راشاتودی
هفته گذشته گزارش هایی منتشر شد مبنی بر اینکه ایالات متحده در حال لغو برخی از تحریم ها علیه ونزوئلا از جمله تحریم علیه یک فرد غیر دولتی است و به شرکت های نفتی آمریکایی و اروپایی اجازه می دهد با کاراکاس برای ازسرگیری فعالیت در این کشور مذاکره کنند. به ترتیب. این گزارش ها بعداً توسط دلسی رودریگز معاون رئیس جمهور ونزوئلا تأیید شد.
بنا بر گزارش ها، ایالات متحده پس از مذاکرات دیپلماتیک در سطح بالا در ماه مارس، در حال کاهش تحریم ها در جهت نشان دادن حسن نیت خود است، به این امید که گفتگو بین دولت نیکلاس مادورو، رئیس جمهور و مخالفان مورد حمایت ایالات متحده را تشویق کند. اظهارات رودریگز معاون رئیس جمهور نشان می دهد که دولت ونزوئلا قصد دارد همین کار را هم انجام دهد و به گفت وگو در سطح بین المللی ادامه دهد.
بدون شک، این یک گام مثبت برای ونزوئلا است، اگرچه ایالات متحده و شرکای آن هم با این راه کار به دنبال راه‌هایی برای مقابله با تورم کوبنده در داخل کشور خود هستند. تحریم های جنایتکارانه و غیرقانونی علیه ونزوئلا به طور غیرضروری و غیرانسانی اقتصاد محلی را خفه می کند. مشکلات اقتصادی سال‌ها است که کشور را آزار میدهد، که ناشی از تحریم‌های یکجانبه اعمال‌شده توسط واشنگتن است و به‌ویژه مردم عادی را تحت تأثیر قرار میدهد – همه اینها در تلاش برای سرنگونی دولت منتخب دموکراتیک ونزوئلا است.
با این وجود، ونزوئلا توانست خود را از مشکلات بیرون بکشد و در سال گذشته، پس از سال‌ها رکود اقتصادی و تورم سرسام‌آور، رشد اقتصادی مثبت و کاهش تورم را تا حد قابل تحملی تجربه کرده است. اینکه کاراکاس توانست این کار را بدون بهره مندی از روابط تجاری عادی با غرب انجام دهد، موضوع کوچکی نیست و نشان می دهد که تحریم های ایالات متحده در حال از دست دادن قدرت خود و نفوذ واشنگتن بر آنها است.
دقیقاً به همین دلیل است که ایالات متحده باید به مذاکرات با ونزوئلا ادامه دهد و در نهایت همه تحریم ها را لغو کند و با وجود اختلافات سیاسی، با همه همسایگان خود از جمله کوبا و نیکاراگوئه به تفاهمات معناداری دست یابد. ایالات متحده باید به نقش خود در قاره آمریکا به عنوان یک شریک برابر نگاه کند، نه اینکه برای دستیابی به جاه طلبی های سیاسی خود که خود را در همسایگی خود منزوی می کند، به اقدامات قهری متوسل شود.
ائتلاف بولیواری برای مردم آمریکای ما (ALBA-TCP) روز جمعه تصمیم ایالات متحده برای ممنوعیت حضور چندین کشور آمریکای لاتین در نشست سازمان کشورهای آمریکایی (OAS) را محکوم کرد. ائتلاف تاکید کرد که تصمیم واشنگتن انگیزه سیاسی دارد و رفتار تبعیض آمیز ایالات متحده را محکوم کرد
سران کشورهای منطقه به تغییر چشم انداز ژئوپلیتیک جهانی توجه دارند. به عنوان مثال، در ۹ می، در کوبا، آندرس مانوئل لوپز اوبرادور، رئیس جمهور مکزیک، از ایالات متحده خواست تا به تحریم هایی که از سال ۱۹۵۹ علیه این کشور حوزه کارائیب اعمال کرده بود، پایان دهد. مانند گذشته، او خواستار ایجاد جامعه ای متحد از دولت ها در قاره آمریکا – مشابه اتحادیه اروپا – شده است و اخیراً همراه با ده ها تن دیگر از سران دولت ها تهدید کرده است که اجلاس سران کشورهای آمریکایی به میزبانی ایالات متحده در لس آنجلس را به دلیل محرومیت ونزوئلا، نیکاراگوئه و کوبا از شرکت در آن را بایکوت خواهد کرد.
رئیس جمهور مکزیک همچنین ظهور چین را فرصتی برای منطقه توصیف کرد. رهبران این کشورها خواهان طرح‌های توسعه و پیشنهادهای سرمایه‌گذاری ملموس هستند – در حالی که به نظر می‌رسد ایالات متحده فقط به موضوعات مهم داخلی، مانند مهاجرت غیرقانونی و قاچاق مواد مخدر علاقه‌مند است، هر چنئ که دو مشکل اساساً مستقیما نتیجه هرج و مرجی است که بر سیاست خارجی ایالات متحده حاکم است. از سوی دیگر، چین پروژه ها و سرمایه گذاری های توسعه ای غیر الزام آور را ارائه می دهد که برای این کشورها جذابیت فوق العاده ای دارد.
برای رهبران آمریکای لاتین و کارائیب، نگرانی های داخلی واشنگتن چندان اهمیتی ندارد. آنها می خواهند امنیت و رفاه را برای منطقه خود به ارمغان بیاورند که اساسی ترین کارکرد هر رئیس منتخب کشور است. تقسیم منطقه بر اساس خطوط سیاسی و کنار گذاشتن برخی کشورها از مجامع مختلف ظاهراً برای گرد هم آوردن آمریکا، این اهداف اساسی را برآورده نمی کند. در واقع برعکس عمل می کند و هر روز سران بیشتری از کشورها متوجه این موضوع می شوند.
به همین دلیل، به‌عنوان مثال،درخواست‌های فزاینده‌ای برای لغو سازمان کشورهای آمریکایی (OAS)، که در حال حاضر کوبا را مستثنی می‌کند و عضویت ونزوئلا را رد می‌کند، وجود دارد تا سازمانی فراگیرتر جایگزین آن شود. برخی کشورها، از جمله مکزیک، خواستار تشکیل یک سازمان منطقه‌ای هستند که اساساً مبتنی بر همکاری اقتصادی است تا از توسعه منطقه‌ای حمایت کند، در حالی که ایدئولوژی‌های سیاسی را در حاشیه نگه می‌دارند. در این مرحله سخت است که ببینیم ایالات متحده چگونه در آن تصویر قرار می گیرد.
ایالات متحده برای جلوگیری از گرفتار شدن در همسایگی خود، که واشنگتن برای تقریباً دو قرن آن را «نیمکره ما» نامیده است، باید به دنبال نزدیکی با کشوری باشد که با آن اختلافات سیاسی آشکار دارد، یعنی ونزوئلا. نیکاراگوئه و کوبا ایالات متحده باید وارد گفتگوی جدی و سازنده شود که فراتر از منافع شخصی محدود است. یکی از راه‌های انجام این کار، گوش دادن به درخواست‌های رهبران منطقه و دعوت از ونزوئلا، نیکاراگوئه و کوبا به اجلاس سران قاره آمریکا در ماه آینده است.
در غیر این صورت، تنها مفهوم متناقض «آمریکای ما» را که برای اولین بار توسط نویسنده کوبایی خوزه مارتی، در کتاب معروفی به همین نام، در اواخر قرن نوزدهم ابداع شد، را تقویت می‌کند. او از این عبارت برای توصیف مخالفت با حکومت اسپانیا استفاده کرد – اما این اصطلاح توسط سوسیالیست های آمریکای لاتین در دوران مدرن برای موضع گیری علیه واشنگتن پذیرفته شده است.
ایالات متحده در بن بستی قرار دارد که در آن یا به ستیزه جوئی علیه آمریکای لاتین و کارائیب ادامه می دهد و با آن کشورها به عنوان حیاط خلوت خود رفتار می کند، همانطور که از دوران دکترین مونرو چنین کرده است، یا تن به این ریسک میدهد که از طرف تمامی اعضای کشورهای آمریکای لاتین بایکوت شده و در لیست سیاه آنان جای بگیرد.
—————————————
بردلی بلانکنشیپ، روزنامه‌نگار، ستون‌نویس و مفسر سیاسی اهل پراگ است. او یک ستون در CGTN دارد و یک خبرنگار مستقل برای رسانه های خبری بین المللی، از جمله خبرگزاری شین هوا است. او @BradBlank_ را توییت می کند.