… اما اکنون طرفدار همزیستی مسالمت‌آمیز (مادورو و گونزالس) در ونزوئلا است. به عبارت دیگر: صرف نظر از نتیجه انتخابات، ادموندو گونزالس باید در دولت جناح چپ شرکت داشته باشد. بوریچ به عنوان یک رئیس جمهور “چپ”، از زمان تلاش ناموفق خود برای اصلاح قانون اساسی ژنرال آگوستو پینوشه، تغییری چشمگیر را آغاز کرده است و در نتیجه به مواضع غرب پیوسته است.
رئیس جمهور مکزیک آندرس مانوئل لوپز اوبرادور با دیگران متفاوت است: به نظر می رسد او تنها کسی است که نه از روی واکنش بلکه با بررسی واقعیت وضع عمل می‌کند. او عاقلانه هم به حمایت مردم از نیکلاس مادورو و هم به اهمیت نیروهای اپوزیسیون او اشاره دارد.