از «انوشه» تا «افضلی»

نه بدين «دم» و آن، «آن»‏
به ساليان،
نا رام، ‏
پشت چهرۀ  آرام،
بحر و بر، بريدی
طومار علم و آزمون
درنورديدی
و
توفنده دل
چونان موج
خروشان،
ماندی.‏

‏*** ‏
از سپيده تا شامگاه،
از غروب تا پگاه،
مرغان دريايی، مژده می‌دادند،
چرا که ابر سترون باريد
رود خشک، جوشيد
و دريای ساکن
‏ غريد.‏

‏*** ‏
درياييان را
شبچراغ دل تو، رهمنا
و ساحل‌نشينان را
زورق سپيد تو، اميد!‏

‏*** ‏
ناخدا! ناخدا! شب است
شبچراغ تو کو؟!‏
جدايی، دريا درياست
زورق تو کجاست؟!‏

‏*** ‏
مرغ دريا آشيان!‏
به کدام افق پريدی
‏«مرواريد» يگانه!‏
در کدام صدف غنودی؟!‏

‏*** ‏
آه ای کبوتر طوق‌دار!‏
به کدام توده مِه فرو شدی
که سفيدپوشان
هر چه پارو می‌کشند
جز باد به دست ندارند؟!‏

‏*** ‏
من می‌گريم، اما
در غريو مرغک دريا، باز پيامی است
گلخند «ناوی انوشه»‏
در دهان تو شکفت ناخدا
بمان بمان
که فردا
ما بهار را در آغوش می‌کشيم

‏***‏
‏ من می‌گريم و دريا
هم‌چنان
موج بر موج می‌کوبد...‏

سياوش کسرايی
‏۱۰ اسفند ١۳۶۲‏