پیروزی بر فاشیسم آلمان در ۷۷ سال پیش به معنای رهایی، بیش از همه برای طبقات کارگر در تمام کشورهای تحت اشغال امپریالیسم آلمان، بود. همه ارتش‌های درگیر در جنگ، جهان را از جنایتکارترین مولود امپریالیسم نجات دادند، اما ارتش سرخ به تنهایی دروازه‌های آزادی اجتماعی را برای مردم کشورهایی که آزاد کرده بود، باز کرد.
برنامه جنگی امپریالیسم آلمان، ایجاد یک رژیم ترور مبتنی بر برده‌داری و کار اجباری را در نظر گرفته بود. قرار بود خلق‌های بی‌شماری نابود شوند. نابودی یهودیان اروپا به همان اندازه بخشی از برنامه امپریالیستی بود که از بین بردن ملت‌های اروپای شرقی. بر اساس این طرح‌ها، می‌بایست تا پایان «جنگ برق‌آسا» (Blitzkrieg) در سال ۱۹۴۱، تا ۴۰ میلیون شهروند شوروی به واسطۀ قتل و گرسنگی می‌مردند، در حالی‌که «انسان‌های پست» باقی‌مانده به عنوان برده برای مهاجران آلمانی خدمت می‌کردند. در نهایت، فاشیسم آلمان ۲۷ میلیون کشته در اتحاد جماهیر شوروی بر جای گذاشت. ارتش سرخ، که در آن کمونیست‌‌های بی‌شماری می‌جنگیدند، بیش‌ترین بها را در میان تمام ارتش‌های ائتلاف ضدهیتلری پرداخت کرد. با این جنگ می‌بایست نه تنها ایده سوسیالیسم دفن می‌شد، بلکه هدف شکستن کمر طبقات کارگر در کشورهای فتح شده، برای همیشه بود.
پیروزی بر فاشیسم آلمان به این نقشه‌های طبقه حاکم آلمان پایان داد. پس از انقلاب سوسیالیستی اکتبر ۱۹۱۷، ۸ و ۹ مه مهم‌ترین رویداد در تاریخ جنبش بین‌المللی کارگری و بشریت بود. از این تاریخ‌ها انگیزه تعیین کننده برای رهایی مردم تحت ستم استعمار به دست آمد. بدون تسلیم بی قید و شرط فاشیست‌های آلمانی، از هند یا اندونزی مستقل، از پیروزی انقلاب چین، و یا «سال آفریقایی»۱ ۱۹۶۰، هیچ‌کدام خبری نبود.
تحت رهبری ایالات متحده آمریکا، حاکمیت سرمایه انحصاری آلمان در آلمان غربی احیاء شد. به همین دلیل هم در آنجا «نازی‌زدایی» صورت نگرفت. جمهوری فدرال آلمان به این دلیل تأسیس شد که یک نیروی پیشتاز مسلح علیه اتحاد جماهیر شوروی مورد نیاز بود. همه کاری انجام شد تا خاطرۀ رهایی مضاعف به دست ارتش سرخ، از اذهان پاک شود.
به نظر می‌رسید که از دهه ۱۹۷۰ به بعد این تغییر کرده است. «ریچارد فون وایتزکر» (Richard von Weizsäcker) در سخنرانی تاریخی خود در سال ۱۹۸۵ از ۸ می به عنوان «روز رهایی» یاد کرد. در سال ۲۰۰۵، صدراعظم گرهارد شرودر (Gerhard Schröder) در مراسم بزرگداشت در مسکو شرکت کرد. با این حال، پیش از این در سال‌های ۲۰۱۵ و ۲۰۲۰، «آنگلا مرکل» (Angela Merkel) این دعوت را رد کرد. این بهانه با کودتای سال ۲۰۱۴ در کی‌یف به دست ناسیونالیست‌ها و یهودی‌ستیزان که از سوی غرب سازماندهی و تأمین مالی شده بود و قیام علیه آن در کریمه و شرق اوکرائین فراهم گردید. این قیام نشانه شکست استراتژیک امپریالیسم بود، اولین شکست پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی و کشورهای سوسیالیستی اروپا. تلاش برای تصرف ناگهانی اوکرائین شکست خورده بود.
پیشروی‌های ناتو و اتحادیه اروپایی به اروپای شرقی، شامل خوش خدمتی به همدستان نازی در آنجا، تحقیر و بدنام کردن ۸ و ۹ مه و بازنویسی تاریخ جنگ‌های امپریالیستی، به ویژه جنگ‌های جهانی اول و دوم بود.
دو سال پیش، پزشک و کمونیست «موریتز مِبِل» (Moritz Mebel)، که در سال ۲۰۲۱ درگذشت، با توجه به رفتار خصمانه دولت فدرال، در ۸ مه ۲۰۲۰، نامه‌ای برای «هایکو ماس» (Heiko Maas) وزیر خارجه وقت آلمان نوشت. در «۷۵-مین سالگرد رهایی از بربریت فاشیستی، او که به عنوان یک سرباز در ارتش سرخ در جنگ جهانی دوم در اتحاد جماهیر شوروی شاهد “وحشیگری‌های غیرقابل تصوری بود که از سوی هموطنان آلمانی ما اعمال شدند»، می‌خواست به «ماس» یادآوری کند: «ما تا ابد مدیون کشوری هستیم که ۲۷ میلیون نفر را در جنگ جهانی دوم از دست داد. به نظر می‌رسد این تا حد زیادی در این کشور فراموش شده است. بیش‌تر از آن: اتحاد جماهیر شوروی با آلمان هیتلری مقایسه می‌شود. تانک‌های آلمانی در چارچوب ناتو در مرزهای روسیه هستند و افکار عمومی به احساسات ضد روسی دامن می‌زند.»
در سال ۲۰۲۱، ده‌ها هزار نفر کنار بنای یادبود شوروی در پارک ترپتوور، یاد آزادی و آزادی‌خواهان را گرامی داشتند.
(عکس: picture alliance/SULUPRESS.DE / Marc Vorwerk/SULUPRESS.DE)
در سال ۲۰۲۲، بناهای یادبود سربازان شوروی در جمهوری فدرال آلمان تخریب می‌شود، نمایش پرچم‌های شوروی ممنوع می‌شود، ماهیت «روز آزادی» و «روز پیروزی» مورد سؤال قرار می‌گیرد، در مورد انهدام بناهای یادبود شوروی آشکارا بحث می‌شود و «ملنیک» (Melnyk) سفیر اوکرائین تقریباً هر روز اجازه دارد نظرات فاشیستی خود را در رسانه‌های آلمانی آزادانه نشر دهد.
آن‌ها شکست‌های خود را فراموش نکرده اند، همان‌طور که کمونیست‌ها و کسانی که از طاعون نازی بیزار هستند، پیروزی بر فاشیسم را فراموش نمی‌کنند.
در سال ۱۹۵۰، «یوهانس آر. بِشِر»۲ (Johannes R. Becher) شعری نوشت که «هانس آیسلر» (Hanns Eisler) بر روی آن آهنگ گذاشت و «ارنست بوش» (Ernst Busch) آن‌را خواند. از اعتبار این شعر تا به امروز هیچ کاسته نشده است:
«چه کسی همۀ این کارها را انجام داده است،
که ما را از بردگی رهانید؟
این سربازان شوروی بودند
قهرمانان اتحاد جماهیر شوروی.
از شما سپاسگزارم، ای سربازان شوروی،
از شما، قهرمانان اتحاد جماهیر شوروی!»
…
———————————————
۱- سال ۱۹۶۰ به سال آفریقایی یا سال آفریقا معروف است، زیرا در آن زمان ۱۸ مستعمره در آفریقا (۱۴ مستعمرۀ فرانسوی، دو انگلیسی، یک بلژیکی و یک ایتالیایی) از قدرت‌های استعماری خود استقلال یافتند.
۲- «یوهانس رُبِرت بِشِر» (Johannes R. Becher) (زاده ۲۲ مه ۱۸۹۱ در مونیخ – درگذشته ۱۱ اکتبر ۱۹۵۸ در برلین شرقی) شاعر اکسپرسیونیست آلمانی و سیاستمدار حزب سوسیالیست متحد آلمان (SED)، وزیر فرهنگ و اولین رییس انجمن فرهنگی جمهوری دمکراتیک آلمان بود. او هم‌چنین به عنوان نویسندۀ متن سرود ملی جمهوری دمکراتیک آلمان شناخته می‌شود.