مقدمه
دروغ‌های «انسان‌دوستانه» چیزی جز شست‌وشوی مغزی مردم و حمایت از جنگ‌های امپریالیستی نیستند. جریان ماورای راست آن‌را تغذیه می‌کند، سازمان اطلاعات مرکزی آمریکا، سیا، از آن حمایت مالی می‌کند، و شبکه‌های «خبری» جریان اصلی (غرب) اردوگاه‌های کار شوروی – معروف به گولاگ – را ابزار سرکوب ناراضیان طرفدار دمکراسیِ استالین توصیف می‌کنند که برای به بردگی کشاندن توده‌های شوروی به وجود آمده است. اما، همان سیا که از طریق عملیات ماکینگ بِرد، به ارتش اختیارات کامل بر رسانه‌های جریان اصلی می‌دهد تا اطلاعات دروغ ضد شوروی را رواج دهند (ترِیسی ۲۰۱۸)، به تازگی اسناد محرمانه‌ای را بیرون داده است که تهمت‌های پیرامون گولاگ‌ها را بی‌اعتبار می‌کند.
سیا که برای تقریباً پنج دهه عملیات ضد شوروی مختلفی به اجرا گذاشت، و کارکنانش تلاش می‌کردند اطلاعات دقیقی درباره اتحاد جمهوری های شوروی سوسیالیستی به دست آورند را نمی‌توان حامی اتحاد شوروی خواند. در نتیجه، پرونده‌های محرمانه، از طبقه‌بندی سیا خارج شده‌ای که در زیر مشاهده می‌کنید در کمال شگفتی حاوی «اعترافات» ارزشمند ویژه‌ای در طرفداری از اتحاد شوروی است.
اَلکساندر ایسایِویچ سولژنیتسین
در حالی‌که شرایط سختی که در گولاگ‌ها موجود بود – مانند سیستم زندان در هر جای جهان – مورد تصدیق است، هدف این مقاله روشن کردن حقایق زیر است: (۱) مطبوعات غربی درباره خشونت در زندان مبالغه کرده، و دروغ‌های فراوانی ساختند. (۲) آمار درباره جمعیت گولاگ‌ها اغراق‌آمیز بوده است. (۳) وقتی شرایط مساعدی وجود داشت، کوشش‌های واقعی برای بهبود شرایط زندان به عمل آمد. (۴) وضعیت استاندارد زندان به مراتب بهتر از زندان‌ها در بسیاری از کشورهای سرمایه‌داری بود.
وضعیت زندان‌ها
سند ۱۹۵۷ سیا با عنوان «اردوگاه‌های اجباری کار در اتحاد شوروی: انتقال زندانیان بین اردوگاه‌ها» در صفحات ۲ تا ۶ اطلاعات زیر درباره گولاگ شوروی را برملا می‌کند:
۱- تا سال ۱۹۵۲، به زندانیان مقدار معین و تضمین شده غذا داده می‌شد، به علاوه در صورت موجودی فراتر از سهمیه، غذای بیش‌تر دریافت می‌کردند.
۲- از سال ۱۹۵۲ به بعد، نظام گولاگ بر مبنای برنامه «مسؤولیت اقتصادی» اجرا می‌شد، به نحوی که زندانی در ازای کار بیش‌تر حقوق بیش‌تری دریافت می‌کرد.
۳- با برآوردن بیش از حد معمول تا ۱۰۵٪ کار، هر روز حبس دو روز محسوب می‌شد، لذا زمان زندانی گولاگ را هر بار یک روز کاهش می‌داد.
۴- به علاوه، به خاطر بازسازی‌های سوسیالیستی پس از جنگ، دولت شوروی منابع مالی بیش‌تری داشت و لذا آذوقه زندانیان را افزایش دادند.
۵- تا سال ۱۹۵۴، زندانیان ۱۰ ساعت در روز کار می‌کردند، در صورتی‌که کارگران آزاد ۸ ساعت در روز کار می‌کردند. از سال ۱۹۵۴ به بعد هم کارگران آزاد و هم زندانیان ۸ ساعت در روز کار می‌کردند.
۶- یک مطالعه سیا از یک اردوگاه نمونه نشان داد که ۹۵٪ از زندانیان عملاً جنایتکاران بودند.
۷ -در سال ۱۹۵۳، ۷۰٪ از «مجرمین معمولی» در اردوگاه نمونه مورد مطالعه سیا، مورد عفو واقع شدند. ظرف سه ماه پس از آن، اغلب آن‌ها دوباره به علت ارتکاب جرم‌های جدید دستگیر شدند.
در زیر خلاصه سند سیا جمع‌آوری و برای خواننده خط‌کشی شده است:
این واقعیت‌ها روایت کارِ بدون مزد زندانیان گولاگ را نفی می‌کند. کار در واقع اجباری بود؛ اما مزد و مزایای مادی پرداخت می‌شد. به زندانیان از سال ۱۹۵۲ به بعد مزد پرداخت می‌شد و پیش از ۱۹۵۲ پاداش غذایی پرداخت می‌شد.
بر اساس رؤیاپردازی‌های بورژوایی، «رژیم» شوروی عمداً به دنبال گرسنگی دادن جمعیت گولاگ بود. اما در واقع پس از جنگ دوم جهانی شوروی کوشش‌هایی به عمل آورد تا آذوغه زندانیان را افزایش دهد.
این واقعیت که تا سال ۱۹۵۴ کار روزانه زندانیان تنها دو ساعت از بیش‌تر از کارگران آزاد بود، و از سال ۱۹۵۴ به بعد ساعات کار با کارگران آزاد همسان بود، نشان از گرایش برابری‌جویانه دولت شوروی دارد.
واقعیت قابل توجه این است که در تمام این مدت مجرمین، نه «انقلابیون هوادار دمکراسی»، به گولاگ‌ها فرستاده شده اند. مانند همه نظام‌های قضایی، مطمئناً اشتباهاتی وجود داشته و افراد بی‌گناهی به زندان افتاده اند؛ اما نکته اینجاست که این واقعیت در مطبوعات امپراتوری اغراق‌آمیز جلوه داده شده است.
اجازه دهید نظام شوروی را با نظام ایالات متحده مقایسه کنیم. سیزدهمین ماده الحاقی (قانون اساسی آمریکا) بردگی زندانی را مجاز می‌شمارد و بسیاری از زندانیان قربانی پیشداوری نژادی می‌شوند. حتی خاندان کلینتون در منطقه آرکانزاس برده‌دار بودند (اخبار ۲۰۱۷).
ارقام
بر اساس سند دیگری از سیا (۱۹۸۹) صفحه ۴ تحت عنوان «سیستم کار شوروی: به روز شده،» شمار زندانیان گولاگ در دوران استالین «نزدیک به ۲ میلیون رسیده است.»
برنامه‌های ۵ ساله شوروی استفاده فراوانی از کار اجباری در پروژه‌های ساختمانی بزرگ کرده است و سیستم تا حدود دومیلیون تا اوایل سال‌های ۱۹۳۰ میلادی رسیده است.
این ارقام با آمار شوروی و آرشیوهای محرمانه‌ای که از طبقه بندی خارج شده است نیز مطابقت دارد. در زیر سند غیر محرمانه شده آرشیو شوروی (پیاخف)، که خلاصه شده آن به انگلیسی ترجمه شده است مشاهده می‌کنید:
«طی دوره ۱۹۲۱ تا کنون محکومین به جرایم ضد انقلابی ۳.۷۷۷.۳۸۰ نفر، که شامل اعدامی‌ها ۶۴۲.۹۸۰ – نفر، (محکوم به) اردوگاه‌ها و زندان‌ها برای دوره ۲۵ سال یا کم‌تر ۲.۳۶۹.۲۲۰- نفر، تبعید و اخراج ۷۶۵.۱۹۰ نفر.
«از کل تعداد متهمین، تقریباً ۲.۹۰۰.۰۰۰ نفر از سوی کارمندان اداره سیاسی مشترک در جنب شورای کمیساریای خلق اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی، کمیساریای خلق در امور داخلی و گروه سه نفره مجمع ویژه محکوم شدند و تعداد ۸۷۷.۰۰۰ نفر از سوی دادگاه‌های نظامی و هیأت‌های نظامی ویژه محکوم شدند.
«لازم به یادآوری است … بر مبنای فرمان … نشست ویژه هیأت ویژه کمیساریای خلق در سوم نوامبر ۱۹۳۴ که تا اول سپتامبر ۱۹۵۳ دوام داشت، ۴۴۲.۵۳۱ نفر محکوم شدند، که شامل ۱۰.۱۰۱ نفر محکم به مرگ بود، ۳۶۰.۹۲۱ تبعید شدند، و ۵۷.۵۳۹ (در داخل کشور) تبعید شدند و دیگر تنبیه‌ها ۳.۹۷۰ نفر (تغییر زمان حبس، تبعید به خارج، معالجه اجباری).
دادستان کل، ر. رودنکو
وزیر کشور، س. کروگلوف
وزیر دادگستری، ک. گورشنین»
آرشیوهای شوروی برای دهه‌ها غیرمحرمانه باقی ماند، تنها نزدیک به (زمان) فروپاشی یا پس از فروپاشی اتحاد شوروی علنی شدند. به علاوه، پس از فوت استالین، وزیر کشور شوروی، nkvd، لارونتی بریا، که طرفدار استالین بود، از سوی خروشچف، ضد استالینِ پر و پا قرص، اعدام شد (تاریخ در یک ساعت ۲۰۱۰). این فاکت‌ها تعصب طرفداری نیروهای امنیتی شوروی از استالین را به روشنی نامحتمل می‌سازد.
تاریخ‌دان ایتالیایی-آمریکایی، مایکل پَرِنتی (۱۹۹۷، ص. ۷۹-۸۰) داده‌های آرشیوهای شوروی را بیش‌تر می‌شکافد:
در سال ۱۹۹۳، برای نخستین بار، چند تاریخ‌شناس به آرشیوهای پلیس مخفی پیشین شوروی دسترسی پیدا کردند و قادر شدند ارزیابی‌های مستند و موثقی از جمعیت زندان‌ها و اردوگاه‌های کار به دست دهند. آن‌ها دریافتند که کل جمعیت همه گولاک‌ها تا سال ۱۹۳۹، حدود اواخر پاکسازی‌های بزرگ ۲.۰۲۲.۹۷۶ نفر بود. حدود همان بازۀ زمانی، پاکسازی از پاکسازان، از جمله بسیاری از مقام‌های پلیس‌های مخفی nkvd و اعضاء امور قضایی و کمیته‌های تحقیق آغاز شد که ناگهان مسؤول زیاده‌روی در ترور، علی‌رغم اصرارشان به وفاداری به رژیم، شناخته شدند.
«اردوگاه‌های کار در شوروی مانند اردوگاه‌های مرگی که نازی‌ها در سراسر اروپا بنا کردند، نبود. هیچ جریان ساختاری نابودی زندانیان، هیچ اتاق گاز، یا کوره‌های آدم‌سوزی برای خلاص شدن از میلیون‌ها جسد وجود نداشت … اکثریت عظیم زندانیان گولاک زنده ماندند، شامل عفو عمومی شدند و یا در نهایت پس از طی پایان دوران زندان به جامعه بازگشتند. مطابق اسناد آرشیو در هر سال معین ۲۰ تا ۴۰ درصد از زندانیان آزاد می‌شدند. خبرنگار نیویورک تایمز در مسکو در تاریخ ۹۶/۳۱/۷ میلادی، بی‌اعتنا به این واقعیات، گولاک را کماکان “بزرگ‌ترین نظام اردوگاه مرگ در تاریخ مدرن” توصیف می‌کند.
«تقریباً یک میلیون از زندانیان گولاگ در دوران جنگ دوم جهانی آزاد شدند تا در ارتش خدمت کنند. آن‌چه آرشیوها آشکار می‌کنند اینست که بیش از نیمی از مرگ‌ومیر در گولاگ‌ها در سال های ۵۳-۱۹۳۴ در سال‌های جنگ (۴۵-۱۹۴۱) رخ داد که ناشی از سؤتغذیه و محرومیت در کل جمعیت شوروی و امری همگانی بود. (قریب ۲۲ میلیون تن از شهروندان شوروی جان خود را از دست دادند.) برای مثال در سال ۱۹۴۴ مرگ‌ومیر در اردوگاه کار ۹۲ در ۱۰۰۰ نفر بود. این رقم تا سال ۱۹۵۳ و بازسازی جامعه سیر نزولی داشت و به ۳ در ۱۰۰۰ رسید.
«آیا ساکنین گولاگ قربانیان بی‌گناه سرکوب سرخ هستند؟ برخلاف آن‌چه به ما قبولانده اند، کسانی که برای جنایات سیاسی دستگیر شده اند (“خشونت‌های ضدانقلابی”) بین ۱۲ تا ۳۳ درصد جمعیت زندان بوده و از سالی به سال دیگر متغیر بوده است. اکثریت بزرگی از زندانیان به خاطر قانون شکنی‌های غیرسیاسی متهم شده بودند: آدم‌کُشی، تهاجم یا تجاوز، دزدی، سرقت مسلحانه، قاچاق، کلاه‌برداری و ارتکاب دیگر جرم‌های جزایی مانند هر جامعه دیگری.»
بنا بر این، به بیان سیا، در سال‌های ۱۹۳۰ میلادی حدود ۲ میلیون نفر به گولاگ فرستاده شدند، در حالی‌که بر مبنای آرشیو از طبقه‌بندی خارج شدۀ شوروی تا سال ۱۹۵۴ این رقم ۲.۳۶۹.۲۲۰ نفر بود، وقتی با جمعیت آن روز اتحاد شوروی مقایسه می‌شود، هم‌چنین با آمار کشوری مانند ایالات متحده، درصد جمعیت گولاگ در اتحاد شوروی در سراسر تاریخش کم‌تر از زندانیان از سال‌های ۱۹۹۰ تا امروز در ایالات متحده بوده است. در واقع، بر اساس تحقیقات سوسا Sousa (۱۹۹۸)، درصدِ زندانیان (به نسبت کل جمعیت) در آمریکا بیش‌تر از زندانیان در سراسر حیات اتحاد شوروی است:
«در اوت ۱۹۹۷خبر نسبتاً کوچکی در روزنامه‌ها درج شد. آژانس خبری آسوشیتد پرس (اف ال تی) گزارش داد که هرگز پیش از این در سیستم زندان‌های ایالات متحده این همه زندانی، ۵.۵ میلیون نفر در سال ۱۹۹۶، وجود نداشته است. این بیانگر افزایش ۲۰۰.۰۰۰ نفر به جمعیت زندانیان آمریکا از سال ۱۹۹۵ است، و بدان معناست که تعداد جنایتکاران ۲.۸٪ از جمعیت بزرگسال آمریکا را تشکیل می‌دهد. این اطلاعات در دسترس تمام کسانی‌ست که در وزارت دادگستری آمریکا هستند… اکنون شمار محکومین در آمریکا ۳ میلیون نفر از حداکثر تعداد آن‌ها در تمام طول عمر اتحاد جماهیر شوروی بیش‌تر است! در اتحاد شوروی، ۲.۴ ٪ جمعیت بزرگسالان برای جرایم‌شان در زندان بودند – این رقم در ایالات متحده ۲.۸ ٪ جمعیت بزرگسال و در حال افزایش است. بر مبنای گزارش‌های خبری وزارت دادگستری ایالات متحده در تاریخ ۱۸ ژانویه ۱۹۹۸، شمار محکومین آمریکا در سال ۱۹۷۷ میلادی ۹۶.۱۰۰ نفر افزایش داشته است.»
نتیجه‌گیری
بورژوازی امپریالیستی غرب، اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی را چالش ایدئولوژیک بزرگی می‌دید و از این‌رو به سیاه‌نمایی استالین و اتحاد شوروی روی می‌آورد. با این حال پس از دهه‌ها تبلیغات، با برملا شدن آرشیوهای دو کشور ایالات متحده و شوروی هر دو از افتراها و دروغ پردازی‌های ضد شوروی پرده برمی‌دارند. به این واقعیت توجه داشته باشیم که سازمان مرکزی اطلاعات آمریکا (سیا) – یک منبع شدیداً ضد شوروی – اسناد محرمانه از طبقه‌بندی خارج شده‌ای را که افسانه‌های دروغین رسانه‌های جریان اصلی ضد شوروی را تبلیغ می‌کرد و هنوز ادامه می‌دهد، منتشر کرده است. پرونده‌های سیا همراه با آرشیوهای غیرمحرمانه شدۀ شوروی نشان می‌دهد که رسانه‌های بورژوازی در باره گولاگ‌ها دروغ گفته اند.